Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Βιολογικός Καθαρισμός Νότιας Πιερίας

Δέν πρόκειται βέβαια για ρεκόρ.Είναι απλά ένα δείγμα του ελλείματος υπευθυνότητας(και άρα ικανότητας)των αρμοδίων.
Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Πιερίας,Δήμος Λιτοχόρου και Δήμος Ανατολικού Ολύμπου προσπαθούν (όταν θυμηθούν το θέμα)να αποδείξει ο καθένας ότι δέν φταίει!Ο Βιολόγικός Καθαρισμός έχει κατασκευασθεί εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια αλλα δέν λειτουργεί!
Καί τα λύματα της Ν. Πιερίας συνεχίζουν απρόσκοπτα να πέφτουν στα ρέμματα, στη θάλασσα και όπου θέλουν οι βοθροκαθαριστές(όσοι τους χρησιμοποιούν)
Αμφιβάλουμε οτι χρειάζεται και δικαστική διερεύνηση αφου βλάπτεται ανεπανόρθωτα το περιβάλλον και η τοπική ανάπτυξη;
Αμφιβάλουμε ότι φταίνε όλοι τους και πρεπει να μαυριστούν προσεχώς;

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Πατάρια στούς πεζόδρομους

Φοβερή ιδέα!Πατάρια υπερυψωμένα στους πεζοδρόμους της Κατερίνης! Τα μαγαζιά πλέον
προεκτείνονται επι των οδών,αποκλειοντας την χρήση τους απο τους πολίτες!
Τμηματα κοινόχρηστων χώρων λοιπόν όχι απλά ενοικιάζονται αλλα αλλάζουν οριστικά χρήση.Αποκόπτονται απο την κοινόχρηστη λειτουργία τους και παραδίδονται σε καφέ-μπάρ.Κι'όλα αυτά για να ειναι δυνατός ο περιορισμός τους στα εγκεκριμένα τετραγωνικά που πληρώνουν.Αρα λοιπόν δεν μπορει ο Δήμος να ελέγχει και να επιβάλλει πρόστιμα σε τυχόν επεκτάσεις τραπεζοκαθισμάτων και προτιμάει να παιρνει απο τους πολίτες τμήματα των πεζοδρόμων τους για να τα παραδίδει σε αποκλειστικά πριβέ χρήση.
Πώς θα γλυτώσουμε αλήθεια απο τούς "ευφυείς" που περιφρονούν τους πολίτες;

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Γιορτινές κακίες

Χρονιάρες μέρες λοιπόν και αφού κανένας Αη Βασίλης δεν νοιάστηκε για μένα σκέφτηκα να κάνω εγώ ένα μικρό δώρο στον εαυτό μου. Να πω λίγο πιο ξεκάθαρα κάποιες σκέψεις και κάποια ερωτήματα έτσι για εκτόνωση. Να γίνω λίγο κακός, λίγο σκληρός έτσι για πλάκα. Βέβαια μπορεί να μου θυμώσουν, μπορεί να έχω τίποτε συνέπειες αλλά…. ελπίζω στην συγχώρεση που εμπνέουν οι γιορτές.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τον προηγούμενο μήνα πήγα σε Νοσοκομείο για εγχείρηση συγγενικού μου προσώπου. Εκεί δοκιμάσαμε μια έκπληξη: Μάθαμε ότι ένας γιατρός δεν ήθελε φακελάκι με τίποτα. Και συζητώντας με άλλους επισκέπτες αναρωτηθήκαμε αν κανείς Υπουργός Υγείας έθεσε ποτέ ξεκάθαρα με δημοσιοποιημένες ανακοινώσεις το αυτονόητο θέμα: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΧΡΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΙΑΤΡΩΝ». Αν διέταξε την ανάρτηση σχετικών πινακίδων και αν ενημέρωσε σχετικά μέσω στελεχών τους ασθενείς. Όχι δεν το έκανε. Το φαινόμενο αυτό είναι τόσο εκτεταμένο που συμπεράναμε ότι ο κ. Αβραμόπουλος δεν θέλει την καταπολέμηση του «φακέλου». Την επιθυμεί και τη διαιωνίζει με την απραξία του. Είναι δηλαδή απολύτως παράνομος και πρέπει να οδηγηθεί στον εισαγγελέα.
Και μια και είπαμε για Νοσοκομείο θυμήθηκα ότι πήγα μια μέρα στο Κέντρο Υγείας Αιγινίου για εξέταση στις 1:10 μ.μ. Δέχτηκα την παρατήρηση του προσωπικού για την προχωρημένη ώρα που πήγα, ρώτησα αν υπάρχει ανακοίνωση ωραρίου τακτικών ιατρείων και αντί απάντησης με «μάλωσε» μια φίλη (και πολύ καλή νοσοκόμος) ότι γίνομαι επιθετικός. Παρατήρησα βέβαια ότι οι γιατροί της πρωινής βάρδιας έφευγαν. Συμπέρανα λοιπόν ότι στα Κέντρα Υγείας της Ελλάδας του 2008 το ωράριο των τακτικών ιατρείων είναι 8:30 – 9:00 π.μ. έως 12:30 – 13:00 μ.μ. δηλαδή 3,5 έως 4,5 ώρες ημερησίως. Μόνο που απόρησα γιατί δεν το ανακοινώνουν σε πινακίδες. Μήπως ντρέπονται;
Αλλά μια και λέμε για Κέντρα Υγείας θυμήθηκα το θέμα του Νέου Νοσοκομείου Κατερίνης. Ο λαός της Πιερίας έχει υποστεί μια ανείπωτη κοροϊδία. Στις πλάτες του παίχτηκαν και παίζονται παιχνίδια διαπλεκομένων και οι βουλευτές μας τουλάχιστον μια φορά το χρόνο και κυρίως πριν από κάθε εκλογές υπόσχονται την έγκαιρη αποπεράτωση. Επειδή λοιπόν το «δούλεμα» δεν έχει όριο και οι ευθύνες είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ της Κυβέρνησης, οι βουλευτές μας κ. Καρπούζας και κυρίως ο αρμόδιος υφυπουργός κ. Κωνσταντόπουλος αφού δεν ζήτησαν ποτέ συγνώμη δεν πρέπει να παραιτηθούν και να μην ξαναθέσουν υποψηφιότητα;
Και μια που είπαμε για τον κ. Κωνσταντόπουλος να πούμε και την κίνηση…. ΜΑΤ που λέγεται ΚΑΤ Αιγινίου. Βρήκε τρόπο για να περηφανεύεται και να ….. εκλέγεται για δύο – τρεις βουλευτικές περιόδους τουλάχιστον. Στο ΚΑΤ Αιγινίου είναι «ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ» επιτυχία και απαιτεί ψήφους για να δικαιωθεί ο αγώνας του. Ξέχασε να μας πει όμως (εκτός από το πότε θα λειτουργήσει) το πόσο θα κοστίσει στον Ελληνικό λαό. Γιατί αφού θα είναι προϋπολογισμού περίπου 150 εκ. € θα πληρώσουμε, με την ΣΔΙΤ που θα γίνει, στην εταιρεία που θα το κατασκευάσει σε δόσεις σε καμιά 20 – 25 χρόνια περίπου….. τι λέτε; Δεν θα πιάσουν τα 200 – 250 εκ. €; Ενώ αν γινόταν σαν κανονικό Δημόσιο έργο με την έκπτωση θα πήγαινε προς τα 130 εκ. € από τα οποία τα 70 – 80 εκ. € περίπου θα ήταν συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τουτέστιν 200 εκ. € στην μία περίπτωση 60 εκ. € στην δεύτερη. Άρα 140 εκ. € επιπλέον κόστος για τους Έλληνες που θα πάνε στις τσέπες της φίλης προς το Υπουργείο Εταιρείας. Τι λέτε; Δεν χρήζει δικαστικής διερεύνησης το θέμα;
Και μια και μιλάμε για ΣΔΙΤ θυμήθηκα το βασικό επιχείρημα των ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. «Οι ΣΔΙΤ γεννήθηκαν για να λύσουν το πρόβλημα των πόρων και της …. αγκύλωσης του Δημόσιου τομέα στις κατασκευές. Δέστε π.χ. το παράδειγμα του Νοσοκομείου Κατερίνης» Βέβαια οι πόροι πληρώνονται και πολλαπλάσιοι (όπως είδαμε). Αλλά για την «αγκύλωση» ποιος φταίει ρε παιδιά; Η αριστερά μήπως; Μα εδώ και διακόσια χρόνια εσείς δεν κυβερνάτε; Και αφού παραδέχεστε ότι είστε ανίκανοι να κάνετε ως δημόσιο μεγάλα κοινωφελή έργα γιατί να κάθεστε εκεί πάνω στις κυβερνήσεις και στις καρέκλες; Για να πιστοποιείτε τακτικά την ανικανότητά σας;
Ανικανότητα όμως δεν υπάρχει στο θέμα των «ημιαργιών». Ημιαργίες στις Υπηρεσίες ως γνωστόν στην Ελλάδα είναι κάθε Παρασκευή και έκαστη παραμονή εορτών. Κατ’ εξαίρεσιν Χριστούγεννα και Πάσχα οι ημιαργίες είναι περισσότερες. Μια βόλτα αυτές τις μέρες στη Νομαρχία θα σας πείσει. Έτσι στο σύνολο είναι καμιά 60 – 70 μέρες το χρόνο, δηλαδή περίπου το 25% του έτους. Επισήμως βέβαια ο όρος αυτός («ΗΜΙΑΡΓΙΑ») δεν υπάρχει (θα ήταν αστείο βέβαια) και λόγω αυτής της έλλειψης οι υπηρεσίες συχνά πυκνά εφαρμόζουν στη θέση τους τον γνωστό και επίσημο όρο «ΑΡΓΙΑ». Βέβαια οι υπάλληλοι δεν φταίνε αφού υπάρχουν εντολές και ανοχή από τους αρμόδιους. Γιατί όμως κυβέρνηση και Νομάρχες το κάνουν αυτό; Μια εξήγηση υπάρχει: Για να διασφαλίζουν για τους εαυτούς τους αραλήκι. Λόγω τεμπελιάς δηλαδή.
Εξήγηση πάντως δύσκολα βρίσκω για τον Υπουργό με την καραμπινάτη αυθαιρεσία του «αναψυκτηρίου». Μπορεί να μην είναι υπουργός πια αλλά είναι βουλευτής μας και από τους 152 «πυλώνες» της κυβέρνησης. Γιατί δεν τον διαγράφουν για να περάσουν το μήνυμα της καθαρότητας; Αφού τον βλέπω τον Σουφλιά και τις πολεοδομίες ότι μέρα – νύχτα πολεμούν την παράνομη δόμηση. Λες τελικά κατά βάθος – βάθος να την θέλει η ψυχούλα τους την αυθαιρεσία;
Μα τέλος πάντως αυτές και χιλιάδες άλλες αντίστοιχες επισημάνσεις που με βαράνε στο κρανίο δεν τις βλέπουν όλοι αυτοί οι φίλοι μας και πάνε και ψηφίζουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ; Γιατί το κάνουν; Δεν βλέπω άλλο λόγο από το καθαρά προσωπικό τους συμφέρον. Την ελπίδα να βολευτούν, να πάρουν κανένα ρουσφέτι, να «εξασφαλίσουν» τα παιδιά τους αν βολεύτηκαν αυτοί και τα εγγόνια τους αν βολεύτηκαν τα παιδιά τους. Δεν νοιάζονται για το κοινό καλό. Δεν τους ενδιαφέρει αν κυβερνήσεις σαν κι αυτές σ’ όλη τη γη κατήντησαν τον πλανήτη φέρετρο για τις επόμενες γενιές. Δεν περπατούν στο δάσος για να θυμώσουν όταν καίγεται. Δεν χαλαρώνουν όταν παρακολουθούν τα πουλιά να πετάνε για να εξοργιστούν με τις πολιτικές που τα εξαφανίζουν. Δεν νιώθουν ότι όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας αλλά λένε «να πάνε να πνιγούν τα άλλα, εγώ νοιάζομαι μόνο για το δικό μου παιδί κι αν κινδυνεύουν από την υπερθέρμανση οι επόμενες γενιές ας το αντιμετωπίσουν εκείνοι, εγώ να ζήσω καλά τώρα».
Πιάνουν λοιπόν από κανέναν «παρατρεχάμενο» βουλευτή ή τον ίδιο τον βουλευτή, μπαίνουν φανερά ή κρυφά στα στρατόπεδά τους και ζητούνε ή προσδοκούν προσωπικά οφέλη. Τους βλέπουμε και στον Νομό μας. Οι «παρατρεχάμενοι» του Καρπούζα, του Αμοιρίδη και του Κωνσταντόπουλου (πιο ισχυροί οι τελευταίοι ένεκα υπουργηλίκι) είναι παραγοντίστοι με πελάτες στη σειρά. Σκέφτομαι μερικές φορές ότι αυτές οι φάτσες από το 1860 μέχρι σήμερα άλλαξαν μόνο….. στα ρούχα.
Τώρα θα μου πείτε όλοι οι ψηφοφόροι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι τέτοιοι; Τι να πω; Πέστε μου έναν σοβαρό λόγο για να είναι «πελάτες» τους. Κατ’ αρχήν λοιπόν λέω ότι ΟΛΟΙ τους είναι αυτών των χαρακτηριστικών. Μπορεί να είναι σκληρό και εγωιστικό αλλά επαναλαμβάνω: ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ έχουν ιδιοτέλεια. Κάποιοι δεν το ξέρουν, κάποιοι δεν το κατάλαβαν. Και όπως κάθε κανόνας έχει και εδώ προφανώς εξαιρέσεις. Ελάχιστοι, μετρημένοι, πιστεύουν αγνά, ανιδιοτελώς. Αυτούς τους κατεβάζω το καπέλο. Με τόσες δυσκολίες και να το καταφέρουν…. Μπράβο τους.
Όπως είπα και στην αρχή όμως αυτά τα έγραψα γιατί είναι γιορτές. Λίγο σκληρός λίγο απότομος, λίγο απόλυτος ναι, αλλά ήταν ένα δωράκι από και προς εμένα. Τα είπα για….. πλάκα. Κι αν κανείς τα πήρα σοβαρά από τους φίλους και γνωστούς – κολλητούς μου ψηφοφόρους Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, ας με συγχωρέσουν. Γιορτές είναι βρε αδερφέ.
Άντε και καλή χρονιά.

