Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Μίζερη Εθνική των παραγοντίσκων

Στον αγώνα με την Αργεντινή η Ελλάδα προτύπησε απολύτως. Έπαιξε με τάσσερεις(4) σέντερ μπάκ, όπερ σημαίνει σύστημα 6-3-1. Κι' άν δεν ξεσκιζόταν στο τρέξιμο ο Σαμαράς θα ήταν 6-4-0.
Όλοι άμυνα λοιπόν κι' ότι βγεί. Είμαστε οι χειρότροι όλων κατα την μίζερη άποψη του ανεκδιήγητου Ρεχάγκελ και των άσχετων παραγοντίσκων της ΕΠΟ(Πιλάβιοι κλπ). Κι' ας απέδειξαν με την Νιγηρία( όταν τους αφησαν να... παίξουν) ότι αξίζουν πολλά.
Και εδώ λοιπόν εξέθεσαν την Ελλάδα οι προύχοντές μας. Και μετά έκαναν μια άλλη φοβεροί επιλογή: Σάντος! Ο αγέλαστος βασιλειάς της άμυνας και της καταστροφής του ποδοσφαίρου.

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Οι αιτήσεις της παρακμής και οι κοινωνικές ανάγκες

Αφού παρά την εξάμηνη καθυστέρηση ψηφίστηκε τελικά ο «Καλλικάρτης», με χαλαρό στυλ η κυβέρνηση μιλάει για εγκυκλίους και διατάγματα που πρέπει να εκδοθούν για να οργανωθεί η λειτουργία των νέων Δήμων. Δημοτικές επιχειρήσεις πρέπει να συγχωνευτούν ή να καταργηθούν, νέες υπηρεσίες με νέους οργανισμούς πρέπει να αποφασιστούν και σαφείς όροι οικονομικών δεδομένων πρέπει να εκδοθούν. Όπως βλέπουμε όμως με τις ταχύτητες αυτής της νωχελικής και αναποτελεσματικής κυβέρνησης, όλα αυτά θα αρχίσουν να αντιμετωπίζονται με την έναρξη της νέας Δημοτικής περιόδου, όταν δηλαδή θα είναι το αυγό στον κ…..ο.
Το βάρος λοιπόν αυτής της νέας οργάνωσης και λειτουργίας θα πέσει στις νέες διοικήσεις με ελάχιστη κεντρικά βοήθεια στα οργανωτικά (και απ’ ότι φαίνεται και στα οικονομικά). Νέες διοικήσεις που πρέπει να έχουν μια ελάχιστη επάρκεια, κατάρτιση, πολιτική αντίληψη, ικανότητα και υπευθυνότητα. Πρέπει γρήγορα κατ’ αρχήν να γίνει όλη η οργανωτική δουλειά συγκρότησης και λειτουργίας των Δήμων κατά υπηρεσία με στελέχωση, οργανόγραμμα, ιεραρχία και σαφή προσδιορισμό αντικειμένου. Να καταγραφούν όλες οι τοπικές ιδιαιτερότητες, ανάγκες και δυνατότητες. Να γίνει η μέγιστη αξιοποίηση του ανθρώπινου στελεχιακού δυναμικού, των πόρων και της περιουσίας. Να ιεραρχηθούν οι ανάγκες σε επείγουσες και μεσομακροπρόθεσμες. Να καθοριστούν αυτοματισμοί για ελαχιστοποίηση χαμένου χρόνου και γραφειοκρατίας.
Ασφαλώς για αυτές τις ανάγκες λειτουργίας απαιτείται μελέτη και οργάνωση πρωτίστως. Αυτό προϋποθέτει φυσικά εργατικότητα και συνέπεια σε ανάληψη ευθυνών και καθορισμών στόχων. Όμως το στοιχείο νομίζω που είναι καθοριστικό είναι η πολιτική αντίληψη ανοικτής λειτουργίας και δημοκρατίας. Αυτό σημαίνει πρωτίστως σοβαρή, αποδοτική λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου, των Επιτροπών και των άλλων οργάνων του.
Υπάρχουν επίσης και τα άλλα όργανα αντιπροσώπευσης των οικισμών που προβλέπονται, όπως και οι Λαϊκές Συνελεύσεις. Όλα αυτά αποτελούν τα συλλογικά όργανα που προτείνουν, επεξεργάζονται, αποφασίζουν. Αν οι νέοι Δήμοι έχουν διάφανη λειτουργία τότε οι θεσμοί αυτοί βοηθούν στην αποτελεσματική συμμετοχή Δημοτών, σε πλούσιο και γόνιμο διαρκή δημοτικό διάλογο, σε ενεργοποίηση της κοινωνίας, σε μεγιστοποίηση εν τέλει παραγωγής ωφέλιμου κοινωνικά έργου.
Η εποχή μας χρειάζεται κρίσιμες επιλογές. Στον τομέα των Δήμων το κύριο είναι η απόρριψη του συγκεντρωτικού, πελατειακού, Δημαρχοκεντρικού μοντέλου. Οι κομματικοί εκπρόσωποι που κάνουν αιτήσεις τα πελατειακά κόμματά τους (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ κλπ.) ανήκουν στην περασμένη εποχή, στην παρακμή. Αιτούνται κατά βάσιν ικανοποίηση των προσωπικών και κομματικών αναγκών και όχι την δυνατότητα ωφέλιμης κοινωνικά διαχείρισης και εργασίας.
Είναι γνωστοί, με συγκεκριμένες αντιλήψεις και πρακτικές. Εμμονή στην προσωπική εξυπηρέτηση, αδιαφορία για κοινωνικό έργο, χάσιμο άπειρου χρόνου στο χαβαλέ της ομάδας εξουσίας τους, κλειστές πόρτες, άδεια λόγια και υποσχέσεις του αέρα.
Θα υπάρξουν και σ’ αυτές τις εκλογές εναλλακτικές προτάσεις. Η πρόβλεψή μου όμως είναι ότι και πάλι θα μειοψηφήσουν. Τα λαμέ κοστούμια, τα άδεια βλέμματα, τα υποκριτικά χαμόγελα και η περιφρόνηση στις ανάγκες των πολιτών και πάλι θα έχουν την τιμητική τους….

