Ο ΣΥΝ ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά

Ο Συνασπισμός αυτόπροσδιορίζεται ως κόμμα της σύγχρονης, ανανεωτικής, ριζοσπαστικής, μεταρρυθμιστικής, Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ο κάθε όρος έχει τη σημασία του. Σύγχρονη και ανανεωτική αφού προσαρμόζεται και επικαιροποιείται στις κοινωνικές εξελίξεις, ριζοσπαστική και μεταρρυθμιστική αφού έχει στόχο την μετεξέλιξη της κοινωνίας μας σε σοσιαλιστική με μεταρρυθμίσεις και Ευρωπαϊκή αφού θεωρεί ως ευρύτερη πατρίδα και χώρο δράσης την Ευρώπη. Αυτά τα χαρακτηριστικά με έπεισαν να ενταχθώ λοιπόν ιδρυτικά στο κόμμα αυτό επιλέγοντας τη συλλογική αντί της ατομικής δράσης.

Τα τρία κακά
Νομίζω λοιπόν ότι το κόμμα αυτό επηρεάζει τις εξελίξεις και μπορεί να συμμετέχει στην αλλαγή του κόσμου μας με κέντρο τον κοινωνικό άνθρωπο και της ανάγκες του, αντί του σημερινού που έχει αναφορά στον ατομικισμό και την διαρκή αύξηση των κερδών των ολίγων. Αυτή η δυνατότητα κατά την άποψή μου υπάρχει αφού διαφοροποιείται σε τρία χαρακτηριστικά από την μη σύγχρονη αριστερά (που δεν ξέρω αν είναι και αριστερά τελικά).
Πρώτα απ’ όλα δεν είναι φοβικός με την κοινωνία. Αυτήν θέλουμε να αλλάξουμε, άρα σ’ αυτήν μέσα θα ζούμε και θα δρούμε. Χωρίς μόνιμη γκρίνια και το διαρκώς σκυθρωπό πρόσωπο, με χαμόγελο και αισιοδοξία, με αυτοπεποίθηση και διαρκή προβολή των προτάσεων σε όλα τα επίπεδα, επιδιώκει να ισχυροποιείται, να πείθει να συμβάλει σε ωφέλιμες κοινωνικές εξελίξεις.
Το δεύτερο είναι το ότι δεν είναι αυτάρκης. Δεν ικανοποιείται με το σήμερά του, δεν θεωρεί ότι από μόνος του μπορεί να πετύχει πολλά, δεν μιλάει για νίκες όταν γίνεται μια πετυχημένη διαδήλωση ή όταν κατακτά έναν ενδιάμεσο στόχο.
Τέλος το τρίτο είναι το ότι δεν πάσχει από πολιτικό αυτισμό. Δεν θεωρεί κέντρο του κόσμου τον εαυτό του, δεν απορρίπτει τους πάντες, δεν ασχολείται διαρκώς με τα εσωτερικά του.
Η αποφυγή λοιπόν αυτών των χαρακτηριστικών οδήγησε και στην ανάγκη δημιουργία ανοικτής συμμαχίας με άλλες δυνάμεις που υπάρχει γενική συμφωνία σε βασικούς τομείς και στόχους, αλλά διαφέρουμε σε στρατηγικές και μεθοδολογία δράσης. Συγκροτήθηκε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ για καλύτερο συντονισμό σε συμφωνημένα πλαίσια και διαβούλευση για όπου δεν συμφωνούμε.

Ο…. εμφύλιος
Ήρθαν λοιπόν οι εκλογές του 2007 και αποπειράθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσει κινήσεις, δραστηριότητες και καθημερινή πρακτική. Διαπιστώθηκε λοιπόν ότι δεν μπορεί να γίνει αυτό αφού υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές. Και αυτές οι διαφορές οδήγησαν στο φαινόμενο να απεχθάνονται οι μισές συνιστώσες τις άλλες μισές και τον Κοροβέση να χάνει τη μπάλα. Είναι λογικό αυτό. Άλλο είναι να προτείνεις μεταρρυθμίσεις κι άλλο να επιθυμείς όξυνση της κρίσης. Άλλο να θεωρείς την κινηματική δράση μέσον και άλλο αυτοσκοπό. Άλλο είναι να κάνεις εμετό βλέποντας τους μη δικούς μας, κι άλλο το να συγχρωτίζεσαι πίνοντας κρασί μαζί τους επιχειρώντας να τους πείσεις. Άλλο το να αυτοαποκαλείσαι «μοναδικός και αλλάθητος» κι άλλο να ανησυχείς, να συζητάς να εξελίσσεσαι. Άλλο το να επιδοκιμάζεις έστω και επιμέρους κατακτήσεις, κι άλλο να τις θεωρείς «κόκαλο για να μας ξεγελάσουν». Κακά τα ψέματα λοιπόν. Η βασική αιτία των προβλημάτων αυτών είναι η διαφοροποίηση της σύγχρονης ανανεωτικής αριστεράς με την μονολιθική, εγωκεντρική, αυτιστική, ξεπερασμένη εκδοχή της.

