Αφού λοιπόν στην σχετική ψηφοφορία του SKAI πριν ενα μήνα περίπου υπερίσχυσε ως Μεγάλη πρωσωπικότητα ο Μ. Αλέξανδρος των Πλατωνος,Παπανικολάου,Σωκράτη,Κολοκοτρώνη κλπ,κάθομαι και σκέφτομαι:
Τί αλήθεια ήταν ο Μ.Αλέξανδρος;Ενας καλός πολεμιστής και στρατηγός με έναν έτοιμο απο τον πατέρα του αξιόμαχο στρατό.Εζησε σε μιά εποχή που τα άλλα Ελληνικά κρατη ήταν κατακτημένα απο τον Φίλιππο, και η Περσική Αυτοκρατορία ηταν σε βαθειά κρίση.
Αποφάσισε να διεξάγει μια εντυπωσιακή εκστρατία.Για ποιό λόγο;Απο ανθρωπισμό; Για να μεταδώσει τον Ελληνικό πολιτισμό;Για να βοηθήσει κάποιους λαούς ή για να καταστρέψει τα όποια δημιουργήματά τους;Ποιές μεθόδους χρησιμοποίησε;Την πειθώ και την κοινωνική επαφή ή την βία;
Αυτό που ζήτησε ο Αλέξανδρος ήταν η δόξα,το χρήμα,το προσωπικό κέρδος η ιδιοτέλεια.Μπορεί να διαδόθηκαν στοιχεία του Ελληνικού πολιτισμού και να ειχε θετικές επιπτώσεις αυτό ,όμως δεν θα μάθουμε ποτέ άν οι λαοί αυτοί κερδισαν ή έχασαν.
Ο Αλέξανδρος ήταν λοιπόν ένας μεγάλος στρατηλάτης πού πέτυχε ένα ασύλυπτο για την εποχή του στρατιωτικό εγχείρημα.Ως εδώ όμως.Εκείνο που εξυπηρετέι τώρα η υπερβολική εξύψωσή του είναι μιά ανευ περιεχομένου ενίσχυση ψευτοπατριωτισμού.Τιποτε άλλο.
Οσοι αρέσκονται να βαυκαλίζονται καμαρώνοντας ένα ένδοξο παρελθόν χωρίς να τους ενδιαφέρει η τωρινή κατάντια της πατρίδας μας αρκούνται σε αναμνήσεις πολέμων και εκστρατιών.Οι υπόλοιποι που τους αρέσει ο διαχρονικός λόγος του Πλάτωνα και των υπόλοίπων,που συγκινούνται απο την απλότητα και τον ανιδιοτελή πατριωτισμό του Κολοκοτρώνη,που θέλουν η παιδεία μας να είναι κοινωνικά ωφέλιμη παράγοντας Παπανικολάου,αυτοί οι λιγοι υπόλοιποι ψηφίζουμε με την καρδιά μας επιστήμες,ανθρωπιστικές ιδέες και προκοπή για τους απλούς ανθρώπους.
Τρίτη 30 Ιουνίου 2009
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009
«Τα ίδια θα κάνετε….»
Η δημόσια συζήτηση για την διάλυση των κοινωνικών δομών, για την απαξίωση της Δημόσιας Διοίκησης, για την περιφρόνηση του δήθεν δωρεάν συστήματος υγείας, για την διαφθορά που διαπερνά οριζόντια και κάθετα ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και για τόσα άλλα όμορφα, φτάνει καμιά φορά (σπανίως βέβαια) στα άκρα. Όταν λοιπόν ξεφύγει από τους φοβερούς φίρμες – δημοσιογράφους μας ο έλεγχος, φτάνουν οι «ατσαλάκωτοι» παράγοντες του δικομματισμού στο έσχατο επιχείρημα. «Και εσείς τα ίδια θα κάνετε!!!». Που πάει να πει ότι «ναι μεν τα θαλασσώνουμε αλλά μην νομίζετε ότι κι εσείς δεν θα τα σκατώνατε!!!».