07 – 01 – 2008

Ερωτήματα και επιλογές ζωής

Γιατί αλήθεια να ασχολούμαστε μ’ αυτό που λέμε «κοινά»; Πόσο πιθανό είναι να επηρεάσουμε τις εξελίξεις; Αξίζει τον κόπο; Υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα; Μήπως κι εμείς είμαστε απαραίτητο κομμάτι ενός συστήματος που τραβάει την πορεία του έτσι κι αλλιώς, μόνο που χρειάζεται και την διαφωνούσα μειοψηφία για να νομιμοποιηθεί; Τόσα χρόνια τι κερδίσαμε και τι άλλαξε; Μήπως βρε αδερφέ αρκετά κάναμε, να ασχοληθεί τώρα και κανένας άλλος;
Είναι ερωτήματα που τά ’χουμε σκεφτεί όλοι οι στηρίζοντες την αριστερά και οι ασχολούμενοι με την λεγόμενη μη ιδιοτελή πολιτική. Βλέπουμε τον βουλευτή μας κ. Κωνσταντόπουλο να δηλώνει ότι δεν ευθύνεται για τα διόδια Αιγινίου γιατί τα ψήφισε με την «αρχή της δεδηλωμένης» (άρα δεν ήξερε!) και δεν ξεσηκώνονται και οι πέτρες. Ακούμε με κάθε επισημότητα να προτείνεται ο κ. Σημίτης ως επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ ενώ είναι απολύτως καθαρό το ότι ήταν αποκλειστικά προσωπική του επιλογή ο κ. Τσουκάτος (που παραδέχτηκε ότι «τσίμπησε» 1 εκατομμύριο από την Siemens για το κόμα). Αποδέχονται την διαφθορά λοιπόν επισήμως χωρίς καν προσχήματα και δεν τους κράζουν οι πάντες. Τον περασμένο Δεκέμβριο τα παιδιά θυμωμένα μας έδειχναν το φεγγάρι τους κι εμείς κοιτούσαμε το δάχτυλό τους. Κι από την εξέγερσή τους κινδυνεύει να μείνει στην κοινωνία η ανάμνηση σπασμένων βιτρινών.
Από την άλλη βλέπουμε κάποιους ανθρώπους της αξιοπρέπειας να μεταλλάσσονται και να παίρνουν μερτικό σε προσωπικό βόλεμα με «γλείψιμο» και ένταξη στον δικομματισμό. Κάποιοι άλλοι (πολλοί) δηλώνουν κουρασμένοι και «γυρνάνε» σπίτι, στην τηλεθέαση, δηλώνοντας απογοήτευση και τελικώς βαριεστιμάρα.
«Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι» τραγουδάει ο Σαββόπουλος, «το ξημέρωμα αργεί» συνεχίζει «και δεν βρίσκεται παρέα για ξενύχτι» συμπληρώνει. Κι αυτό το «άραγμα» βολεύει πάρα πολύ και χαροποιεί ιδιαιτέρως το Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ μας, θάλεγα επίσης. Για κάθε ξεπέταγμα νέων στελεχών με φρέσκιες ιδέες, με όρεξη και αισιοδοξία μουτρώνουν. Για κάθε αποχώρηση προς τον καναπέ στήνουν γλέντι.
Τι να πούμε όμως; Ας είναι. Αν οι απογοητευμένοι και κουρασμένοι βρήκαν τρόπο να ζουν καλύτερα, να περνάνε καλύτερα, να χαίρονται έτσι τη ζωή τους, καλά κάνουν. Οι υπόλοιποι που τους αρέσει να ζουν αλλιώς που δεν μπορούν να κάτσουν, που δεν τους χωράει το σπίτι ας συνεχίζουν. Γιατί στο τέλος – τέλος όλα είναι θέμα γούστου. Έτσι γουστάρουμε την κοινωνία, έτσι γουστάρουμε να ζούμε.

Η εξαθλίωση ξανάρχεται

Έστω ότι ο καθένας από εμάς εργάζεται και παίρνει 700 € μισθό. Ας δούμε τι μπορείς να κάνεις μ’ αυτά. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ντύσιμο 30 €, κινητό 20€, ΟΤΕ 30€, ΔΕΗ 30€, ΔΕΥΑ 20€, βιβλία – περιοδικά – μουσική 30€, στοιχειώδης διατροφή 450€, υποχρεωτικές αστικές μεταφορές 30€, στοιχειώδης οικιακός εξοπλισμός 30€, υποχρεωτικές επισκευές εξοπλισμού και κατοικίας 30€. Τα προσθέτουμε και μας κάνουν το μαγικό αριθμό 700!!! Αυτά λοιπόν μπορώ να κάνω με βάση το μισθό μου.
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι τι δεν μπορώ να κάνω: Απαγορεύεται κατ’ αρχήν οτιδήποτε έκτακτο: Αγορά ψυγείου, TV, υδραυλική – ηλεκτρολογική βλάβη, κ.λ.π. Δεν πάω ποτέ σινεμά. Δεν παίρνω εφημερίδες. Στην δουλειά δεν πίνω καφέ. Δεν πάω ποτέ διακοπές, ούτε ταξίδια. Δεν έχων internet. Ποτέ δεν βγαίνω για ψυχαγωγία (καφές, ποτό, ταβέρνα, συναυλίες κ.λ.π.) με παρέες. Στο σπίτι δεν έχω ποτά – ξηρούς καρπούς κ.λ.π. άρα δεν καλώ ανθρώπους γιατί το μόνο κέρασμα που διατίθεται είναι το νεράκι. Δώρα δεν κάνω ποτέ πουθενά. Ούτε λόγος για μπάνια το καλοκαίρι στη θάλασσα.
Όπως βλέπετε οι υπολογισμοί μου δείχνουν ότι έχω δικό μου σπίτι. Αν δεν έχω αναγκαστικά φιλοξενούμε στη μαμά μου ή σε παρκάκι. Δεν έχω αυτοκίνητο, ούτε μηχανάκι, ούτε ποδήλατο. Δεν καπνίζω παρά την σφοδρή μου επιθυμία τις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς. Από παρέα μένουν μόνο κάτι παιδικοί φίλοι που τυχαία συναντιόμαστε στο δρόμο μόνο. Από ερωτική σχέση φάτε μάτια ψάρια. Για να κάνω δική μου οικογένεια; Όποιος μου βρει το πώς του δίνω το….. μισό μου βασίλειο.
Αυτή λοιπόν είναι η κατάσταση των μισθωτών και συνταξιούχων των 700 € και κάτω. Αυτό το ποσόν συμφώνησαν για τα επόμενα δύο χρόνια ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και εργοδότες. Πανηγύρισαν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ για τις μεγάλες αυξήσεις, έβγαλε στεναγμούς ανακούφισης η εργοδοσία και ο Γκαργκάνας μουρμούρισε για… υπέρογκες αυξήσεις που τροφοδοτούν τον πληθωρισμό.
Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι δεν βλέπουν την εξαθλίωση οι κύριοι που αποφασίζουν στην πολιτική ζωή μας. Φυσικά και την ξέρουν. Είναι όμως ζήτημα πολιτικής αντίληψης. Θέτουν πάνω απ’ όλα την άποψη για την ανάπτυξη όπως την εκφράζει η εργοδοσία: Μεγιστοποίηση κερδών που «φέρνει επενδύσεις, υποδομές, απασχόληση κ.λ.π.» Αυτή η απλοϊκή σκέψη, αυτή η βλακώδης λογική μας κάνει κουμάντο δυστυχώς.
Είναι η άποψη των αρχών του 19ου αιώνα. Προς το τέλος της χιλιετηρίδας άρχισαν να βλέπουν και τα οφέλη από την αύξηση της λαϊκής κατανάλωσης, αλλά απ’ ότι φαίνεται και αυτό το θέτουν πια σε δεύτερη μοίρα. Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στην εποχή της εξαθλίωσης των μαζών.
Και βέβαια αυτό δεν πάει μόνο του, είναι μαζί με την διάλυση ή ξεπούλημα των κοινωνικών δομών (υγεία, μεταφορές, δημόσιες υπηρεσίες κ.λ.π.). Είναι μαζί με την φαυλότητα και την διαφθορά (Ζαχόπουλος, Siemens, Κουκοδήμος, αυθαίρετη βίλα Σουφλιά κ.λ.π.). Είναι μαζί με την οικολογική καταστροφή του περιβάλλοντος και του πλανήτη (αποβολή από την συνθήκη Κιότο, κανένα σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων – λυμάτων, διάλυση ελεγκτικών μηχανισμών κ.λ.π.).
Οι κύριοι του δικομματισμού μας χάνουν λοιπόν απ’ ότι φαίνεται και την δυνατότητα της στοιχειώδους ορθολογικής σκέψης. Αδιαφορούν για την εξαθλίωση των πολιτών, όπως ακριβώς αδιαφορούν για την εντεινόμενη καταστροφή του πλανήτη. Στο όνομα της πρόσκαιρης ανάπτυξης και κερδοφορίας των ολίγων χάνουν την δυνατότητα για μακροπρόθεσμο βιώσιμο σχεδιασμό και υπογράφουν την αυτοκαταστροφική προοπτική της κοινωνίας αλλά και του εαυτού τους. Δέσμιοι των παρωχημένων πολιτικών δηλώνουν παγερά αδιάφοροι για την φτώχεια και την υποβάθμιση της ζωής των απλών ανθρώπων.
Απέναντί τους είναι η υπαρκτή πλέον και συγκροτημένη οικολογική σύγχρονη αριστερά. Θέτει πρώτο ζήτημα τις ανάγκες των πολιτών στη διατροφή, στον πολιτισμό, στην κοινωνικότητα, στην μόρφωση, στην ψυχαγωγία. Απαιτεί την αύξηση των αμοιβών στο επίπεδο της δυνατότητας διαβίωσης του σύγχρονου ενημερωμένου, κοινωνικοποιημένου ανθρώπου που είναι τα 1.250 – 1.300 € κατ’ ελάχιστον και απαντά στους κινδυνολόγους Γκαργκάνες: Μ’ αυτές τις αμοιβές καμία επιχείρηση δεν θα κλείσει. Κανένας προϋπολογισμός δεν θα ανατιναχθεί. Όλα θα ισορροπήσουν ξανά μόνο που θα είναι στέρεα. Γιατί μια πολιτική ικανοποίησης των αναγκών του πολίτη θα πάει μαζί με τον κοινωνικό έλεγχο και με ριζοσπαστικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.
Λέτε όμως αυτό να φοβούνται και να ψηφίζουν φανατικά εξαθλίωση;