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Κρατήσεις θέσεων και ΟΣΕ

Αν πάρει κάποιος τηλέφωνο στο 1110 του ΟΣΕ ενημερώνεται ότι μπορεί να κάνει κράτηση θέσης. Αν προσπαθήσει όμως να το πράξει βλέπει τελικά ότι δεν γίνονται κρατήσεις. Κι' αυτό το περίεργο συμβαίνει εδώ και πάνω απο χρόνο.
Τώρα γιατί δεν γίνονται ή έστω γιατί δέν άλλαξε η αυτόματη ενημέρωση είναι ερώτημα που δεν υπάρχει απάντηση.
Εμείς βλέπουμε για άλλη μια φορά ότι ένας δημόσιος φορέας απαξιώνεται απο αυτούς που αναλαμβάνουν διαρκώς να τον αναβαθμίσουν. Ο ΟΣΕ με τον σημαντικώτατο ρόλο του στην οικονομική ,περιβαλοντική και κοινωνική ανάπτυξη κάθε μέρα και χειροτερεύει. Και απ' ότι λένε οι "ειδήμονες" δέν φταίνε οι ανευθυνοϋπεύθυνοι του ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλα ο κρατικός του χαρακτήρας...

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Εισήγηση για το 6o συνέδριο ΣΥΝ (3-6/6/2010)