Αυτό το επιχείρημα έχει δύο αφετηρίες. Η μία είναι η αστεία: Αποδέχομαι τα χάλια μου, δεν έχω πλέον επιχειρήματα. Η άλλη είναι η σοβαρή: Είναι άραγε η αριστερά (γιατί αυτή μόνο ασκεί ουσιαστικά κριτική) ικανή να δώσει άλλον αέρα στον κόσμο μας; Να υλοποιήσει ζητήματα διαφάνειας, δημοκρατίας, ποιότητας ζωής, ανθρωπιστικής ηθικής, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης;
Ας μη γελιόμαστε βέβαια. Δεν είναι αγγελικά πλασμένη καμιά κατηγορία πολιτών. Και εντός αριστεράς υπάρχουν πολιτικάντηδες της συμφοράς, μωροφιλόδοξοι και ιδιοτελείς. Θα ήταν αδιανόητο να μην υπήρχαν. Στην ίδια κοινωνία μεγαλώνουμε, την ίδια TV βλέπουμε, οι ίδιοι πειρασμοί και πρότυπα καθημερινά είναι στα μάτια όλων.
Όμως ρε παιδιά υπάρχουν δύο πολύ – πολύ μεγάλες διαφοροποιήσεις. Η μία είναι ο τρόπος λειτουργίας των κομμάτων στην αριστερά. Συνεδριάζουν όργανα, συζητούν, ψηφίζουν, υπάρχει συλλογικότητα και ισοτιμία των μελών. Απ’ την άλλη το ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έχει τα γνωστά: Αυτοκράτορες, αυλές και «υποτελείς». Είναι ομοίωμα δηλαδή της κοινωνίας που θέλουν.
Η δεύτερη όμως διαφοροποίηση είναι και η σημαντικότερη: Στη ζωή σ’ όλους φτάνει κάποια στιγμή η ώρα μιας επιλογής: Θα ακολουθήσεις το μικροσυμφέρον της προσωπικής ιδιοτέλειας για να κάνεις τις «δουλειές» σου, θα ενταχθείς σε αυλή, για να έχεις τα ρουσφέτια και τα βολέματα σου ή θα σταθείς όρθιος απέναντι σ’ όλα αυτά με διάθεση και κέφι για αγώνα, ώστε να ζήσεις καλά, αλλά και να συμβάλεις στο να αλλάξουν τα πράγματα;
Η αριστεροί έχουν άλλοι λίγο, άλλοι πολύ νιώσει την αδικία και τους ήρθε σ’ άλλον λίγες, σ’ άλλον πολλές φορές ένας κόμπος στο λαιμό. Θα μπορούσαν να επιλέξουν (και καμιά φορά το κάνουν) την πρώτη «εύκολη» εκδοχή. Όμως η πλειοψηφία μένει γιατί έτσι αποφάσισε να ζήσει.
Άρα λοιπόν φίλοι μας του δικομματισμού, δεν θα κάνουμε τα ίδια και εμείς, αν τύχει και αναλάβουμε ευθύνες διοίκησης. Γιατί απλά είμαστε διαφορετικοί και έχουμε κάνει άλλες επιλογές ζωής. Γιατί η αριστερά ιστορικά αλλά και σήμερα βιώνει κάθε μέρα ένα κομμάτι του ονείρου της που εσείς δεν το έχετε ποτέ δει.
Αυτό το επιχείρημα έχει δύο αφετηρίες. Η μία είναι η αστεία: Αποδέχομαι τα χάλια μου, δεν έχω πλέον επιχειρήματα. Η άλλη είναι η σοβαρή: Είναι άραγε η αριστερά (γιατί αυτή μόνο ασκεί ουσιαστικά κριτική) ικανή να δώσει άλλον αέρα στον κόσμο μας; Να υλοποιήσει ζητήματα διαφάνειας, δημοκρατίας, ποιότητας ζωής, ανθρωπιστικής ηθικής, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης;
Ας μη γελιόμαστε βέβαια. Δεν είναι αγγελικά πλασμένη καμιά κατηγορία πολιτών. Και εντός αριστεράς υπάρχουν πολιτικάντηδες της συμφοράς, μωροφιλόδοξοι και ιδιοτελείς. Θα ήταν αδιανόητο να μην υπήρχαν. Στην ίδια κοινωνία μεγαλώνουμε, την ίδια TV βλέπουμε, οι ίδιοι πειρασμοί και πρότυπα καθημερινά είναι στα μάτια όλων.