07 – 05 – 2008

Θρησκευτικά: Τα απομεινάρια του μεσαίωνα

Θεωρητικά ζούμε σε μια εποχή και σε μια χώρα που ο καθένας έχει ή δεν έχει (ή έχει όποιες θέλει) θρησκευτικές πεποιθήσεις χωρίς διαχωρισμούς, δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Αυτό βέβαια απέχει ιδιαίτερα από το να γίνει πράξη στο δημόσιο βίο, από τη στιγμή μάλιστα που τυπικά και ουσιαστικά δεν υπάρχει διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους.
Η καθυστερημένη και αυταρχική λογική λοιπόν της υπεροχής του θεοσεβούμενου, του εκκλησιαζόμενου, του «πιστού» έναντι του μη θρησκευόμενου έχει και θα έχει για καιρό όπως φαίνεται ισχυρή πρόσβαση στην κοινωνία. Και το σημερινό κράτος βέβαια φροντίζει να τροφοδοτεί αυτήν την ξεπερασμένη λογική με πολλούς τρόπους. Κάθε μέρα γραβατωμένοι υπουργοί και πρωθυπουργοί φιλάνε εικόνες και χέρια και προσκυνάνε αμύθητης αξίας πολυτελή άμφια και συναφή ιερά σκεύη, παράγοντας έτσι πρότυπα συμπεριφοράς, προτείνοντας αξίες ζωής χωρίς ανθρωπιστικό περιεχόμενο. Έτσι λοιπόν επιχειρούν καθημερινά να αποπροσανατολίσουν την όποια συζήτηση για την αξιολόγηση των ανθρώπων από την καθημερινή συμπεριφορά τους (εντιμότητα – συνέπεια – ηθικές αρχές) στον υποκριτικό καθωσπρεπισμό του βαθιά θρησκευόμενου, του συχνά σταυροκοπούμενου και του διαρκώς φοβούμενου την «οργή του Θεού» ανθρώπου.
Η παρέμβαση όμως του κράτους στον τομέα αυτόν γίνεται απολύτως εξοργιστική όταν την δούμε στην παιδεία. Ακόμη λοιπόν υπάρχουν θρησκευτικά υπό τον τύπο του κατηχητικού και όχι με μορφή φιλοσοφίας. Τα βιβλία του Δημοτικού μιλούν για απαραίτητη προϋπόθεση την ένταξη στην εκκλησία αν κάποιος θέλει να γίνει πετυχημένος και καλός άνθρωπος.
Σήμερα που έχουν εξηγηθεί τα πάντα (δημιουργία του σύμπαντος, καταγωγή του ανθρώπου κ.λ.π.) με επιστημονικό και απόλυτα αδιαμφισβήτητο τρόπο, το κράτος μέσω των θρησκευτικών επιμένει ότι…. η γη είναι επίπεδη. Αντί να προτείνει στα παιδιά να σκέπτονται, να ψάχνουν, να αμφισβητούν, τους λέει να πιστεύουν χωρίς να ρωτούν και να φοβούνται επίγειους και ουράνιους «πατέρες». Αντί να καταδεικνύει την αξία της ζωής με τις ηθικές αρχές του ανθρωπισμού, τους ζητά να ψάχνουν την «σωτηρία» (από τι;) μέσω της τυφλής και άκριτης «πίστης».
Ο Μεσαίωνας λοιπόν στη χώρα μας σε κάποιους τομείς κρατάει ακόμα. Ελπίζουμε απλά να μην επανέλθει η ιερά εξέταση.

06 – 12 – 2007

Ο ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ ΤΟΥ EURO 2008, ΤΟ ΝΤΟΠΙΓΚ

Μιας και έχουμε Ολυμπιακό καλοκαίρι και κάνει και ζέστη, λέω να πω τη γνώμη μου για κάτι «ελαφρύ». Για Ρεχάγκελ κ.λ.π.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. EURO 2008 στα γήπεδά της Αυστρίας και Ελβετίας. Συνέβη κάτι που πρώτη φορά ίσως καταγράφεται στην ιστορία της διοργάνωσης. Τα ¾ ενός γεμάτου γηπέδου γιουχάιζε ασύστολα μια ομάδα. Δυστυχώς αυτή λοιπόν η ομάδα ήταν η Ελληνική. Παίζοντας ένα απίθανο είδος παλιομοδίτικου, φοβισμένου, καθαρά αμυντικού και εν τέλει φρικτού ποδοσφαίρου με την Σουηδία, προκάλεσε το θυμό των θεατών σε βαθμό νευρικού κλονισμού. Ήταν η λογική Ρεχάγκελ: «Είμαστε χειρότεροι, βαστάτε άμυνα μήπως και λαθέψουν». Ήταν η λογική ενός προπονητή που έχει χάσει κάθε επαφή με το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Βάζει δεξιοπόδαρους για αριστερούς μπακ, επιμένει σε παίκτες που δεν παίζουν σχεδόν καθόλου στις ομάδες τους (επιταγή των μάνατζερ;), αρνείται να φρεσκάρει την ομάδα με νέους ταλαντούχους (Νίνης, Παπαχατζόπουλος, Μήτρογλου κ.λ.π.), αρνείται γενικά οτιδήποτε νέο, σύγχρονο και εν τέλει αισιόδοξο. Άραγε ξέρει πόσες και ποιες είναι οι ομάδες της Α’ και Β’ Εθνικής με τις ιδιαιτερότητές τους και το δυναμικό τους; Αποκλείεται.
Είναι η ίδια πολιτική που επιμένει στο ντόπινγκ: «Είμαστε χειρότεροι, ντοπαριστείτε μήπως και λαθέψουν, μήπως και τους ξεγελάσουμε». Απολύτως καμία ενέργεια ή δράση για σωστή, επιστημονική, οργανωμένη αθλητική πολιτική. Το περιφερειακό και ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, ο στίβος, τα άλλα αθλήματα, είναι στην πλήρη αφάνεια. Δεν εμφανίζεται καμία κρατική υποστήριξη ή συντονισμός. Ο Γκαγκάτσης επιλέγει Ρεχάγκελ γιατί «πήρε το EURO» ενώ δια γυμνού οφθαλμού βλέπει ο καθένας την ανεπάρκειά του. Όμως επιμένει το δήθεν «σίγουρο» και «πετυχημένο» χωρίς καμιά στοιχειωδώς τεχνική ή αθλητικώς σοβαρή σκέψη. Το ντόπινγκ δίνει και παίρνει και κανείς δεν ευθύνεται, καμία αθλητική ηγεσία δεν παραιτείται παρά τον – μόνιμο τελικά – διεθνή διασυρμό.
Δεν είναι τυχαίο τίποτα βέβαια. Η λογική στα αθλητικά μας πράγματα είναι απλή απεικόνιση της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Μας κυνηγάει το σύνδρομο του «χειρότερου», η απαισιοδοξία της τελικής έκβασης, ο φόβος για το νέο, για λίγο ρίσκο, το έλλειμμα φαντασίας και αισιοδοξίας. Ψάχνει η κάθε κυβέρνηση το ευκαιριακό, το προσωρινό, αρνείται να μελετήσει, να σχεδιάσει. Ξέρει για το ντόπινγκ, για τις μίζες για την διαφθορά αλλά ελπίζει. Ελπίζει μήπως και δεν το καταλάβουν οι άλλοι, μήπως ξεγελαστούν οι πολίτες.
Η μιζέρια αυτή είναι κομμάτι του δικομματισμού, είναι στοιχείο του DNI του. Οι απλοί πολίτες όμως και κυρίως η νέα γενιά δεν γουστάρει την γκρίζα πολιτική. Κι απ’ ότι φαίνεται θα διεκδικήσει με σοβαρές πιθανότητες την ανατροπή της.

30 – 07 – 2008

Ο Μύθος της μη πρότασης

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο δικομματισμός για την επιβίωσή του είναι το ότι έχουν «δυνατότητα άσκησης εξουσίας», και απέναντι στην αριστερά το ότι «δεν έχει πρόταση». Σ’ αυτήν την αντίληψη έχει βοηθήσει βέβαια σε κάποιο βαθμό και η ίδια η αριστερά με την σαφή άρνηση συνεργασίας σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, αλλά η εξέταση αυτής της δυνατότητας με την δεδομένη πρακτική Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι μια άλλη συζήτηση, μια άλλη ιστορία.
Η αλήθεια είναι ότι ο μύθος της «μη πρότασης της αριστεράς» τους βολεύει. Όμως δεν έχει σχέση με την αλήθεια. Η αριστερά – και εννοώ την προγραμματική αριστερά με κύρια συνιστώσα της τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ – έχει πρόταση πλήρη, αφορά τα πάντα και προπαντός είναι εφικτή. Το αποδεικνύει διαρκώς με την κριτική της, με τις εναλλακτικές προτάσεις, με την διαρκή επαφή της με την κοινωνία, την εκφράζει στην βουλή, στους χώρους δουλειάς, στα ΜΜΕ, (όχι στην TV γιατί αυτής δεν της ενδιαφέρει η πρόταση, αλλά ασχολείται μόνο με παραθυρομαλώματα), στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε κάθε χώρο διαβούλευσης που παίρνει μέρος. Μπορούμε μάλιστα να αναφέρουμε συνοπτικά κάποια στοιχεία σε βασικούς τομείς:
Εκλογικά συστήματα: Απλή αναλογική παντού ως έκφραση δικαιοσύνης – ισοτιμίας ψήφου πολιτών και ανάγκης δημοκρατικής συνεργασίας των κοινωνικών τάσεων.
Τοπική Αυτοδιοίκηση: Ενίσχυση αρμοδιοτήτων – πόρων, αιρετή και όχι διορισμένη διοίκηση περιφερειών.
Εισοδηματική πολιτική: Θέσπιση ελάχιστων αμοιβών αξιοπρεπούς επιβίωσης στην εργασία στην ανεργία στην σύνταξη και προτεραιότητα στην αντιμετώπιση της φτώχειας.
Κοινωνική Ασφάλιση: Κατατέθηκε πρόσφατα ολοκληρωμένο σχέδιο βιωσιμότητας συστήματος με πηγές χρηματοδότησης, χωρίς μείωση συντάξεων και χωρίς αύξηση ορίων ηλικίας.
Αγροτική παραγωγή: Επανασχεδιασμός καλλιεργειών, μητρώο αγροτών, έμφαση στην πιστοποίηση και την βιοκαλλιέργεια, προστασία αγροτικού εισοδήματος, σοβαρή λειτουργία σχετικών υπηρεσιών που βρίσκονται εν υπνώσει
Περιβάλλον: Κτηματολόγιο, δασολόγιο, πλήρης υποχρεωτική ανακύκλωση απορριμμάτων, δραστική μείωση εκπομπών CO2, αποχετεύσεις – βιολογικοί καθαρισμοί παντού, Υπηρεσίες περιβάλλοντος με στελέχωση και ρόλο, εξοικονόμηση ενέργειας, ανάπτυξη εναλλακτικών πηγών ενέργειας, σύγχρονα χωροταξικά σχέδια, σοβαρή αντιμετώπιση της αυθαίρετης δόμησης, όχι στην τροποποίηση του αρ. 24 του Συντάγματος (για τα δάση).
Εξοπλισμοί: Δραστική μείωση δαπανών.
Μετανάστες: Ανθρώπινη, φιλική, οργανωμένη αντιμετώπιση μεταναστών.
Υγεία: Στελέχωση – εκσυγχρονισμός ΕΣΥ, αντιμετώπιση του χρηματισμού ιατρών, πλήρης Δημόσια Δωρεάν υγεία σε όλους.
Παιδεία: Υποδομές, έγκαιρα στελέχωση – βιβλία κάθε έτους στα σχολεία, κατάργηση συνεντεύξεων στην αξιολόγηση Δ/ντών – προϊσταμένων – Σχ. Συμβούλων, αύξηση δαπανών, όχι στην αλλαγή του Αρ. 14 του Συντάγματος, Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους, άνοιγμα πανεπιστημίων για όλους.
Δημόσια Διοίκηση: Επαναοργάνωσή της, αξιοκρατία – αντικειμενικότητα και όχι κομματισμός στην τοποθέτηση προϊσταμένων – διευθυντών, επιμόρφωση, ευελιξία, αντίληψη εξυπηρέτησης του πολίτη.
Προσλήψεις: Όλες με ΑΣΕΠ και αντικειμενικά κριτήρια και κατάργηση του ρόλου των κάθε ειδών παραγόντων (βουλευτές κ.λ.π.).
Βουλή: Νέος κανονισμός λειτουργίας με διευρυμένη δυνατότητα προτάσεων – ελέγχου από όλους, περιορισμός του βουλευτή στο νομοθετικό – ελεγκτικό του έργο.
Ευρωπαϊκή Ένωση: Διεύρυνση κοινών θεσμών (περισσότερη «Ευρώπη» παντού), προώθηση δημοκρατικής – κοινωνικής αντίληψης, προστασία περιβάλλοντος, σύγκλιση βιοτικού επιπέδου, γενναία περιφερειακή πολιτική, διαρκής βελτίωση δημοκρατικής λειτουργίας των οργάνων διοίκησης και ελέγχου.
Εξωτερική πολιτική: Φιλία με κάθε γείτονα χώρα, ενιαία Κύπρος, ονομασία Σκοπίων με σύνθετη ονομασία, ΟΗΕ με διευρυμένες αρμοδιότητες παντού και μοναδικός υπεύθυνος στην αντιμετώπιση κρίσεων στην κατάκτηση δημοκρατικών ελευθεριών και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των λαών του πλανήτη.
Είναι λοιπόν αυτά στοιχεία θέσεων της αριστεράς σε βασικούς τομείς. Δεν είναι αοριστίες αλλά έχουν σαφήνεια και εφικτότητα. Στοχεύουν σε μια δίκαιη, δημοκρατική κοινωνία με κέντρο τον απλό πολίτη και τις ανάγκες του. Προϋποθέτουν πολιτική θέληση για ευρύ πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα έχει βέβαια στάδια, αλλά θα έχει καθαρούς προσανατολισμούς και στόχους. Σε μια τέτοια πορεία ο κίνδυνος της αλλοτρίωσης θα υπάρχει πάντα αλλά η εγγύηση για την αποφυγή της δεν μπορεί να είναι άλλη από την ίδια την δυναμική της αριστεράς και της κοινωνίας.
Έχει λοιπόν και πρόταση και μέθοδο η αριστερά. Για την υλοποίησή της ζητείται αύξηση των ποσοστών της, βελτίωση των συσχετισμών υπέρ της. Μέχρι τότε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ παρά την αδυναμία τους ακόμη και να διοικήσουν ακόμη και να διαχειριστούν στοιχειωδώς (βλέπε φωτιές δασών, χάλι δημόσιας διοίκησης, κατάντια δημόσιας υγείας κ.λ.π.) θα ισχυρίζονται ότι μόνον αυτοί ξέρουν και μπορούν.