Συζητάμε όλοι μας διαρκώς και στοχαζόμαστε για την πολύμορφη κρίση που διέρχεται η πολιτική, η οικονομία, ο πλανήτης. Καμία φορά ξεχνιόμαστε και σ’ αυτόν τον στοχασμό θέτουμε εμάς του ΣΥΝ εκτός πεδίου. Ασφαλώς και δεν είμαστε εκτός τυφώνος, ασφαλώς και συμμετέχουμε και μας διαπερνά το κοινωνικό ταρακούνημα. Πως το βιώνουμε; Κυρίως ως κρίση ταυτότητας, κυρίως ως ανάγκη να ξαναασχοληθούμε σ’ αυτό το Συνέδριο με απλοϊκά σχεδόν ερωτήματα: Γιατί είμαστε εδώ, τι στόχους θέτουμε, ποια η τακτική και η στρατηγική μας. Οι απαντήσεις δεν είναι πλέον αυτονόητες κι αυτό οφείλεται στην αδυναμία μας να αναλύσουμε πλήρως το σήμερα. Η πολυπλοκότητα των σύγχρονων δεδομένων, μας κατέστησε ανίσχυρους στο να προβλέψουμε έγκαιρα τις εξελίξεις. Κι όταν δεν μπορείς να προβλέπεις τότε ψάχνεις. Ψάχνεις την ποιότητα των εργαλείων σου, ψάχνεις τη στρατηγική, ψάχνεις δηλαδή την ταυτότητά σου.
Όμως δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ξεκινήσουμε από την αρχή πάλι. Θεωρώ ότι ξέρουμε και κατακτήσαμε με την πορεία μας κάποια βασικά στοιχεία της φυσιογνωμίας μας. Και αυτά είναι κυρίως δύο: Η μεταρρυθμιστική λογική και η δημοκρατική λειτουργία. Υπάρχει βέβαια κι ένα τρίτο που το ψάχνουμε. Είναι η αποτελεσματικότητα.
Νομίζω λοιπόν ότι σ’ αυτόν τον πολιτικό χώρο έχουμε συμφωνήσει πως πατάμε σε ένα εναλλακτικό σχέδιο δόμησης και διοίκησης της κοινωνίας. Κάθε μας βήμα συνοδεύεται και από αντίστοιχες προτάσεις άμεσες και υλοποιήσιμες που εξυπηρετούν ξεκάθαρους και συγκεκριμένους στόχους. Η δύναμή μας δεν είναι η διαφωνία, αλλά ο προγραμματικός μας λόγος. Επιδιώκουμε να υιοθετηθεί από κάθε διοίκηση, είτε συμμετέχουμε είτε όχι, όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος των προτάσεών μας για να υπάρξει το μέγιστο δυνατό κοινωνικό όφελος. Νομίζω ότι πρέπει να προσπαθούμε να πείσουμε τους συμπολίτες μας με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση πως οι προτάσεις μας είναι εφαρμόσιμες και αναγκαίες. Αυτό επίσης σημαίνει ότι είναι αδιανόητη η επιλογή της απουσίας μας από οπουδήποτε, όπως π.χ. από την πρόσφατη συνάντηση των προέδρων των κομμάτων ή την παλιότερη συζήτηση για την παιδεία.
Γιατί ο αγώνας μας γίνεται σ’ αυτό το πεδίο, σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε. Με την διαφθορά δίπλα μας και καμιά φορά σχεδόν μέσα μας, με τον θρίαμβο του εγωκεντρισμού, με την εδραιωμένη και κυρίαρχη αντίληψη του πρόσκαιρου, του ωχαδελφισμού και της ιδιοτέλειας. Σ’ αυτήν την κοινωνία είμαστε περίπου το 4%. Μπορεί να λέμε αυτάρεσκα ότι μας αξίζει περισσότερο αλλά περνούν οι δεκαετίες, περνούν οι γενιές και μας μένει η πίκρα της αποτυχίας.
Δεν θα πάμε παραπάνω όμως αν δεν κατανοήσουμε τον ρόλο μας ως σύγχρονη εξωστρεφής μεταρρυθμιστική αριστερά. Αν δεν αποβάλλουμε το γκρίζο πρόσωπο της γκρίνιας, το κατσούφικο μούτρο μας. Αν δεν βγούμε έξω απ’ το σπίτι μας να πιούμε κρασί με τους συμπολίτες μας, αλλά και με τους πολιτικούς μας αντιπάλους. Αν δεν προβάλλουμε τις επί μέρους προτάσεις όχι ως φωστήρες αλλά ως ισότιμα κοινωνικά όντα.