Όμως ρε παιδιά υπάρχουν δύο πολύ – πολύ μεγάλες διαφοροποιήσεις. Η μία είναι ο τρόπος λειτουργίας των κομμάτων στην αριστερά. Συνεδριάζουν όργανα, συζητούν, ψηφίζουν, υπάρχει συλλογικότητα και ισοτιμία των μελών. Απ’ την άλλη το ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έχει τα γνωστά: Αυτοκράτορες, αυλές και «υποτελείς». Είναι ομοίωμα δηλαδή της κοινωνίας που θέλουν.
Η δεύτερη όμως διαφοροποίηση είναι και η σημαντικότερη: Στη ζωή σ’ όλους φτάνει κάποια στιγμή η ώρα μιας επιλογής: Θα ακολουθήσεις το μικροσυμφέρον της προσωπικής ιδιοτέλειας για να κάνεις τις «δουλειές» σου, θα ενταχθείς σε αυλή, για να έχεις τα ρουσφέτια και τα βολέματα σου ή θα σταθείς όρθιος απέναντι σ’ όλα αυτά με διάθεση και κέφι για αγώνα, ώστε να ζήσεις καλά, αλλά και να συμβάλεις στο να αλλάξουν τα πράγματα;
Η αριστεροί έχουν άλλοι λίγο, άλλοι πολύ νιώσει την αδικία και τους ήρθε σ’ άλλον λίγες, σ’ άλλον πολλές φορές ένας κόμπος στο λαιμό. Θα μπορούσαν να επιλέξουν (και καμιά φορά το κάνουν) την πρώτη «εύκολη» εκδοχή. Όμως η πλειοψηφία μένει γιατί έτσι αποφάσισε να ζήσει.
Άρα λοιπόν φίλοι μας του δικομματισμού, δεν θα κάνουμε τα ίδια και εμείς, αν τύχει και αναλάβουμε ευθύνες διοίκησης. Γιατί απλά είμαστε διαφορετικοί και έχουμε κάνει άλλες επιλογές ζωής. Γιατί η αριστερά ιστορικά αλλά και σήμερα βιώνει κάθε μέρα ένα κομμάτι του ονείρου της που εσείς δεν το έχετε ποτέ δει.
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009
Sakis
Ενα παιδι (ετων 39)που κτυπιόταν ασταμάτητα,άγαρμπα σε κάτι που το έλεγαν χορό
Ενας δήθεν τραγουδιστής που ανοιγόκλεινε το στόμα του και γελούσε συνεχώς
Μια μπλούζα που σκιζόταν για να επιδείξει το... θανατηφόρο κορμί
Ενα τραγούδι με δυο τρείς νότες στη συνταγή των κλασικών παιδικών τραγουδιών εύκολο και αδιάφορο για να το μαθαίνουν τα μωρά και να ξεχαστεί γρήγορα
Δυό παρουσιάστριες της ΤV χαλαρές που προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι είναι ...χαζόχαζες και πολύ-πολύ φανατικές Θαυμάστριες του "Sakis"
Και μιά ΕΡΤ που ξοδεύει ασύστολα τα χρήματά μας για να αποδείξει πόσο μπορεί μια δημόσια τηλεόραση να προσβάλει την νοημοσύνη και την πολιτιστική δημιουργικότητα ενός λαού
Αυτή ήταν η μουσική μας εκπροσώπιση στήν Ευρώπη.Μετά ήρθαν οι Ευρωεκλογές για να τα εξηγήσουν όλα
Ενας δήθεν τραγουδιστής που ανοιγόκλεινε το στόμα του και γελούσε συνεχώς
Μια μπλούζα που σκιζόταν για να επιδείξει το... θανατηφόρο κορμί