07 – 11 – 2007

Σκανδαλολογίες

Κάθε φορά που βγαίνει στην επιφάνεια της δημοσιότητας ένα σκάνδαλο το έργο που παίζεται είναι πανομοιότυπο:
Ø Κατ’ αρχήν ο άμεσα εμπλεκόμενος παράγοντας, βουλευτής ή υπουργός δείχνει παγερά αδιάφορος.
Ø Την επόμενη μέρα δηλώνει άσπρος σαν το γάλα, ξαφνιασμένος και αποκαλύπτει «σχέδιο πολιτικής του εξόντωσης».
Ø Αν τραβήξει η ιστορία δίνει (σπανίως) κανένα κείμενο «αδιάψευστων στοιχείων μη ενοχής» που συνήθως δεν πείθουν ούτε τη μάνα του.
Ø Μετά οι δρόμοι του γνωστού έργου χωρίζουν:
- Η θα περιμένει (σχεδόν πάντα) το επόμενο σκάνδαλο (ή αιματοβαμμένη είδηση της TV) για να ξεπέσει από την επικαιρότητα, «να κατακάτσει η σκόνη» που λένε.
- Ή (σπανίως) αν η υπόθεση βρωμάει υπερβολικά δηλώνει παραίτηση. Φυσικά μοιράζεται στα ΜΜΕ κείμενο που αναφέρει ότι το κάνει για να βοηθήσει το κόμμα (Ν.Δ. ή ΠΑ.ΣΟ.Κ.).
- Στην περίπτωση της παραίτησης παίζεται σε λίγο καιρό η τελευταία πράξη του δράματος:
· Αν αφορά παράγοντα, διευθυντή ή γενικό γραμματέα σε 3-6 μήνες θα τοποθετηθεί αθόρυβα σε άλλο επικερδές πόστο.
· Αν πρόκειται για βουλευτή στον ίδιο χρόνο θα «επανέλθει (π.χ. Κουκοδήμος) στο κόμμα. Φυσικά από βουλευτής δεν έχει παραιτηθεί, αλλά έχει απλά ανεξαρτητοποιηθεί.
· Και αν είναι Υπουργός θα περιμένει υπομονετικά τον επόμενο ανασχηματισμό. Και εδώ βέβαια έχει αφήσει για λίγο όχι το βουλευτικό, αλλά του υπουργικό αξίωμα.
Τα Σκάνδαλα λοιπόν θα συνεχίσουν να μας απασχολούν όσο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ θα κυβερνούν. Ανάλογα με τις επιλογές των ΜΜΕ ή την καλή διάθεση κάποιων δημοσιογράφων θα βγαίνουν στην δημοσιότητα με τη σειρά ένα – ένα για να έχουν χώρο και χρόνο προβολής, θα ξεχνιούνται σε λίγο για να έρθει το επόμενο κ.λ.π.
Στο δικομματισμό βέβαια του πολιτικού μας συστήματος είναι απολύτως εξηγήσιμα: Διδάσκεται καθημερινά την ιδιοτέλεια. Με τα ρουσφέτια, με τον αγώνα για την καρέκλα, με τις ανούσιες υποσχέσεις, με τις «ομάδες» και τις έντονες ενίοτε προσωπικές αντιθέσεις. Με την αντίληψη για την ελευθερία – ασυδοσία, με την περιφρόνηση σε τήρηση ρυθμίσεων – κανόνων – νόμων, με την απαξίωση της δικαιοσύνης, με τη διάλυση ουσιαστικά της Αστυνομίας.
Τα σκάνδαλα ίσως απολύτως να μην εκλείψουν ποτέ και σε καμία κοινωνία. Όμως σήμερα δίνεται κάθε μέρα το «φαί» που τα τρέφει. Και είναι αυτό που πείθει δυστυχώς την πλειοψηφία: «Ψήφισέ μας για να βοηθηθείς, να τακτοποιηθείς, να έχει πρόσβαση στην εξουσία προσωπικά».
Αν αλλάξει αυτό το κριτήριο όμως θα αλλάξουμε όλοι, θα αλλάξουν πολλά.

24 – 09 – 2008

Τα λάβαρα της αποτυχίας

Δεν ξέρω αν έχει προηγούμενο αυτό το φαινόμενο. Από τη μια μας αρέσει πολύ αυτή η χώρα ως προς το επενδυτικό περιβάλλον και στήνουμε του κόσμου τις επιχειρήσεις για να κονομήσουμε και καλά κάνουμε. Από την άλλη δεν μας αρέσει καθόλου η άποψη των πολιτών της για την ονομασία τους. Οικονομικά φίλοι αλλά πολιτικά εχθροί. Γείτονες αλλά και ξένοι. Αδύναμοι αλλά εν δυνάμει κατακτητές και στρατηλάτες.
Πριν μερικά χρόνια οι σοφοί πολιτικοί μας του δικομματισμού παρέα με τον Χριστόδουλο βάλθηκαν να πείσουν τους πάντες για το ότι κανείς εκτός ημών δεν δικαιούται να προφέρει την ιερή λέξη «Μακεδονία» αν δεν πλύνει καλά το στόμα του και βέβαια ούτε λόγος για ονομασία. Αφού λοιπόν κούνησαν τα λάβαρα και ένιωσαν εθνικά υπερήφανοι το φχαριστήθηκαν πολύ που νίκησαν. Όταν λέμε νίκησαν δεν τους λέει η Ελλάδα «Μακεδονία» αλλά μόνον ο υπόλοιπος πλανήτης. Πάντως ενώ τότε και αυτούς η σύνθετη ονομασία δεν τους κακοφαινόταν τώρα πια δεν την δέχονται. Ακούνε τους δικούς τους «σοφούς» που για να κρύψουν την οικονομική και πολιτική τους αποτυχία κουνάνε κι αυτοί λάβαρα και φωνάζουν για την «ιερή» τους ονομασία. Κι εμείς πια τώρα απειλούμε ότι δεν θα τους αφήσουμε να μπουν στο ΝΑΤΟ. Τόσο κακό θα τους κάνουμε δηλαδή. Δεν θα έχουν ευκαιρία να συμμετάσχουν σ’ ένα στρατιωτικό οργανισμό που βλάπτει σοβαρά την υγεία των κρατών, αφού το μόνο έργο που παρουσιάζει είναι επιθέσεις, δολοφονίες λαών και περιφρόνηση του ΟΗΕ.
Καλό είναι να σοβαρευτούμε πάντως. Το αν υπάρχει αλυτρωτική διάθεση από κάποια παιδιά στα Σκόπια για επέκταση της χώρας τους προς τα εδώ είναι θέμα ψυχιάτρων. Το ίδιο φαινόμενο υπάρχει σ’ όλες τις χώρες ευτυχώς σε ελάχιστο ποσοστό. Επίσημα η χώρα αυτή δεν εμφανίζει κάτι τέτοιο. Θα ήταν αστεία βέβαια μια τέτοια εκδοχή. Αλήθεια με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να επεκταθούν; Με στρατιωτική επίθεση; Με ΝΑΤΟΙΚΗ επέμβαση; Με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ; Μπορεί κάποιος να σκεφτεί σοβαρά κάτι τέτοιο; (Εκτός βέβαια αν είχαν διαλυθεί τα πάντα στις κοινωνίες σαν τις ταινίες παγκόσμιας καταστροφής, οπότε δεν θα είχε νόημα καμιά ονομασία).
Ας δουλέψουμε λοιπόν με ειλικρίνεια και νηφαλιότητα στην κατεύθυνση του τελειώματος του θέματος. Ας τους πείσουμε για την ιστορική και πολιτικά ορθότητα της σύνθετης με γεωγραφικό προσδιορισμό ονομασίας κι ας εργαστούμε για την προκοπή των λαών μας. Δεν είναι δύσκολο αρκεί να ηρεμήσουμε και να ξεπεράσουμε τις όποιες μας ανασφάλειες.
Όσο για αυτούς που θέλουν οπωσδήποτε να κάνουν κάποιο εθνικό αγώνα τους προτείνω κάτι απλό: Ένα μέρος του Παρθενώνα μας είναι κλεμμένο και βρίσκεται στο Λονδίνο. Να οργανώσουμε κάτι βαρβάτο που να βασίζεται σε αυθεντικό ιερό εθνικό σκοπό. Στην επιστροφή των Ελγινείων. Να κάνουμε συλλαλητήρια εδώ, στο Λονδίνο, στον ΟΗΕ και επιτροπές στήριξης παντού. Μέχρι και με νταλίκες να πάμε να τα πάρουμε. Τι λέτε; Δεν θα είναι πραγματικά πανεθνικό θέμα και δίκαια απαίτηση; Η μήπως φοβόμαστε μη στενοχωρηθούν οι ΝΑΤΟ – Αγγλο – Αμερικάνοι φίλοι;

06 – 03 – 2007

Το αλάθητο των αρχηγών

Έχει πολύ πλάκα το πώς φροντίζουν τα «στελέχη» του Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ να αναφέρονται στον εκάστοτε πρόεδρο του κόμματος: « Ο πρόεδρός μας εγγυάται….», «Ο ηγέτης μας Κώστας Καραμανλής….», «Ο αρχηγός μας Γιώργος Παπανδρέου» κ.λ.π., κ.λ.π. Σε κάθε ομιλία ή παρέμβασή τους πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρουν την ευλογία, την πίστη τους και την μεγάλη αξία του… Θεού τους.
Ο καημένος ο Τατούλης έκανε σκληρή κριτική για την κυβέρνηση αλλά όταν άγγιξε το ιερό θέμα, όταν υπονόησε κάτι για τον Καραμανλή …. μαύρο φίδι που τον έφαγε. Στο ΠΑΣΟΚ μπορεί στις προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές να έλεγαν τα χίλια μύρια για τον «Γιωργάκη» αλλά μήπως είδατε κανέναν να αγγίζει το ζήτημα από τότε; Όχι βέβαια γιατί…… πατάτες. Θα τους φάει η μαρμάγκα.
Είναι λοιπόν κι αυτό ένα χαρακτηριστικό του Πολιτικού Μεσαίωνα που ζει το κόμμα του Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Ενώ τα σύγχρονα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα είναι σύνθετα, απαιτούν συνεχή μελέτη και εξειδίκευση και άρα αντιμετωπίζονται μόνο με συλλογικότητα, αυτοί ακόμα μιλάνε για τον «Έναν και Μοναδικό».
Επί του θέματος ισχύει η γνωστή θρησκευτική τους λογική. «Αν γίνει κριτική στον αρχηγό τότε στο σύστημα θα τρίξει, η ενότητα κινδυνεύει». Αυτή η πασίγνωστη θεωρία του υπεράνω όλων, του αλάνθαστου, του ηγεμόνα που «χρειάζεται να υπάρχει για να έχουμε ισορροπία, ηρεμία και ενότητα». Και λέω πασίγνωστη γιατί ως γνωστών παραπέμπει ευθέως στον απολυταρχισμό, στον αυταρχισμό και στην έλλειψη δημοκρατίας.
Επίσης πασίγνωστο είναι το ότι δημοκρατία πάνω απ’ όλα σημαίνει ελευθερία λόγου, έκφρασης, κριτικής. Όταν εκλείπουν αυτά έχουμε σκοταδισμό, καθυστέρηση, υπανάπτυξη. Τα κόμματα που δεν κατοχυρώνουν και δεν λειτουργούν με αυτούς τους όρους μένουν πίσω. Μπορεί να πλειοψηφούν ίσως αλλά οδηγούν σε καθυστερημένες λογικές και λειτουργίες την κοινωνία.
Τυχαίνει να είμαι μέλος του Συνασπισμού. Έχουμε κατοχυρώσει τις τάσεις, εκφράζουμε ελεύθερα τις απόψεις μας, την κριτική μας στην ηγεσία, και καμιά ενότητα δεν κινδυνεύει. Το μόνιασμά μας δεν οφείλεται σε κανέναν αρχηγό αλλά προέρχεται από το κοινό μας όραμα, από τις αγωνίες μας, από όλα αυτά που μας τσαντίζουν.
Τα κόμματα που δεν είναι δημοκρατικά όταν πλειοψηφούν δεν μπορεί παρά να τον εαυτό τους να αναπαράγουν, άρα και το έλλειμμα δημοκρατίας. Το αλάθητο του κάθε Πάπα τους είναι απλά άλλη μια απόδειξη της ανεπάρκειάς τους. Αν θέλουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών δεν μένει παρά να ξεφύγουν από την αρχηγολατρία τους. Οι πρόεδροι σήμερα συντονίζουν, δεν διαφεντεύουν. Η μελέτη, η εργατικότητα, ο ζωντανός παραγωγικός διάλογος και η ελεύθερη κριτική παράγει έργο και βελτιώνει τη ζωή μας.
Μήπως όμως αν το αλάθητο των αρχηγών τους καταρρεύσει, μήπως τότε καταρρέει και το Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ; Μήπως τα βάθρα του, η βάση του, οι αρχές που ιδρύθηκε, στηρίζεται και λειτουργεί είναι σάπια, είναι λίγα; Μήπως δεν έχει οικοδομήσει ικανό πλαίσιο αρχών και ιδεών για τη λειτουργία του, που θα το καταστήσει ικανό να σταθεί όρθιο όταν και αν καταρρεύσει ο μύθος των αλάθητων αρχηγών τους;

