Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Ευρω-Εθνικο-σκοπιμότητες

Τα δύο "δυνατά άλογα" του ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ,οι Γιαννάκου και Παπακωνσταντίνου,εκλέχθηκαν Ευρωβουλευτές.Οπως βέβαια προσέξατε οταν ερωτήθηκαν για πόσο,απάντησαν:"Για μιά πενταετία,εκτός άν μας χρειαστεί η Πατρίδα"
Και βέβαια θα τούς χρειαστεί το κόμα τους αφού οι εκλογολόγοι λένε ότι ειναι ιδιαιτέρως χρήσιμοι.Θα είναι και Εθνικοί Βουλευτές και (αναλογως του αποτελέσματος),υπουργοί.
Και όταν συμβεί αυτό θα μιλήσουν για "ύψιστο χρέος του Πολιτικού" να μας κοροϊδεύει...συγνώμη να ανταποκρίνεται όπου τον καλεί η κοινωνική αναγκη,δηλαδή η κοματική σκοπιμότητα,ασχέτως προτέρων δεσμεύσεων και όρκων.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Το μαγαζί θα υπάρχει

Το 4,7% και όσα ακολούθησαν στον Συνασπισμό ασφαλώς ενδιαφέρουν το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας, όπως εξάλλου ό,τι συμβαίνει σε κάθε κόμμα. Πόσο μάλλον που αφορά έναν ενδιαφέροντα πολιτικά χώρο όπου εφαρμόζονται ή εκφράζονται συχνά νέες αντιλήψεις, ιδέες και προτάσεις.
Οι προσδοκίες λοιπόν που δημιουργήθηκαν με την δημοσκοπική έκρηξη του 2008 διαψεύστηκαν. Το πόσο αυτές είχαν σχέση με πραγματικές συνθήκες πρόθεσης ψήφου είναι συζητήσιμο, όμως η αλήθεια είναι ότι έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε τότε μια ανησυχία στον δικομματισμό. Μετά ήρθαν δύο σημαντικά ζητήματα όπου ο ΣΥΝ διαχειρίστηκε με αμφίβολα ορθό τρόπο: Το ένα είναι η διαχείριση των γεγονότων του Δεκέμβρη όπου δεν αποδόθηκε σαφέστατα η πάγια θέση της σύγχρονης Αριστεράς που είναι η απόλυτη αντίθεση στη βία. Το άλλο είναι το ζήτημα της ενδεχόμενης κυβερνητικής ευθύνης. Εδώ δεν διευκρινίστηκε ξεκάθαρα ότι προφανώς ανάλογα με τα όποια εκλογικά αποτελέσματα το κόμμα με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο θα αποφασίσει, θα πράξει και θα διεκδικήσει υλοποίηση ωφέλιμων κοινωνικά μεταρρυθμίσεων. Δεν μπορεί προεκλογικά να γίνει συζήτηση αφού δεν υπάρχει προγραμματική σύγκλιση, αλλά η πολιτική πορεία της χώρα μετά από κάθε εκλογές καθορίζεται από τους πολιτικούς συσχετισμούς που προκύπτουν. Προφανώς και στόχος της αριστεράς είναι η αποδυνάμωση του δικομματισμού και ο τρίτος ισχυρός πόλος που θα εφαρμόσει ριζικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Αλλά αν αυτό δεν επιτευχθεί και δεν υπάρξει κάποια αυτοδυναμία είναι αυτονόητη η συμμετοχή σε δημόσια συζήτηση και του ΣΥΝ για το μέλλον του τόπου. Προφανώς θα τεθούν βασικές προϋποθέσεις (π.χ. απλή αναλογική, ανθρώπινα δικαιώματα, αποκομματικοποίηση Δημόσιας Διοίκησης, δωρεάν – σύγχρονη – δημόσια υγεία και παιδεία κ.λ.π.). Αυτές θα αποφασιστούν με εφαρμογή της εσωκομματικής δημοκρατίας (Διαρκές Συνέδριο ή Κεντρική Επιτροπή) αλλά φυσικά και θα διεκδικηθεί το μέγιστο κοινωνικό όφελος. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο. Στην Ελλάδα υπάρχει κόμμα που έχει μόνον στόχο την προβολή της «καθαρότητας» και του «αλάθητού» και δεν χρειάζεται άλλο. Η σύγχρονη αριστερά υπάρχει για να αλλάξει θετικά για τους πολίτες την κοινωνία κι όχι για να αυτοπροβάλλεται.
Σ’ αυτά τα δύο ζητήματα λοιπόν νομίζω ότι υπήρξε μια υστέρηση καθαρότητας σε κάποιο βαθμό στην έκφραση των απόψεων του ΣΥΝ. Επί πλέον δημιουργήθηκε και μια άσχημη εντύπωση από τις άστοχες συμπεριφορές του Αλαβάνου: Μια παραίτηση για μη ξεκάθαρους λόγους, μια ανάκληση της για επίσης αδιευκρίνιστες αιτίες και μια έκφραση άποψης για κομματική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ όταν είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι πρόκειται για κοινωνική συμμαχία κομμάτων και ανεξάρτητων με αυτονόητο τον συντονιστικό ρόλο στον ΣΥΝ.
Το κλίμα λοιπόν χάλασε νομίζω για τους τρεις αυτούς βασικούς λόγους. Όμως ο χώρος αυτός πέρασε και χειρότερα. Θα συνεχίσει να υπάρχει και να εκφράζει ζητήματα που είναι διαχρονικά: Την αντίθεση σε κάθε ολοκληρωτισμό, την ανάγκη για κοινωνία με ελευθερία, δημοκρατία και ισονομία, την υπεράσπιση της οικολογικής αρμονίας του πλανήτη, την ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών των απλών πολιτών στη ζωή, στη χαρά στη δημιουργικότητα. Έχει δύο κύρια ρεύματα να αντιπαρατεθεί: Το ένα είναι το μοντέλο της προσωπικής ιδιοτέλειας του καθενός εις βάρος του άλλου που φέρνει την σημερινή βαρβαρότητα και την χυδαιότητα και το άλλο είναι ο συγκεντρωτισμός και η διαφύλαξη του αλάθητου και μοναδικού «καθαρού» στο όνομα δήθεν του κοινωνικού συμφέροντος.
Υπάρχει λοιπόν η κοινωνική ανάγκη. Άρα ασχέτως με τις ηγεσίες, τις αστοχίες και τις πρόσκαιρες απογοητεύσεις, θα υπάρχει και το «μαγαζί». Το πόσο ισχυρό θα είναι θα το αποφασίσουμε εμείς, οι πολίτες.