Ενα τραγούδι με δυο τρείς νότες στη συνταγή των κλασικών παιδικών τραγουδιών εύκολο και αδιάφορο για να το μαθαίνουν τα μωρά και να ξεχαστεί γρήγορα
Δυό παρουσιάστριες της ΤV χαλαρές που προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι είναι ...χαζόχαζες και πολύ-πολύ φανατικές Θαυμάστριες του "Sakis"
Και μιά ΕΡΤ που ξοδεύει ασύστολα τα χρήματά μας για να αποδείξει πόσο μπορεί μια δημόσια τηλεόραση να προσβάλει την νοημοσύνη και την πολιτιστική δημιουργικότητα ενός λαού
Αυτή ήταν η μουσική μας εκπροσώπιση στήν Ευρώπη.Μετά ήρθαν οι Ευρωεκλογές για να τα εξηγήσουν όλα
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009
Η Μόρνα, η έλλειψη ψυχραιμίας και το νερό που δεν έρχεται
Η υδροδότηση της Β. Πιερίας από το φράγμα της Μόρνας μας αφορά. Αν γίνει όπως λέχθηκε, θα λύσει το υδροδοτικό μας πρόβλημα ανεξάρτητα από την παροχή των γεωτρήσεών μας. Όμως νερό ακούμε και νεράκι δεν βλέπουμε αφού όπως φαίνεται τα προβλήματα είναι πολλά. Από την υπάρχουσα πληροφόρηση πάντως καταλαβαίνει κανείς ότι:
1) Το όλο έργο έγινε χωρίς έγκριση περιβαλλοντικών όρων – άρα χωρίς νόμιμη αδειδότηση.
2) Η χωρητικότητα του φράγματος αν είναι όπως λένε της τάξης των 300.000m3 είναι πολύ μικρή για τις ανάγκες της Β. Πιερίας.
3) Η χρήση νερού δεν διασφαλίστηκε με σχετικές αποφάσεις πριν να γίνει το έργο με αποτέλεσμα να εγείρονται οι σχετικές αξιώσεις του Δήμου Πέτρας για άρδευση.
4) Οι αγωγοί μεταφοράς του νερού από το φράγμα στα διυλιστήρια μόλις τροφοδοτηθούν παρουσιάζουν βλάβες. Άρα προφανώς υπάρχουν τεχνικά προβλήματα.
5) Στις μεγάλες βροχές του περασμένου καλοκαιριού η λεκάνη του φράγματος γέμισε φερτά υλικά κάτι που σαφώς έπρεπε να προβλεφθεί στην σχετική μελέτη.
Αυτά τα πέντε νομικά και τεχνικά προβλήματα βλέπει κανείς από την υπάρχουσα πληροφόρηση. Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση όμως βλέπουμε να αντιμετωπίζει ως εξής το ζήτημα:
1) Για το έλλειμμα έγκριση περιβαλλοντικών όρων δεν διευκρινίζει τι έγινε.
2) Για την χωρητικότητα μιλάει για προοπτική στα 1.000.000m3 που δεν πείθει όμως αφού δεν δίνονται συγκεκριμένα τεχνικά στοιχεία.
3) Για την χρήση του νερού πρότεινε η Ν.Α. Πιερίας και αποφάσισε ο Περιφερειάρχης για το καλοκαίρι (που οι υδρευτικές ανάγκες είναι μεγάλες) η τροφοδότηση του φράγματος να πηγαίνει στην άρδευση της περιοχής. Αυτό σημαίνει ότι το αποθηκευμένο νερό θα πρέπει να μπορεί να καλύψει την ύδρευση περίπου 40.000 κατοίκων για τρεις μήνες. Απ’ ότι φαίνεται όμως φτάνει για περίπου 20 ημέρες μόνον.