Σήμερα η χώρα μας χρειάζεται λόγια απλά, κατανοητά που ν’ ανάβουν φωτάκια. Δεν αρκεί σε κανέναν η διαρκής επανάληψη του «αυτοί φταίνε». Δεν αρέσει – και καλώς δεν αρέσει – η ανεύθυνη ρήση: «ας λουστούν την κρίση τους». Όλοι τη λουζόμαστε και πιο πολύ οι απλοί πολίτες, οι κατατρεγμένοι, οι παραγκωνισμένοι. Σύγχρονη αριστερά σημαίνει φως κι ελπίδα. Σημαίνει πλήρη και μία – όχι ο καθένας το νταϊρέ του – πρόταση τρόπου διεξόδου και από την δημοσιονομική κρίση. Σημαίνει κατανόηση του ότι παλεύουμε στη χώρα μας - στην Ελλάδα, στην πατρίδα μας - στην Ευρώπη, στη μεγάλη μας ενότητα - στον πλανήτη. Όχι να έχουμε αυτοσκοπό μια ανούσια περιφρούρηση της «καθαρότητάς» μας, περιοριζόμενοι φοβικά σε όλο και μικρότερο μέγεθος και αποχωρώντας από κάθε κοινωνικό χώρο.
Σέβομαι τις απόψεις για την όξυνση της κρίσης. Συζητώ ακόμα και την ιδέα της ολικής της βίαιης ανατροπής. Με ποιους όρους όμως; Για να κάνουμε τι; Να εφαρμόσουμε ποιο σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης; Η μόνη συγκεκριμένη φωνή που ακούγεται - από το ΚΚΕ - μιλά για κεντρική κρατική διαχείριση των πάντων προκαλώντας ανατριχίλα. Οι πρόταση λοιπόν για εξέγερση ενάντια στους κακούς λύκους χωρίς συγκεκριμένες προγραμματικές αρχές, νομίζω είναι μακριά από τον ΣΥΝ και τις αρχές του.
Το συνολικό σχέδιο της κεντρικά συντονισμένης και περιφερειακά, αυτόδιοικητικά και δημοκρατικά λειτουργούσας κοινωνίας το έχουμε ως πρόταση και το προβάλλουμε. Ας μην φοβηθούμε λοιπόν να πούμε τα θετικά στοιχεία του «Καλλικράτη», αφού εξυπηρετεί υπό προϋποθέσεις αυτό το σχέδιο. Ας επιχειρήσουμε να λειτουργήσουμε τον ΣΥΝ με ζώσες οργανώσεις παρέμβασης ειδάλλως ας μην υπάρχουν. Ας προβάλλουμε και ας την εξειδικεύουν τα ανώτερα όργανα – μία προγραμματική πρόταση κατά θέμα και κατά συγκυρία. Ας κατανοήσουμε ότι αφού διαλέξαμε την ένταξή μας σε πολιτικό φορέα οι διαφωνίες σταματούνε στα όργανα - επιτέλους. Στην κοινωνία βγαίνουμε ως κόμμα κι όχι ως ασύντακτο μπουλούκι όλοι εναντίων όλων.
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ; Και η κάρτα μέλους; Το πέρασμα του χρόνου απέδειξε το μάταιο και το αστείο της συζήτησης. Με τους συντρόφους αυτούς λοιπόν ας πορευτούμε μαζί, όπου μπορούμε, όπου νιώθουμε συντροφικά. Και ας κρατήσουμε ως κόρη οφθαλμού αυτό που χρειάζονται όλοι, που έχει ανάγκη ο τόπος μας: Τον ενιαίο, μεταρρυθμιστικό, αποτελεσματικό ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ της αριστεράς της οικολογίας και των κινημάτων.

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Εμβρόντητοι!!!

Έμεινε εμβρόντητος λοιπόν ο πολιτικός κόσμος του ΝΔ-ΠΑΣΟΚ απο την ομολογία Μαντέλη.Λές και τα ακούνε πρώτη φορά. Λες και τα βλέπουν πρώτη φορά. Κόμματα και πολιτικές βουτηγμένα και στερεωμένα πάνω σε βάσεις σκοτεινών μηχανοραφιών,ρουσφετιού και συναλλαγών, παριστάνουν τα κατάπληκτα και ξαφνιασμένα.
Και τα του Μαντέλη τα ήξεραν και τα ξέραμε και την θλιβερή και επιζήμια για τους πολίτες πρακτική τους ξέρουμε όλοι
Εκείνο που δέν ξέρω είναι το αν ποτέ θα απαλλαγούμε απο την υποκρισία και την ανικανότητά τους να ασχοληθούν με οτιδήποτε κοινωνικά ωφέλιμο.