20 – 11 – 2008

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ (επιτέλους) ΤΩΡΑ

Η ιστορία είναι πολύ παλιά όμως άρχισε να αποκτά σάρκα και οστά το καλοκαίρι του 2007 τότε που έχασαν τον μπούσουλα με τις φωτιές στα δάση. Τότε που φάνηκε το μεγάλο έλλειμμα σε οργάνωση, σε πρόβλεψη, σε διοίκηση, σε αρχές, σε καθορισμό προτεραιοτήτων. Μέσα στον πανικό αντί να σοβαρευτούν αποφάσισαν εκλογές. Με αστείες δικαιολογίες, ενώ μέχρι την προηγούμενη μέρα μιλούσαν για εξάντληση της τετραετίας. Ο κόσμος τους παρακολουθούσε καθώς γελιοποιούνταν προσπαθώντας να περισώσουν ότι μπορούσαν, όσο προλάβαιναν.
Μετά ήρθαν οι εκλογές για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Κάθε έννοια συντροφικότητας, ηθικών και πολιτικών αρχών καταλύθηκε και η γύμνια του «Σοσιαλιστικού» κόμματος φάνηκε και στους πιο δύσπιστους. Θα ήταν παράξενο τον να μην ακολουθούσαν και άλλα αποκαλυπτήρια με μορφή χιονοστιβάδας.
Και ήρθε η «ληστεία» του bonus των πενήντα εδρών στον νέο εκλογικό νόμο και ήρθε ο Ζαχόπουλος και ήρθε ο Μάκης, ο Θέμος, ο Κουκοδήμος, η Siemens... Και έρχονται κι άλλα…
Οι πολίτες παρακολουθούν, απορούν και γελούν. Μερικοί κλαίνε αλλά όλοι βγάζουν συμπεράσματα. Πολλοί γυρνούν πλάτες, κλείνουν πόρτες και ανασαίνουν καθαρό αέρα. Άλλοι το σκέφτονται φωναχτά, κι άλλοι από μέσα τους. Κι αυτοί ακόμα που είναι γαντζωμένοι στις εξαρτήσεις και στην ιδιοτέλειά τους ανησυχούν. Όμως το πράγμα διογκώνεται, γίνεται κύμα. Και το ερώτημα είναι αν και πότε θα γίνει ποτάμι. Γιατί όπως ξέρουμε το νερό του δεν γυρίζει πίσω.
Ο Δικομματισμός λοιπόν «κονταίνει». Η αποκάλυψη της θλιβερής του ανεπάρκειας γίνεται όλο και καθαρότερη. Η εναλλακτική λύση της προγραμματικής αριστεράς μοιάζει μονόδρομος. Η επιλογή της παλινωδίας με «συνεργασίες», συμψηφισμούς και «ολίγο προοδευτισμό» φαίνεται να απομακρύνεται από τις σκέψεις μας. Οι πολίτες δεν θέλουν πια λίγα, απαιτούν πολλά, ζητούν ριζικές αλλαγές, ονειρεύονται το μετα-δικομματικό μέλλον που ίσως να είναι κοντινότερο απ’ ότι φαντάζονταν.
Και οι ιστορικοί μη βλέποντας κάτι ανάλογο σε άλλες όμοιων χαρακτηριστικών χώρες αναρωτιούνται: Γιατί όχι η Ελλάδα για ξεκίνημα;

04 – 02 – 2008

Δεν θα συζητήσουν

Η βραδιά της 16ης Νοεμβρίου ασφαλώς δεν ήταν η πιο ευχάριστη ούτε για το ΠΑΣΟΚ ούτε για τον Γ. Παπανδρέου (ούτε για την Ν.Δ. ήταν βέβαια αλλά αυτοί δεν το κατάλαβαν, γιατί φρόντισε σχετικό ο εκλογικός νόμος που ξεδιάντροπα παραποιεί την λαϊκή βούληση). Πάνω λοιπόν στο βάσανο και στη στεναχώρια, χωρίς να περάσει ούτε η δύσκολη νύχτα, εμφανίστηκε ο μελλοντικός αυτοκράτορας, περιπλανήθηκε στο Ζάππειο και προέβη σε βαρύγδουπες ανακοινώσεις: «Χάσαμε, κλωτσάμε τον αρχηγό και αναλαμβάνω!!!!».
Προηγουμένως ο Γ. Παπανδρέου είχε ανακοινώσει την αυτονόητη διαδικασία για εκλογή (ή επανεκλογή όπως είπε ακριβώς) Προέδρου. Άρα το θέμα είχε ανοίξει. Υπήρχε αρκετός χρόνος για να ανακοινώσει κάποιος ήρεμα την υποψηφιότητά του στην συνεδρίαση των κομματικών οργάνων. Όμως αυτό προϋποθέτει την αποδοχή της συλλογικότητας, της καταστατικής λειτουργίας, των βασικών κανόνων, έστω της ευγένειας. Αλλά τούτα είναι ψιλά γράμματα για τον «μελλοντικό ηγέτη».
Θα περίμενε κανείς βέβαια να υπάρξουν αντιδράσεις αρχών και αξιοπρέπειας από το ΠΑΣΟΚ. Να μιλήσουν κάποιοι για ηρεμία, για τήρηση καταστατικού, να εκφράσουν αντιρρήσεις για την βάρβαρη και άγαρμπη συμπεριφορά. Όμως δεν έγινε τίποτε τέτοιο. Χωρίστηκαν σε τρία στρατόπεδα (με τον έναν, με τον άλλον και ουδέτεροι) και ξεκίνησαν τον πόλεμο. Ακόμη και η Α. Διαμαντοπούλου που δήλωσε «αυτογνωσία και αυτοσυγκράτηση» το έκανε για προσωπικούς λόγους τήρησης αποστάσεων και όχι για να εκφράσει αρχές.
Ακολούθησαν διάφορα: Απεφασίσθη η μη τήρηση της ρητής διάταξης του καταστατικού ως προς τις υπογραφές για υποβολή υποψηφιοτήτων γιατί….. έτσι βολεύει. Ζητήθηκε ψήφος προσωρινής εμπιστοσύνης βουλευτών με κάλπη και ξεσηκώθηκαν σαν να έγινε πραξικόπημα. Συζητούν για εκκαθάριση της λίστας φίλων (περίπου 700.000) γιατί συνειδητοποιούν ότι το να περνάς τυχαία έξω από τα γραφεία της οργάνωσης δεν είναι μάλλον σοβαρός λόγος για να αποκτήσεις δικαίωμα ψήφου.
Κι όλα αυτά με πλήρη έλλειψη συζήτησης για τις πολιτικές αρχές, για τα πιστεύω των υποψηφίων, για τις βαθιές αιτίες της ήττας κ.λ.π. Στα κανάλια τα παράθυρα της μη συζήτησης και του κουτσομπολιού περισσεύουν και η τηλεθέαση αυξάνει αφού παρακολουθούμε μαζικά ένα κλασικό κακόγουστο μακροχρόνιο πολιτικό θρίλερ.
Όλοι ξέρουμε βέβαια ότι παρόμοιες μπλε καταστάσεις θα υπήρχαν αν έχανε η Ν.Δ. Και γνωρίζουμε επίσης ότι σοβαρή πολιτική συζήτηση για το ζήτημα δεν πρόκειται να γίνει. Γιατί αν γινόταν τότε θα αποκαλύπτονταν η περιφρόνησή τους στην συλλογικότητα, στις κοινές καταστατικές αρχές, στην ισοτιμία των πολιτών, στην ανιδιοτέλεια. Αν υπήρχε ουσιαστικός διάλογος θα αποσαφηνιζόταν το ότι πολιτική γι’ αυτούς είναι η προσωπική προβολή και όχι η παραγωγή κοινωνικού έργου. Αν υπήρχε ειλικρινής αναζήτηση της αλήθειας θα έπρεπε να πουν το ότι όπως λειτουργεί ένα κόμμα τέτοια κοινωνία θέλει να φτιάξει.
Δεν θα συζητήσουν λοιπόν. Θα πολεμήσουν απλά ο καθένας για το προσωπικό του συμφέρον. Έτσι διαπαιδαγωγήθηκαν κι έτσι μας διαπαιδαγωγούν.

03 – 10 – 2007

Η Δεδηλωμένη έλλειψη ευθύνης

Για τις τραγικές συνέπειες των νέων Διοδίων στο Αιγίνιο, είπαμε και ξαναείπαμε. Για τον απόλυτο παραλογισμό από την μια να εντάσσεται το Αιγίνιο στο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης (άρα να θεωρείται τμήμα του ευρύτερου πολεοδομικού συγκροτήματος) και από την άλλη να μπαίνουν δεύτερα διόδια γράψαμε και ξαναγράψαμε. Την πλήρη έλλειψη ευθύνης για την Πιερία από τους Κυβερνητικούς Βουλευτές (Κωνσταντόπουλος: Να γίνουν πρώτα οι ….. παράλληλοι οδοί, Κουκοδήμος: να ολοκληρωθεί πρώτα το έργο, Καρπούζας: Κανένα σχόλιο) και τον Νομάρχη μας (να ….διερευνηθεί νομικά) την είδαμε και την ξαναείδαμε.
Όμως δεν είχαμε ακούσει μέχρι τώρα αυτό που δήλωσε ο κ. Κωνσταντόπουλος στην σύσκεψη του ΕΒΕ Πιερίας στις 8-2-09: «Η ψηφοφορία στη Βουλή για την κύρωση της σύμβασης που προβλέπει τα νέα διόδια έγινε με την αρχή της δεδηλωμένης» Και το είπε αυτό απαντώντας αυστηρά και διακόπτοντας με αγένεια τον πρώην Δήμαρχο Αν. Ολύμπου κ. Βράνο που του καταλόγισε ευθύνες.
Άραγε τι ήθελε να πει ο τέως υπουργός μας; Ότι αφού δεν έγινε με ονομαστική ψηφοφορία δεν ήξερε τι ψήφισε; Και όταν το έμαθε τι έπραξε για την Πιερία; Και τώρα ακόμα τι κάνει; Γιατί δεν προτείνει το απλό: Την τροποποίηση της σύμβασης αυτής με κατάργηση των προβλεπόμενων νέων διοδίων;
Τι να πούμε; Υπάρχει όντως κάτι δεδηλωμένο τελικά: Η απραξία, η έλλειψη ευθύνης και η συμβολή τους στην επερχόμενη υπανάπτυξη του τόπου μας.