4) Για της βλάβες στον αγωγό η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση μιλάει για δολιοφθορές και κάνει μηνύσεις.
5) Για τον κίνδυνο των φερτών υλικών γίνεται λόγος για μικρότερα ανάντη φράγματα που όμως δεν φαίνεται να κατασκευάζονται.
Ασφαλώς όμως χρειάζεται ηρεμία και κατάλληλες ενέργειες. Κατ’ αρχήν να υπάρξει πλήρης νομιμότητα με τις σχετικές περιβαλλοντικές εγκρίσεις. Κατά δεύτερον να ξεκαθαριστεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή τον νερό ως αγαθό πρέπει να καλύπτει πρώτα την ύδρευση των οικισμών και να έπεται η άρδευση. Και τέλος να γίνει μια τεχνική σοβαρή μελέτη ειδικών για την χωρητικότητα, την αντιμετώπιση φερτών υλών και κυρίως για την επάρκεια του αγωγού που παθαίνει βλάβες.
Ψυχραιμία λοιπόν αντί φωνασκιών και μηνύσεων και διορθωτικές έγκαιρες ενέργειες. Αυτή πρέπει να είναι και η άποψη και του Δήμου μας που καλό είναι να το συζητήσει στο Δημοτικό Συμβούλιο επισταμένα.
Στη μόνη σχετική συζήτηση που έγινε πάντως, ενώ ήταν σαφές ότι αποφασίσαμε να εισηγηθούμε την απόλυτη προτεραιότητα της ύδρευσης έναντι της άρδευσης για την απόφαση χρήσης, ο Δήμαρχός μας υποστήριξε τελικώς την θέση που έγινε τελικά απόφαση Περιφερειάρχη (η παροχή το καλοκαίρι να πάει στην άρδευση).
Ο Δήμαρχός μας λοιπόν ευθυγραμμισμένος απολύτως (παραταξιακά και κομματικά) με την άποψη της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης (μας κατατρέχουν, δολιοφθορούν, τους μηνύουμε) κάνει συχνές δηλώσεις του στυλ «επιτέλους το νερό έρχεται». Χάνουμε έτσι άλλη μια ευκαιρία να είμαστε αξιοπρεπείς, σοβαροί και ωφέλιμοι για τον τόπο μας. Όπως σε πολλά άλλα, όπως σε όλα σχεδόν τα άλλα.
1) Το όλο έργο έγινε χωρίς έγκριση περιβαλλοντικών όρων – άρα χωρίς νόμιμη αδειδότηση.
2) Η χωρητικότητα του φράγματος αν είναι όπως λένε της τάξης των 300.000m3 είναι πολύ μικρή για τις ανάγκες της Β. Πιερίας.
3) Η χρήση νερού δεν διασφαλίστηκε με σχετικές αποφάσεις πριν να γίνει το έργο με αποτέλεσμα να εγείρονται οι σχετικές αξιώσεις του Δήμου Πέτρας για άρδευση.
4) Οι αγωγοί μεταφοράς του νερού από το φράγμα στα διυλιστήρια μόλις τροφοδοτηθούν παρουσιάζουν βλάβες. Άρα προφανώς υπάρχουν τεχνικά προβλήματα.
5) Στις μεγάλες βροχές του περασμένου καλοκαιριού η λεκάνη του φράγματος γέμισε φερτά υλικά κάτι που σαφώς έπρεπε να προβλεφθεί στην σχετική μελέτη.
Αυτά τα πέντε νομικά και τεχνικά προβλήματα βλέπει κανείς από την υπάρχουσα πληροφόρηση. Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση όμως βλέπουμε να αντιμετωπίζει ως εξής το ζήτημα:
1) Για το έλλειμμα έγκριση περιβαλλοντικών όρων δεν διευκρινίζει τι έγινε.
2) Για την χωρητικότητα μιλάει για προοπτική στα 1.000.000m3 που δεν πείθει όμως αφού δεν δίνονται συγκεκριμένα τεχνικά στοιχεία.