Προς νέο κόμμα;
Αντί λοιπόν το 2007 να οδηγήσει σε σκέψεις για το πραγματικό νόημα και τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα έχουμε μια άποψη να γίνει κόμμα. Στο όνομα μιας ακατανόητης θέσης για «ενότητα της αριστεράς», επιχειρείται να στρογγυλευτούν όλα και να απλοποιηθούν στο στυλ «όλοι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο» χωρίς συζήτηση επί της πορείας. Που οδηγεί λοιπόν η κάρτα μέλους, τα μητρώα μελών και οι συνελεύσεις; Να αποφασίζει ο ΣΥΝ και αντί να κοινωνικοποιείται, να απαιτείται γραφειοκρατική διαδικασία διαβουλεύσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Ξανά ψηφοφορίες, ξανά κουβέντα και εν τω μεταξύ μας πήρε το ποτάμι. Κατανοώ τις προτάσεις να μετεξελιχτεί ίσως ο ΣΥΝ, να αλλάξει όνομα, αρχές, μέθοδο ή ότι άλλο νομίζει κάποιος. Όμως αυτό να γίνει με συζήτηση εντός κόμματος. Αυτό γίνεται με Συνέδριο, όχι με απόφαση μιας Γραμματείας ΣΥΝ και μιας Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπάρχει πρόταση για αλλαγή της φυσιογνωμίας και του προγράμματός μας να γίνει εξηγώντας το τί και το γιατί να αλλάξει. Να υπάρξει δηλαδή συζήτηση αρχών κι όχι συνθηματολογική ανταλλαγή ιδεολογημάτων δήθεν στελεχών κορυφής.
Αυτό που καταλαβαίνω λοιπόν είναι ότι η αντίληψη για βίαιη κομματικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και άρα διάλυση του ΣΥΝ (γιατί μη μου πείτε ότι υπάρχει πρόταση για συμμετοχή σε δύο κόμματα;) οφείλεται στην άποψη ότι η αριστερά πρέπει να κάνει αυτοσκοπό την απόδειξη της «καθαρότητάς». Αυτό όμως οδηγεί στην αδιαφορία για μεταρρυθμίσεις, απομάκρυνση από την κοινωνία, απομόνωση, αναποτελεσματικότητα. Είναι τα χαρακτηριστικά που νομίζω ότι έχει αποφύγει ο ΣΥΝ: την φοβικότητα, την αυτάρκεια και τον αυτισμό.

Μένω εδώ
Και για να γίνω απολύτως ξεκάθαρος: Παραμένω στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ που γνωρίζω με τις αρχές και την φυσιογνωμία που ξέρω. Όσοι θέλουν να αλλάξουν ριζικά τα ιδρυτικά του στοιχεία ας το επιχειρήσουν με τις καταστατικές διαδικασίες. Όσοι θέλουν ας εγγραφούν σε ένα ή …εικοσιένα άλλα κόμματα. Προσωπικά ούτε κάρτα του ΣΥΡΙΖΑ θα πάρω, ούτε σε μητρώο θα εγγραφώ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θεωρώ τους συναγωνιστές των συνιστωσών ή τους ανεξάρτητους της συμμαχίας μας, συνοδοιπόρους όπου συμφωνούμε.
Και ας τελειώνει σύντομα αυτή η συζήτηση. Η κοινωνία, όπου όλοι συναντιόμαστε και κρινόμαστε έχει την ανάγκη μας και μας περιμένει.