Η ώρα της απλής αναλογικής

Στην Ελλάδα οι απόψεις για το εκλογικό σύστημα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σ’ αυτές που υπερασπίζονται την απλή αναλογική και σ’ αυτές που έχουν μόνο σκοπό την επιβίωση της υπάρχουσας εξουσίας. Είναι δύο λογικές με διαφορετικές βέβαια αφετηρίες, με αντιδιαμετρικούς στόχους και σκοπούς. Και ίσως στην σημερινή συγκυρία να οριοθετεί το ζήτημα αυτό την συντηρητική και παροχημένη ιδεολογία από την προοδευτική και ανθρωπιστική πρόταση.
Εκείνο που γίνεται πάντως στην χώρα μας είναι το να αλλάζουν οι εκλογικοί νόμοι σε κάθε κυβερνητική θητεία. Σκέπτεται η Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ τι τους συμφέρει και ψηφίζουν ανάλογα νέους νόμους. Η μόνες σταθερές παράμετροι είναι η κομματική ιδιοτέλεια και η «ανάγκη ισχυρών κυβερνήσεων». Και αυτό καμία σχέση δεν έχει με το τι λένε προεκλογικά. Κάθε φορά επανεκτιμούν. Κορυφαίο παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ που μέχρι το ’81 φώναζε για απλή αναλογική και όταν εκλέχθηκε ψήφισε εκλογικό νόμο που έδινε αυτοδυναμία με 42 – 43%. Θυμόμαστε όλοι την απόπειρα να μας… τρελάνουν. Ισχυρίζονταν ότι η απλή αναλογική πρέπει πρωτίστως να διασφαλίζει αυτοδυναμίες και κυβερνησιμότητες χωρίς συνεργασίες.
Υπάρχει λοιπόν ο μύθος της ισχυρής κυβέρνησης και της αναποτελεσματικότητας των συνεργασιών. Μόνο που αυτό το παραμύθι δεν εξηγεί γιατί όλες αυτές η δήθεν ισχυρές κυβερνήσεις έχουν φτάσει τη χώρα σ’ αυτό το χάλι. Γιατί δεν ελήφθησαν αποφάσεις για την διαφάνεια, για την Δημόσια Διοίκηση, για την Υγεία, για τα δάση, για την παιδία, για την Ολυμπιακή, για τον ΟΣΕ, για το περιβάλλον, για την αυτοδιοίκηση, για την εγκατάλελλημένη περιφέρεια. Παρά τις διαρκείς προεκλογικές υποσχέσεις τα κοινωνικά προβλήματα μένουν ανέγγιχτα. Μόνο κάτι «μεγάλες μεταρρυθμίσεις» τύπο ασφαλιστικού, τύπου εκποίησης λιμανιών – ΔΕΗ – ΟΤΕ, τύπου ΣΔΙΤ κ.λ.π. βγαίνουν στο προσκήνιο, που απλώς καταφέρνουν να χειροτερεύουν τα πράγματα και να ικανοποιούν επιθυμίες φιλικών μεγαλοεταιρειών.
Οι «ισχυρές» κυβερνήσεις λοιπόν ευθύνονται για την καθυστέρησή μας. Οι συνεργασίες όταν βασίζονται σε προγραμματικές συμφωνίες έχουν αποτέλεσμα γιατί είναι ανακοινώσιμες και έχουν το στοιχείο του ελέγχου. Αν δεν υλοποιούνται τα συμφωνηθέντα φυσικά και κλονίζονται αυτές οι κυβερνήσεις. Αλλά αλήθεια σ’ αυτήν την περίπτωση τι φταίει; Ο χαρακτήρας της κυβέρνησης ή η ασυνέπεια του ισχυρότερου; Και επειδή κάποιοι φέρνουν παράδειγμα τις επανειλλημένες εκλογές στην Ιταλία, ξεχνούν ότι εκεί λόγω των συνεργασιών προχώρησε ένα πρωτοποριακό κοινωνικό σύστημα στην αυτοδιοίκηση, στην υγεία, στη διαφάνεια, στον σχεδιασμό της ανάπτυξης κ.λ.π. Και μην ξεχνάμε ότι στην Ισπανία, στην Γερμανία και σε όλες σχεδόν της βορειοευρωπαϊκές χώρες μια χαρά είναι η κυβερνήσεις συνεργασίας χωρίς κανένα πρόβλημα.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι αυτή η ιστορία με την ανάγκη «ισχυρών κυβερνήσεων» είναι μια αστεία δικαιολογία. Θέλουν απλά να κυβερνούν χωρίς έλεγχο. Θέλουν να διασφαλίζουν το ραχάτι, την απραξία και το αλληλοβόλεμά τους, χωρίς ενοχλήσεις και ανασφάλειες.
Βεβαίως εκτός αυτών υπάρχει και το πρώτιστο ζήτημα δημοκρατίας: Γιατί η ψήφος στο μικρότερο κόμμα να ζυγίζει λιγότερο από αυτή του μεγαλύτερου; Τι έχει δηλαδή ο ψηφοφόρος των οικολόγων (π.χ.) και μετρά λιγότερο; Δεν είναι ευθέως αντιδημοκρατικό αφού καταστρατηγεί την ισότητα των πολιτών και άρα αντισυνταγματικό; Βεβαίως οι «Συνταγματολόγοι» του δικομματισμού (Βενιζέλος, Παυλόπουλος κ.λ.π.) κάνουν «γαργάρα» κάτι τέτοιες θεμελιώδεις αρχές που διδάσκουν, αφού βάζουν πρώτο το κομματικό τους συμφέρον.
Η απλή αναλογική είναι λοιπόν και απαραίτητη για να παραχθεί κοινωνικό κυβερνητικό έργο αλλά και δίκαιη αφού εξασφαλίζει την ισότητα των πολιτών. Είναι ώριμο πλέον ζήτημα για θεσμική κατοχύρωση. Η όποια κυβερνητική εμπλοκή της αριστεράς στο μέλλον πρέπει (και δεν γίνεται αλλιώς) να θέτει πρώτη προϋπόθεση την θέσπισή της. Οι συνέπειες θα είναι θετικές, σημαντικότατες και θα προσδιορίζουν μια νέα εποχή. Μακάρι αυτή η εποχή πάντως να μην είναι μακριά.

09 – 04 – 2008

Ο θυμός της νεολαίας και ο καθρέπτης

Και ενώ λοιπόν περιμέναμε όλοι ότι οι εκδηλώσεις αντίδρασης της νεολαίας θα σταματήσουν σε μια – δυο μέρες, αυτές όχι μόνο συνεχίστηκαν αλλά και διευρύνθηκαν στην Ελλάδα. Απ’ ότι φαίνεται μάλιστα με διάφορες μορφές θα κρατήσουν πολύ ακόμη.
Η – όπως αποδεικνύεται – εν ψυχρώ δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη δεν μπορεί να είναι βέβαια η μοναδική αιτία. Είναι φυσικά ένα γεγονός με πολλαπλή σημασία. Ένα παιδί χάνει τη ζωή του από έναν αμετανόητο αστυνομικό – εκπρόσωπο ενός επίσης αμετανόητου συστήματος δήθεν παροχής ασφαλείας, δήθεν προστασίας των πολιτών. Μιας αστυνομίας απολύτως απαξιωμένης τις τελευταίες δεκαετίες στη στελέχωση, στην οργάνωση, στην επιμόρφωση, που δυστυχώς δεν μπορεί παρά να παράγει τέτοια φαινόμενα.
Όμως δεν είναι ούτε θα μπορούσε να είναι το μοναδικό σημείο αποδιοργάνωσης κοινωνικής δομής. Η δημόσια παιδεία καταρακώνεται με την απόπειρα θεσμοθέτησης ιδιωτικών πανεπιστημίων, την έλλειψη υποδομών και με μονίμως μειωμένη χρηματοδότηση. Η δημόσια υγεία παραπαίει και συνθλίβεται περιφρονημένη από τις κυβερνήσεις που δεν μπορούν επί δεκαετίες να κάνουν τις προσλήψεις που χρειάζεται (φταίει το…. ΑΣΕΠ), δεν ολοκληρώνουν τα νέα Νοσοκομεία, δεν μπορούν να οργανώσουν τις προμήθειες, δεν θέλουν δηλαδή να ασχοληθούν, αφού εν τέλει οι ακριβές μεγάλες κλινικές λύνουν τα προσωπικά προβλήματα των αρμοδίων.
Η Ολυμπιακή μας πωλείται, τα λιμάνια μας γίνονται κινέζικα, το ασφαλιστικό σύστημα προσπαθεί να επιβιώσει με επιθέσεις ενάντια σ’ αυτούς για τους οποίους υπάρχει. Το σύστημα προσλήψεων δημοσίου επανέρχεται προοδευτικά στο «βόλεψέ με μπάρμπα» γιατί το ΑΣΕΠ είναι δήθεν γραφειοκρατικό. Η ανεργία μεγαλώνει, οι αξίες της διαφάνειας, της εντιμότητας, της ανιδιοτέλειας καθημερινά καταρρακώνονται από τα σκάνδαλα και τις συμπεριφορές των κυβερνώντων.
Σε όλα αυτά προστίθεται η παγκόσμια οικονομική κρίση. Το δήθεν παντοδύναμο οικονομικό σύστημα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» αφού αποσαφήνισε τα προηγούμενα χρόνια το ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει την προκοπή των απλών πολιτών, αφού οδήγησε τον πλανήτη σε περιβαλλοντική καταστροφή, τώρα αποκαλύπτει ότι δεν μπορεί να προστατεύσει ούτε τον εαυτό του.
Και η νεολαία προσπαθεί να βηματίσει προς το μέλλον, να μετουσιώσει σε πράξη την εκ φύσεως αισιοδοξία της. Βλέπει γύρω της, ακούει, μαθαίνει. Σπουδάζει, διευρύνει τις γνώσεις της και προσπαθεί να δει την προοπτική, το νόημα για όλα αυτά. Δεν είναι αναμενόμενο άραγε ο θυμός της; Το ορθό λογικά και πολιτικά είναι να εκδηλώσει δημιουργικά, ειρηνικά και εν τέλει πειστικά τις αντιρρήσεις της. Όμως τους το μάθαμε αυτό; Δεν βλέπουν καθημερινά τους πολιτικούς δασκάλους τους να αλληλοϋβρίζονται, να αλληλοεξοντώνονται, να αλληλοσπαράσσονται;
Αυτό είναι λοιπόν περίπου το πολιτικό πλαίσιο που πρέπει να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε, να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο. Με τέτοιου τύπου προσεγγίσεις θα αναζητήσουμε προτάσεις για το αύριο, διεξόδους από την κρίση.
Όμως οι κύριες και πλειοψηφούσες πολιτικές δυνάμεις δεν γουστάρουν πολύ – πολύ τις πολιτικές αναλύσεις. Για το ΛΑΟΣ και τη Ν.Δ. φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας ξεκαθαρίζει σ’ όλους τους τόνους ότι είναι υπέρ των ειρηνικών – δημιουργικών κινητοποιήσεων, αλλά πρέπει να ερμηνευτούν τα φαινόμενα. Ακολουθεί κατά πόδας η ηγεσία του ΚΚΕ αφού “βλέπει” τις δημοσκοπήσεις και τις λείπουν και τα εργαλεία πολιτικής προσέγγισης. Και έρχεται το ΠΑΣΟΚ για να εξηγήσει τα πάντα: «Αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξει ο Μανωλιός… συγνώμη, η κυβέρνηση.»
Αυτές όμως οι πολιτικές δυνάμεις δεν θα αναζητήσουν ερμηνείες και πολιτικές αναλύσεις. Γιατί η αναζήτηση εξήγησης θα τους οδηγήσει σ’ έναν καθρέπτη. Κι απέναντί τους θα αντικρύσουν την αιτία για όλα αυτά.

16 – 01 – 2009

Οι τεμπέληδες (και οι άρπαγες) της εύφορης κοιλάδας

Αυτές τις μέρες που οι φωστήρες της παγκόσμιας οικονομίας βλέπουν να σπάει κάθε λίγο η ανώτατη τιμή πετρελαίου που προεβλέψαν ως «οροφή», αυτήν την εποχή που η ακρίβεια οδηγεί στην απελπισία τους απλούς πολίτες, αυτά τα χρόνια που διαπιστώνουμε ότι «ξεχάσαμε» να υπολογίσουμε την παγκόσμια παραγωγή δημητριακών ώστε να φτάνει για να τραφούν οι άνθρωποι, σ’αυτές λοιπός τις συνθήκες αποκαλύπτεται η πραγματική εικόνα αλλά και η ζοφερή προοπτική της «ελεύθερης οικονομίας της αγοράς».
Ίσως είναι ανάγκη να πούμε κάτι πολύ απλό: Όλες οι εταιρίες απανταχού της γης από τη φύση τους έχουν έναν κύριο και εν τέλει μοναδικό σκοπό: την αύξηση του κέρδους. Για να επιτευχθεί αυτό μιλάν για ποιοτικά προϊόντα, για κοινωνική πολιτική, για συνέπεια και σεβασμό στον καταναλωτή κ.λ.π, κ.λ.π. Όλα αυτά όμως λέγονται ή και γίνονται για να επιβιώσουν στα πλαίσια του όποιου ανταγωνισμού. Αυτός ο ανταγωνισμός γίνεται όμως μια πολύ ωραία συντροφικότητα μόλις οι παραγωγοί ομοειδών προϊόντων μπορέσουν να συνεννοηθούν. Τώρα αν αυτή η συνεννόηση λέγεται μονοπώλιο, καρτέλ ή απλά κοινή αίσθηση συμφέροντος, λίγη σημασία έχει. Πάντως η αύξηση τιμών που θα τους επιφέρει μεγαλύτερη κερδοφορία είναι σε κάθε περίπτωση θέμα χρόνου, θέμα δημιουργίας των κατάλληλων συνθηκών.
Η βασική δικαιολογία λοιπόν σήμερα βρέθηκε: Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Η ελεύθερη αγορά έκανε το καθήκον της και οι ανταγωνιστές άλλοι σε συνεννόηση κι άλλοι ενστικτωδώς ανέβασαν τις τιμές όσο περισσότερο μπόρεσαν. Το αν ωθούνται στην εξαθλίωση όλο και περισσότεροι άνθρωποι ολίγον ενδιαφέρει. Από τους όλο και λιγότερους εύπορους προσδοκούν ότι θα εισπράξουν συνολικά περισσότερα από πριν.
Αυτή είναι με απλά λόγια η ελεύθερη αγορά τους. Γι’ αυτό φωνάζουν για λιγότερο κράτος ή καθόλου κράτος. Για καλύτερες συνθήκες κερδοφορίας και λιγότερο ή καθόλου έλεγχο. Για «άνετο επενδυτικό και αναπτυξιακό περιβάλλον» με σκοπούς, στόχους και μέθοδο που θα αποφασίζει μόνη της η αγορά.
Απέναντι σ’ αυτήν την ασυδοσία και στον νόμο της ζούγκλας όμως είναι απαραίτητο να υπάρξει ο αντίλογος η εναλλακτική προοπτική και πράξη. Αποδοτικοί μηχανισμοί και ρυθμίσεις από την κοινωνία που θα ελέγχουν την τήρηση κανόνων προς όφελος των πολιτών. Κάθε προϊόν έχει ένα κόστος παραγωγής. Σ’ αυτό προστίθεται η απόσβεση παλαιών και η ανάγκη νέων επενδύσεων, βάζουμε το εύλογο καθορισμένο ανώτατο ποσοστό κέρδους και βγαίνει η υψηλότερη τιμή του. Συμφωνώ ότι δεν είναι εύκολο. Σίγουρα είναι σύνθετο και χρειάζεται ευελιξία, γνώση και αποτελεσματικότητα για να λειτουργήσει το σύστημα αυτό χωρίς να στραγγαλίσει τις παραγωγικές δυνάμεις. Όμως δεν γίνεται να μην υπάρξει.
Όσοι δεν μπορούν να ακούν καν τη λέξη Κράτος γιατί το θεωρούν αρτιοσκληρωτικό, τεμπέλικο, συγκεντρωτικό κ.λ.π. καλό είναι να αντιληφθούν ότι οι ίδιοι το έφεραν σ’ αυτά τα χάλια γιατί έτσι τους συμφέρει αλλά και γιατί δεν ασχολήθηκαν με την επανοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό του. Θέλοντας να το κουμαντάρουν με ασφάλεια θεσμοθέτησαν και εγκατέστησαν έναν κομματικό, ακλόνητο αλλά και ακίνητο κρατικό μηχανισμό. Εξ άλλου το να αλλάξει η λειτουργία και να το δουλέψουν οι κρατικοί φορείς είναι σύνθετο ζήτημα, θέλει γενναίες αποφάσεις αλλά προπάντων θέλει δουλειά. Και οι σύγχρονοι πολιτικοί μας είναι «μαλωμένοι» με την εργασία, είναι δηλαδή απλά τεμπέληδες και οι κοιλάδα που κατοικούν αρκετά εύφοροι για να τους θρέψει.
Μιλάμε λοιπόν για άλλου τύπου κράτος. Για μεταρρυθμίσεις αποκέντρωσης, για τοπική Αυτοδιοίκηση με πόρους και αρμοδιότητες, για κοινωνικές δομές υπό έλεγχο και υπό τακτική δημόσια αξιολόγηση. Μιλάμε για ρυθμίσεις που θα υπόκειται η αγορά και που θα τηρούνται γιατί θα ελέγχονται. Μιλάμε για κοινωνικό έλεγχο όχι μόνο για τις τιμές αλλά και τον καθορισμό της ίδιας της παραγωγής. Σαφώς και η ελάχιστη ποσότητα δημητριακών που χρειάζεται ο πλανήτης πρέπει να καθοριστεί και να εξασφαλιστεί, σαφώς και η παραγωγή και η τιμή του πετρελαίου πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά από φορείς του ΟΗΕ.
Σαφώς και τα καταναλωτικά αγαθά πρέπει να ελέγχονται ως προς την τιμή τους και αυτό πρέπει να το επιβάλει η κοινωνία και οι πολιτικοί συσχετισμοί. Οι άρπαγες του εύκολου κέρδους με συμμάχους και εκπροσώπους τους τεμπέληδες πολιτικούς θα αντιδράσουν, θα πολεμήσουν. Όμως τι να κάνουμε; Μια ζωή πόλεμο έχουμε. Και από αυτόν εδώ που είμαστε τώρα δεν έχει να χάσει η πλειοψηφία του κόσμου παρά μόνο την φτώχεια του.