3) Για την χρήση του νερού πρότεινε η Ν.Α. Πιερίας και αποφάσισε ο Περιφερειάρχης για το καλοκαίρι (που οι υδρευτικές ανάγκες είναι μεγάλες) η τροφοδότηση του φράγματος να πηγαίνει στην άρδευση της περιοχής. Αυτό σημαίνει ότι το αποθηκευμένο νερό θα πρέπει να μπορεί να καλύψει την ύδρευση περίπου 40.000 κατοίκων για τρεις μήνες. Απ’ ότι φαίνεται όμως φτάνει για περίπου 20 ημέρες μόνον.
4) Για της βλάβες στον αγωγό η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση μιλάει για δολιοφθορές και κάνει μηνύσεις.
5) Για τον κίνδυνο των φερτών υλικών γίνεται λόγος για μικρότερα ανάντη φράγματα που όμως δεν φαίνεται να κατασκευάζονται.
Ασφαλώς όμως χρειάζεται ηρεμία και κατάλληλες ενέργειες. Κατ’ αρχήν να υπάρξει πλήρης νομιμότητα με τις σχετικές περιβαλλοντικές εγκρίσεις. Κατά δεύτερον να ξεκαθαριστεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή τον νερό ως αγαθό πρέπει να καλύπτει πρώτα την ύδρευση των οικισμών και να έπεται η άρδευση. Και τέλος να γίνει μια τεχνική σοβαρή μελέτη ειδικών για την χωρητικότητα, την αντιμετώπιση φερτών υλών και κυρίως για την επάρκεια του αγωγού που παθαίνει βλάβες.
Ψυχραιμία λοιπόν αντί φωνασκιών και μηνύσεων και διορθωτικές έγκαιρες ενέργειες. Αυτή πρέπει να είναι και η άποψη και του Δήμου μας που καλό είναι να το συζητήσει στο Δημοτικό Συμβούλιο επισταμένα.
Στη μόνη σχετική συζήτηση που έγινε πάντως, ενώ ήταν σαφές ότι αποφασίσαμε να εισηγηθούμε την απόλυτη προτεραιότητα της ύδρευσης έναντι της άρδευσης για την απόφαση χρήσης, ο Δήμαρχός μας υποστήριξε τελικώς την θέση που έγινε τελικά απόφαση Περιφερειάρχη (η παροχή το καλοκαίρι να πάει στην άρδευση).
Ο Δήμαρχός μας λοιπόν ευθυγραμμισμένος απολύτως (παραταξιακά και κομματικά) με την άποψη της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης (μας κατατρέχουν, δολιοφθορούν, τους μηνύουμε) κάνει συχνές δηλώσεις του στυλ «επιτέλους το νερό έρχεται». Χάνουμε έτσι άλλη μια ευκαιρία να είμαστε αξιοπρεπείς, σοβαροί και ωφέλιμοι για τον τόπο μας. Όπως σε πολλά άλλα, όπως σε όλα σχεδόν τα άλλα.
Τρίτη 2 Ιουνίου 2009
Βαράτε και μετά πηγαίνετε για ……μαρμίτα
Φοβερή νέα ανακάλυψη! Μετά το δήθεν «χάϊδεμα» των κουκουλοφόρων, μετά τη δήθεν «αδιαφορία» για το ποιος θα κυβερνήσει, βρήκαν νέο στοιχείο για να κτυπήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ: Στο Ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών δεν θα πάει ο Πρόεδρος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ Αλ. Τσίπρας, αλλά ο Πρόεδρος της Κ.Ο. Αλ. Αλαβάνος.
Βαράτε λοιπόν κύριοι. Όταν όμως βαρεθείτε, προσπαθήστε να σκεφτείτε λίγο. Να δείτε ότι υπάρχουν κόμματα χωρίς αρχηγούς «αυτοκράτορες». Σκεφτείτε τι σημαίνει συλλογικότητα και ποιος είναι εκεί ο ρόλος του προέδρου: Ενός προσώπου που εισηγείται, συντονίζει, εκπροσωπεί ή αναθέτει εκπροσώπηση, αλλά προπάντων ακολουθεί και υλοποιεί την πολιτική που δεν αποφασίζει αυτός αλλά τα συλλογικά όργανα (Συνέδριο, Κ.Ε., Π.Γ.).
Ένα κόμμα λοιπόν στην Ελλάδα τηρεί αυτές τις αυτονόητες για την σύγχρονη εποχή διαδικασίες. Συνεδριάζουν τα όργανα, ψηφίζουν και αποφασίζουν (όπως εδώ απεφάσισε την παρουσία του Αλαβάνου στο Ντιμπέιτ). Τυχαίνει καμιά φορά να μην πλειοψηφήσει η άποψη του Προέδρου, γιατί πράγματι γίνεται σύνθεση απόψεων, πράγματι γίνεται συζήτηση με διαφωνίες, με τροποποιητικές παρεμβάσεις, με άλλες προσεγγίσεις, γίνεται δηλαδή πραγματική δουλειά. Και υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ που συνθέτει ευρύτερες συγκλίσεις που είναι πολυσυλλεκτικός και που πρέπει εκεί να δοκιμαστεί η δυνατότητα στο να υπάρξει πολυφωνία, δημοκρατία αλλά και αποτελεσματικότητα.
Στ’ αλήθεια τι είναι η δημοκρατία που πρέπει να εφαρμόσουμε στις σύγχρονες κοινωνίες; Αυτό ακριβώς δεν είναι; Πολλές απόψεις, πολύχρωμες προσεγγίσεις, άνετη έκφραση κάθε γνώμης και πρότασης, σύνθεση και απόφαση. Έτσι προκύπτει και το καλύτερο αποτέλεσμα. Όταν πράγματι ακούει ο ένας τον άλλον, - καμιά φορά πείθεται, καμιά φορά όχι -, όμως όταν δεν φοβάται κανείς την διαφωνία, την εναλλακτική άποψη.
Δημοκρατία τέλος – τέλος σημαίνει το να μην «περνάει» η άποψή σου και να μην τσαντίζεσαι. Είναι να προκαλείς την έκφραση κάθε γνώμης για να πλουτίσεις το περιεχόμενο της τελικής απόφασης. Αυτό σημαίνει αυτοπεποίθηση και όχι η απαγόρευση διαφωνίας, η μοναδική πρόταση, η μονοχρωμία.
Οι κύριοι που βαράνε θα πάνε στα όργανα του κόμματός τους (κυρίως του ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) θα ακούσουν τον αρχηγό (Καραμανλή – Παπανδρέου) και θα φύγουν. Κανείς δεν θα διανοηθεί να αμφισβητήσει. Ακόμη και να το κάνει κάποιος για ένα επιμέρους θέμα θα είναι «για να λέμε». Δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφίσουν ποτέ. Γιατί ακόμα και μια ψήφος κατά της πρότασης του «αρχηγού» θα τον «τραυματίσει βαριά» και θα χρειαστεί να απομακρύνει τον διαφωνούντα. Είναι το πρότυπο του ανασφαλούς αρχηγού σε μη δημοκρατικά και μη αποτελεσματικά κόμματα που με τη σειρά τους ασκούν όταν κυβερνούν μη δημοκρατικές, μη αποτελεσματικές πολιτικές.
Βαράτε λοιπόν κύριοι και μετά πηγαίνετε. Σας περιμένει ο αρχηγός σας για να τον δοξάσετε, να τον εξυμνήσετε και να του ζητήσετε λίγη… μαρμίτα. Μια θεσούλα, ένα αξίωμα, μια εξυπηρετησούλα, λίγη ικανοποίηση της ματαιοδοξίας σας.