04 – 06 – 2008

Το μισοάδειο ποτήρι των συγκοινωνιακών υποδομών μας

008 Ένα από τα βασικότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Πιερίας (μαζί με την ιστορία, τα φυσικά μνημεία, τη θάλασσα κ.λ.π.) είναι η ίδια η γεωγραφική της θέση. Και βέβαια αυτό το πλεονέκτημα αποδίδει αποτέλεσμα στο βαθμό που υπάρχουν και λειτουργούν προς όφελος του Νομού συγκοινωνιακές υποδομές και λειτουργίες.
Ας τα πάρουμε λοιπόν με τη σειρά. Κατ’ αρχήν ο οδικός τομέας:
Η Νέα Εθνική Οδός είναι το μεγάλο ατού. Διαπερνάται ο Νομός και υπάρχουν αρκετοί κόμβοι σύνδεσης. Υπολείπονται όμως έργα όπως κυρίως οι νέοι κόμβοι Αιγινίου, Πύδνας, η ολοκλήρωση του Κορινού, ο Βόρειος της Πιερίας και η ολοκλήρωση της ΝΕΟ μετά τον Ν. Παντελεήμονα. Εδώ όμως έχουμε τα πολλά διόδια. Νέα στο Αιγίνιο, νέα στη Νότια Πιερία και η οδός σχεδόν αποκλείεται για τους χαμηλόμισθους.
Το μεγάλο έλλειμμα όμως είναι στη μη σωστή διανομαρχιακή σύνδεση με τον εκσυγχρονισμό της 13ης Εθνικής Οδού Κατερίνης – Ελασσόνας. Έργο που καθυστερεί δεκαετίες και έχει αρνητικότατες συνέπειες κυρίως για την Δυτική Πιερία. Και εδώ έρχεται και το άλλο απολύτως αναγκαίο έργο που είναι ο περιφερειακός Κατερίνης. Ο ρόλος του θα είναι όχι μόνο η ανακούφιση του κυκλοφοριακού της πόλης αλλά η ευκολότερη πρόσβαση στη Δυτική Πιερία. Όμως και εδώ δεν διαφαίνεται δυστυχώς σύντομα κατασκευή αφού δεν έχουμε καμία οριστική έγκριση – ένταξη παρά τις σχετικές πινακίδες που τοποθέτησε στα χωράφια ο Δήμος.
Άλλη οδική υποδομή που λείπει είναι η σύνδεση με τον Νομό Κοζάνης μέσω Καταφυγίου. Υπολείπονται μια – δύο δεκάδες χιλιόμετρα στο Νομό και δεν μπορεί να καθυστερεί άλλο με ενισχυτικό δεδομένο την ισχυρή ιστορικά σχέση Κατερίνης – Καταφυγίου Βελβεντού.
Στον σιδηροδρομικό τομέα είχαμε μια ευχάριστη εξέλιξη: την λειτουργία του προαστιακού Θεσσαλονίκης – Λάρισας. Όμως συνοδεύτηκε με δραστική περικοπή δρομολογίων προς Αθήνα κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να διορθωθεί.
Φτάνουμε λοιπόν στις θαλάσσιες συγκοινωνίες. Για λιμάνι (εκτός των αλιευτικών) μόνο λόγια, αόριστες (κυρίως προεκλογικά) υποσχέσεις και τίποτε άλλο. Τώρα μάλιστα που ξεπουλήθηκε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και ο ιδιοκτήτης θέτει ζήτημα μονοπώλησης στην Β. Ελλάδα το θέμα δυσκολεύει. Αυτή η δυσκολία φυσικά αφορά αυτήν την Κυβέρνηση με αυτά τα συμφέροντα που εκπροσωπεί.
Κάτι ανακοινώσεις εν’ τω μεταξύ για σύνδεση με μικρό ταχύπλοο Πιερίας – Θεσσαλονίκης – Χαλκιδικής έμειναν μόνο ανακοινώσεις αφού δεν εντάχθηκαν σε σχεδιασμό και σχετικές ενέργειες αρμόδιων φορέων.
Τώρα για αεροδρόμιο; Η θέση του είναι τέτοια που αν είναι να ταξιδέψεις προς υπόλοιπη Ελλάδα λες «άσε καλύτερα, πάω με το αυτοκίνητο».
Αυτή λοιπόν είναι η απόδοση του μεγάλου μας συγκριτικού πλεονεκτήματος. Συνοψίζουμε: Στα οδικά: Θετική η ΝΕΟ, λείπουν κόμβοι, λείπει ολοκλήρωση στην Ν. Πιερίας, ζημιώνουν απερίγραπτα τα πολλά διόδια. Έλλειμμα επίσης η 13η Ε.Ο, ο περιφερειακός Κατερίνης και η σύνδεση με Ν. Κοζάνης. Στο σιδηρόδρομο θετικός ο προαστιακός, λείπουν δρομολόγια προς Αθήνα. Δια της θαλάσσης τίποτε, δια του αέρος δύσκολα.
Αν κάνουμε ταμείο μπορούμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Εγώ λοιπόν θα έλεγα να το δούμε μισοάδειο. Και να δουλέψουμε ως Νομός, κυρίως δια της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης και των Δήμων. Αλλιώς θα μείνουμε μ’ ένα μισογεμάτο ποτήρι στο ένα χέρι και με το συγκριτικό μας πλεονέκτημα στο άλλο.

20 – 10 – 2

Τεμπελιά, ακινησία και γενικώς αναμονή

Υπάρχει ένα μοντέλο διοίκησης Δήμων που είναι ιδιαιτέρως «εύκολο» και ελκυστικό για κάποιους. Είναι αυτό που ορίζει το Δήμο ως παρατηρητή ή και λίγο «συντονιστή» των εξελίξεων. Στο Δήμο αυτό όλα αφήνονται να τα κάνουν άλλοι. Όπως στο Δήμο Αιγινίου:
Ø Το ΚΑΤ θα το κάνουν ιδιώτες αυτό το κανονίζει η κυβέρνηση, εμείς περιμένουμε.
Ø Το Βιοτεχνικό Πάρκο θα το κάνει η ΕΤΒΑ εμείς ας μην συμμετέχουμε στην διοίκησή του, θα περιμένουμε.
Ø Την φύλαξη του πανηγυριού θα την κάνει ιδιωτική εταιρία security, εμείς δεν θα ζητήσουμε από την Ελληνική Αστυνομία τίποτε, την απαξιούμε, δεν συνεργαζόμαστε, πληρώνουμε και παρατηρούμε.
Ø Την καθαριότητα του πανηγυριού την αναθέτουμε σε ιδιώτη. Την υπηρεσία μας βαριόμαστε να την οργανώσουμε, πληρώνουμε και καθόμαστε.
Ø Έργα υποδομής εκσυγχρονισμός ύδρευσης, οδοποιία στην επέκταση σχεδίου κ.λ.π. δεν κάνουμε γιατί απαιτούν μελέτες, λεπτομερή παρακολούθηση, διαρκή καθημερινή επίβλεψη. Με τα όποια διαθέσιμα κονδύλια από το «ΘΗΣΕΑ» κάνουμε πεζοδρόμια και επανακατασκευή οδών. Αυτά είναι απλά και «εύκολα».
Ø Πρόγραμμα ανακύκλωσης απορριμμάτων δεν κάνουμε κι ας έχουμε τους κάδους να κάθονται. Περιμένουμε να μας δώσουν ειδικό απορριμματοφόρο κι ας έχουμε δύο δικά μας. Περιμένουμε γενικώς.

Μην τους αδικούμε τους Βουλευτές μας. Κρίμα είναι….

Καμία φορά θυμώνω όταν ακούω ή βλέπω άρθρα να μιλούν για έλλειψη εργατικότητας και οργανωτικότητας που χαρακτηρίζει τους βουλευτές μας. ΟΧΙ. Είναι άδικο. Όλοι αυτοί ή δεν βλέπουν πως δουλεύουν οι επί του Κοινοβουλίου εκπρόσωποί μας ή μιλούν εκ του προχείρου. Τα γραφεία των βουλευτών έχουν θαυμάσια στελέχωση και οργάνωση. Αποδίδουν έργο πολύ μεγάλο. Κατ’ αρχάς έχουν από ένα έως πολλά στελέχη με καλό ντύσιμο, με ευχάριστη εμφάνιση και με γνώσεις για την περιοχή και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Έχουν σε κάθε Δήμο ή οικισμό δίκτυο εκπροσώπων που με τη σειρά τους στήνουν το δικό τους περιβάλλον με πελάτες – ψηφοφόρους. Κάθε υποψήφιο νέο μέλος διπλαρώνεται, συζητείται και διευρύνει τη λίστα. Και σ’ όλο το δίκτυο φροντίζουν για τακτική επαφή για να μη χαλαρώνουν οι δεσμοί και αλλάξουν μαντρί….. συγνώμη «δίκτυο».
Αυτή είναι μια πλευρά. Τώρα όμως αυτό το δίκτυο πρέπει να εξυπηρετείται. Άρα πρέπει να στηθεί και η άλλη πλευρά της… επιχείρησης. Η παροχή υπηρεσιών. Σε κάθε Τμήμα ή Διεύθυνση της Δημόσιας Διοίκησης λοιπόν, φροντίζουν να έχουν γνωστούς – φίλους με όσο γίνεται ψηλότερη θέση ιεραρχίας. Αυτό γίνεται παντού Εφορείες, Νοσοκομεία, ΙΚΑ, Νομαρχία, Δήμοι, ΟΑΕΔ, Περιφέρεια, Υπουργεία κ.λ.π.
Οι πελάτες λοιπόν προσέρχονται στα γραφεία ή βρίσκουν στην πιάτσα τους κοτζαμπάσηδες… συγνώμη τους εκπροσώπους των βουλευτών. Εκφράζουν το αίτημά ή παράπονο: Εύρεση εργασίας, υγειονομική περίθαλψη, σύνταξη, κάποια άδεια, κουκούλωμα παραπτώματος, σβήσιμο κλήσης τροχαίας, μυρίζουν οι κότες του γείτονα, κ.λ.π., κ.λ.π. Καταγράφεται λοιπόν το κάθε τι και προωθείται προς επίλυσιν μέσω του δικτύου παροχής υπηρεσίας. Το κάθε ζήτημα παρακολουθείται συνήθως τηλεφωνικά καθημερινά και επίμονα, δεν ξεχνιέται ποτέ. Μόλις επιλυθεί ή ικανοποιηθεί ενημερώνεται ο πελάτης που λέει καμιά τριανταριά «ευχαριστώ πολύ – μένω υπόχρεος» και αν το αίτημα ήταν κάποιου κοινωνικού φορέα (Δήμος, Σύλλογος κ.λ.π.) τότε βγαίνει και δελτίο τύπου: «Κατόπιν ενεργειών μου….» Αυτό όμως μπορεί να αντικατασταθεί με ανακοίνωση του ευνοούμενου φορέα: «Ευχαριστούμε πολύ τον Βουλευτή κ………… για τις ενέργειές του……»
Όταν έρχονται εκλογές τα πράγματα αλλάζουν. Τα αιτήματα τώρα μεταφέρονται αντιστρόφως. Από το βουλευτικό γραφείο προς το δίκτυο είναι η ώρα της πληρωμής για τις εξυπηρετήσεις. Απαιτείται η συλλογή ψήφων και η εξασφάλιση νέων.
Όπως καταλαβαίνεται οι βουλευτές δεν τα έχουν καλά μεταξύ τους. Απευθύνονται καμιά φορά στους ίδιους πελάτες και εκεί γίνεται μπέρδεμα. Φυσικά οι παρεξηγήσεις είναι περισσότερες όταν η δεξαμενή είναι ομοειδής και γι’ αυτό οι βουλευτές του ίδιου κόμματος ούτε θέλουν να βλέπονται μεταξύ τους. Επίσης πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτή η δουλειά γίνεται και από τους πολιτευτές (υποψήφιους βουλευτές) και αφορά κάθε εκλογική διαδικασία (Νομάρχες, Δημάρχους, Συμβούλους κ.λ.π.). Ανάλογα με το πόσους υπαλλήλους έχει ο καθένας στήνει τον μηχανισμό του. Απλά οι βουλευτές έχουν αρκετούς αποσπασμένους δωρεάν και κάνουν αποδοτικότερα τη δουλειά τους.
Έτσι λοιπόν τα βουλευτικά γραφεία (και όχι μόνο) γίνονται παραρτήματα των Δημοσίων υπηρεσιών. Οι πολίτες εξυπηρετούνται, μαθαίνουν να μην ενεργούν, να μην διεκδικούν και μαζεύονται οι σταυροί στις εκλογές. Οι υπηρεσίες ασχολούνται με την ικανοποίηση των βουλευτικών αιτημάτων για να εξασφαλίζουν με τη σειρά τους τη θεσούλα τους, το ραχάτι τους και την ανεξέλεγκτη υπολειτουργία τους. Οι πολίτες που θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς αυτήν την διαδικασία θα πάνε μια στις υπηρεσίες, θα πάνε δύο, θα θυμώσουν, θα ξαναθυμώσουν και μετά θα πουν «μα τι κάνω; μ……..είμαι;) και θα «στρατολογηθούν» στα «δίκτυα».
Ποιος είπε λοιπόν ότι δεν είναι εργατικοί και παραγωγικοί οι βουλευτές και οι πολιτικάντιδές μας; Και έργο παράγουν και συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους είναι και σύγχρονη οργάνωση έχουν. Μπράβο τους!!!!

Μην τους αδικούμε τους Βουλευτές μας. Κρίμα είναι….

Καμία φορά θυμώνω όταν ακούω ή βλέπω άρθρα να μιλούν για έλλειψη εργατικότητας και οργανωτικότητας που χαρακτηρίζει τους βουλευτές μας. ΟΧΙ. Είναι άδικο. Όλοι αυτοί ή δεν βλέπουν πως δουλεύουν οι επί του Κοινοβουλίου εκπρόσωποί μας ή μιλούν εκ του προχείρου. Τα γραφεία των βουλευτών έχουν θαυμάσια στελέχωση και οργάνωση. Αποδίδουν έργο πολύ μεγάλο. Κατ’ αρχάς έχουν από ένα έως πολλά στελέχη με καλό ντύσιμο, με ευχάριστη εμφάνιση και με γνώσεις για την περιοχή και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Έχουν σε κάθε Δήμο ή οικισμό δίκτυο εκπροσώπων που με τη σειρά τους στήνουν το δικό τους περιβάλλον με πελάτες – ψηφοφόρους. Κάθε υποψήφιο νέο μέλος διπλαρώνεται, συζητείται και διευρύνει τη λίστα. Και σ’ όλο το δίκτυο φροντίζουν για τακτική επαφή για να μη χαλαρώνουν οι δεσμοί και αλλάξουν μαντρί….. συγνώμη «δίκτυο».
Αυτή είναι μια πλευρά. Τώρα όμως αυτό το δίκτυο πρέπει να εξυπηρετείται. Άρα πρέπει να στηθεί και η άλλη πλευρά της… επιχείρησης. Η παροχή υπηρεσιών. Σε κάθε Τμήμα ή Διεύθυνση της Δημόσιας Διοίκησης λοιπόν, φροντίζουν να έχουν γνωστούς – φίλους με όσο γίνεται ψηλότερη θέση ιεραρχίας. Αυτό γίνεται παντού Εφορείες, Νοσοκομεία, ΙΚΑ, Νομαρχία, Δήμοι, ΟΑΕΔ, Περιφέρεια, Υπουργεία κ.λ.π.
Οι πελάτες λοιπόν προσέρχονται στα γραφεία ή βρίσκουν στην πιάτσα τους κοτζαμπάσηδες… συγνώμη τους εκπροσώπους των βουλευτών. Εκφράζουν το αίτημά ή παράπονο: Εύρεση εργασίας, υγειονομική περίθαλψη, σύνταξη, κάποια άδεια, κουκούλωμα παραπτώματος, σβήσιμο κλήσης τροχαίας, μυρίζουν οι κότες του γείτονα, κ.λ.π., κ.λ.π. Καταγράφεται λοιπόν το κάθε τι και προωθείται προς επίλυσιν μέσω του δικτύου παροχής υπηρεσίας. Το κάθε ζήτημα παρακολουθείται συνήθως τηλεφωνικά καθημερινά και επίμονα, δεν ξεχνιέται ποτέ. Μόλις επιλυθεί ή ικανοποιηθεί ενημερώνεται ο πελάτης που λέει καμιά τριανταριά «ευχαριστώ πολύ – μένω υπόχρεος» και αν το αίτημα ήταν κάποιου κοινωνικού φορέα (Δήμος, Σύλλογος κ.λ.π.) τότε βγαίνει και δελτίο τύπου: «Κατόπιν ενεργειών μου….» Αυτό όμως μπορεί να αντικατασταθεί με ανακοίνωση του ευνοούμενου φορέα: «Ευχαριστούμε πολύ τον Βουλευτή κ………… για τις ενέργειές του……»
Όταν έρχονται εκλογές τα πράγματα αλλάζουν. Τα αιτήματα τώρα μεταφέρονται αντιστρόφως. Από το βουλευτικό γραφείο προς το δίκτυο είναι η ώρα της πληρωμής για τις εξυπηρετήσεις. Απαιτείται η συλλογή ψήφων και η εξασφάλιση νέων.
Όπως καταλαβαίνεται οι βουλευτές δεν τα έχουν καλά μεταξύ τους. Απευθύνονται καμιά φορά στους ίδιους πελάτες και εκεί γίνεται μπέρδεμα. Φυσικά οι παρεξηγήσεις είναι περισσότερες όταν η δεξαμενή είναι ομοειδής και γι’ αυτό οι βουλευτές του ίδιου κόμματος ούτε θέλουν να βλέπονται μεταξύ τους. Επίσης πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτή η δουλειά γίνεται και από τους πολιτευτές (υποψήφιους βουλευτές) και αφορά κάθε εκλογική διαδικασία (Νομάρχες, Δημάρχους, Συμβούλους κ.λ.π.). Ανάλογα με το πόσους υπαλλήλους έχει ο καθένας στήνει τον μηχανισμό του. Απλά οι βουλευτές έχουν αρκετούς αποσπασμένους δωρεάν και κάνουν αποδοτικότερα τη δουλειά τους.
Έτσι λοιπόν τα βουλευτικά γραφεία (και όχι μόνο) γίνονται παραρτήματα των Δημοσίων υπηρεσιών. Οι πολίτες εξυπηρετούνται, μαθαίνουν να μην ενεργούν, να μην διεκδικούν και μαζεύονται οι σταυροί στις εκλογές. Οι υπηρεσίες ασχολούνται με την ικανοποίηση των βουλευτικών αιτημάτων για να εξασφαλίζουν με τη σειρά τους τη θεσούλα τους, το ραχάτι τους και την ανεξέλεγκτη υπολειτουργία τους. Οι πολίτες που θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς αυτήν την διαδικασία θα πάνε μια στις υπηρεσίες, θα πάνε δύο, θα θυμώσουν, θα ξαναθυμώσουν και μετά θα πουν «μα τι κάνω; μ……..είμαι;) και θα «στρατολογηθούν» στα «δίκτυα».
Ποιος είπε λοιπόν ότι δεν είναι εργατικοί και παραγωγικοί οι βουλευτές και οι πολιτικάντιδές μας; Και έργο παράγουν και συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους είναι και σύγχρονη οργάνωση έχουν. Μπράβο τους!!!!

Περιμένετε κύριοι….

Στους προθαλάμους της Διεύθυνσης Υγείας του Νομάρχη, των Αντινομαρχών, της Πολεοδομίας, του ΤΕΒΕ, των Νοσοκομείων κ.λ.π. το φαινόμενο είναι συχνό και επαναλαμβάνεται. Πολίτες κατά δεκάδες περιμένουν. Θέλουν να εξυπηρετηθούν, θέλουν να ζητήσουν ρουσφέτι, θέλουν να εξεταστούν, θέλουν να πουν τον πόνο τους, κάτι θέλουν τέλος πάντων όλοι. Εκείνο που κανένας τους πάντως δεν θέλει είναι η ανείπωτη ταλαιπωρία τους, η υποτίμησή τους, ο υποβιβασμός τους σε πολίτες β’ κατηγορίας.
Όλοι ξέρουν ότι κάποιοι άλλοι δεν περιμένουν ποτέ. Παίρνουν ένα τηλέφωνο, ή πηγαίνουν ώρες «που η υπηρεσία δεν δέχεται κοινό» και η δουλειά τους γίνεται άμεσα και χωρίς κόπο. Κι όσο περισσότερους ψήφους διαθέτουν τόσο πιο άνετα εξυπηρετούνται.
Είναι ένα κομμάτι λοιπόν της λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης στην Ελλάδα του 2009. Είναι μια εικόνα της απαξίωσης των κοινωνικών Δομών που δείχνει ξεκάθαρα την απαρχαιωμένη λογική των διοικούντων, είναι η έκφραση της αντίληψης ότι οι πολίτες είναι υποτελείς και υποχρεωμένοι πάντα σε κάποιους που «εξυπηρετούν». Είναι ο αυταρχισμός, η ανεπάρκεια, η ανικανότητα εν τέλει που χαρακτηρίζει τους φορείς διαχείρισης και διοίκησης της κοινωνίας στις μέρες μας.
Γιατί από την άλλη υπάρχει μια άλλη άποψη για την αναμονή των πολιτών στους προθαλάμους. Ότι κατ’ αρχήν γίνεται προσπάθεια τα εύκολα ζητήματα να λύνονται τηλεφωνικά ή ηλεκτρονικά (internet). Ότι όσοι είναι ανάγκη να παρουσιαστούν κάπου πρέπει να τους δίνεται μέρα και ώρα προσέλευσης που να τηρείται. Ότι για κάθε καθυστέρηση (που ανθρωπίνως μπορεί να υπάρξει) κάποιος τους ζητάει συγνώμη. Ότι οι «ώρες κοινού» είναι τόσες όσες χρειάζεται το κοινό, όχι όσες επιθυμούν κάποιοι υπάλληλοι. Ότι όλοι αντιμετωπίζονται ισότιμα και όχι κάποιοι να ευνοούνται τακτοποιούμενοι από ημετέρους.
Αυτή η άποψη φαίνεται λίγο «περίεργη» στους σημερινούς κρατούντες. Μιλάει για απλούς πολίτες στους οποίους ανήκουν οι κοινωνικές Δομές και Υπηρεσίες. Μιλάει για αιρετούς που δεν κάνουν ρουσφέτι, μιλάει για υπαλλήλους ευγενικούς, χαρούμενους που συνεργάζονται με τους συνανθρώπους τους διευκολύνοντάς τους όσο μπορούν περισσότερο.
Η άποψη αυτή τέλος μιλάει για αξιολόγηση της όποιας διοίκησης. Και αν κάποιοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να οργανώσουν, να προβλέψουν, να προγραμματίσουν, να διοικήσουν εν τέλει προς όφελος των απλών ανθρώπων, να πηγαίνουν στα σπίτια τους.