Βαράτε λοιπόν κύριοι. Όταν όμως βαρεθείτε, προσπαθήστε να σκεφτείτε λίγο. Να δείτε ότι υπάρχουν κόμματα χωρίς αρχηγούς «αυτοκράτορες». Σκεφτείτε τι σημαίνει συλλογικότητα και ποιος είναι εκεί ο ρόλος του προέδρου: Ενός προσώπου που εισηγείται, συντονίζει, εκπροσωπεί ή αναθέτει εκπροσώπηση, αλλά προπάντων ακολουθεί και υλοποιεί την πολιτική που δεν αποφασίζει αυτός αλλά τα συλλογικά όργανα (Συνέδριο, Κ.Ε., Π.Γ.).
Ένα κόμμα λοιπόν στην Ελλάδα τηρεί αυτές τις αυτονόητες για την σύγχρονη εποχή διαδικασίες. Συνεδριάζουν τα όργανα, ψηφίζουν και αποφασίζουν (όπως εδώ απεφάσισε την παρουσία του Αλαβάνου στο Ντιμπέιτ). Τυχαίνει καμιά φορά να μην πλειοψηφήσει η άποψη του Προέδρου, γιατί πράγματι γίνεται σύνθεση απόψεων, πράγματι γίνεται συζήτηση με διαφωνίες, με τροποποιητικές παρεμβάσεις, με άλλες προσεγγίσεις, γίνεται δηλαδή πραγματική δουλειά. Και υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ που συνθέτει ευρύτερες συγκλίσεις που είναι πολυσυλλεκτικός και που πρέπει εκεί να δοκιμαστεί η δυνατότητα στο να υπάρξει πολυφωνία, δημοκρατία αλλά και αποτελεσματικότητα.
Στ’ αλήθεια τι είναι η δημοκρατία που πρέπει να εφαρμόσουμε στις σύγχρονες κοινωνίες; Αυτό ακριβώς δεν είναι; Πολλές απόψεις, πολύχρωμες προσεγγίσεις, άνετη έκφραση κάθε γνώμης και πρότασης, σύνθεση και απόφαση. Έτσι προκύπτει και το καλύτερο αποτέλεσμα. Όταν πράγματι ακούει ο ένας τον άλλον, - καμιά φορά πείθεται, καμιά φορά όχι -, όμως όταν δεν φοβάται κανείς την διαφωνία, την εναλλακτική άποψη.
Δημοκρατία τέλος – τέλος σημαίνει το να μην «περνάει» η άποψή σου και να μην τσαντίζεσαι. Είναι να προκαλείς την έκφραση κάθε γνώμης για να πλουτίσεις το περιεχόμενο της τελικής απόφασης. Αυτό σημαίνει αυτοπεποίθηση και όχι η απαγόρευση διαφωνίας, η μοναδική πρόταση, η μονοχρωμία.
Οι κύριοι που βαράνε θα πάνε στα όργανα του κόμματός τους (κυρίως του ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) θα ακούσουν τον αρχηγό (Καραμανλή – Παπανδρέου) και θα φύγουν. Κανείς δεν θα διανοηθεί να αμφισβητήσει. Ακόμη και να το κάνει κάποιος για ένα επιμέρους θέμα θα είναι «για να λέμε». Δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφίσουν ποτέ. Γιατί ακόμα και μια ψήφος κατά της πρότασης του «αρχηγού» θα τον «τραυματίσει βαριά» και θα χρειαστεί να απομακρύνει τον διαφωνούντα. Είναι το πρότυπο του ανασφαλούς αρχηγού σε μη δημοκρατικά και μη αποτελεσματικά κόμματα που με τη σειρά τους ασκούν όταν κυβερνούν μη δημοκρατικές, μη αποτελεσματικές πολιτικές.
Βαράτε λοιπόν κύριοι και μετά πηγαίνετε. Σας περιμένει ο αρχηγός σας για να τον δοξάσετε, να τον εξυμνήσετε και να του ζητήσετε λίγη… μαρμίτα. Μια θεσούλα, ένα αξίωμα, μια εξυπηρετησούλα, λίγη ικανοποίηση της ματαιοδοξίας σας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)