Η αλλαγή φυσιογνωμίας και η αποχώρηση

Από την εποχή της ίδρυσης της ΕΑΡ αποφάσισα να ενταχθώ κομματικά στον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς. Τα κύρια χαρακτηριστικά της που με προσέλκυσαν ήταν:
 Η σοσιαλιστική προοπτική με βάση την αποκέντρωση, την τοπική Αυτοδιοίκηση, την δημοκρατία και τον πολίτη με τις ανάγκες του και τις απόψεις του.
 Ο συγκεκριμένος προγραμματικός λόγος με βάση το σήμερα και το αύριο με πληρότητα και εφικτότητα στις προτάσεις.
 Η ριζοσπαστικότητα στις θέσεις και στην πολιτική αντίληψη.
 Η ανοικτή λειτουργία, η διάθεση συνεργασίας και η επιδίωξη προγραμματικών συμφωνιών με όποιον φορέα, κόμμα ή πρόσωπο μπορεί να επιτευχθεί, με σκοπό την υλοποίηση ωφέλιμου κοινωνικά έργου στα πλαίσια των αρχών μας και χωρίς την παραμικρή αλλοίωση στις θέσεις και στην φυσιογνωμία μας.
 Η ξεκάθαρη μεταρρυθμιστική πολιτική.
 Η αποφυγή οποιασδήποτε αλαζονικής συμπεριφοράς στην λογική του μοναδικού και του αλάθητου.
 Η εσωτερική δημοκρατία στο κόμμα και η αρμοδιότητα αποφάσεων για τοπικά ζητήματα (π.χ. Δημοτικές Εκλογές) στις αντίστοιχες οργανώσεις.
 Η Ευρωπαϊκή φυσιογνωμία.
 Η ξεκάθαρη προβολή των προγραμματικών θέσεων χωρίς παρεμβολές, αναβολές και αποσιωπήσεις.
Η ίδρυση και λειτουργία του Συνασπισμού εξυπηρέτησε αυτήν την φιλοσοφία. Όμως δυστυχώς οι τελευταίες εξελίξεις φέρνουν το κόμμα αντίθετο σε όλα σχεδόν τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Η εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με οργανώσεις άξιες σεβασμού, που όμως δεν έχουμε συμφωνία αρχών και προοπτικής είναι ίσως η βασική αιτία απώλειας της προγραμματικής, ριζοσπαστικής, μεταρρυθμιστικής, μη αλαζονικής, δημοκρατικής και ευρωπαϊκής μας φυσιογνωμίας. Το εγκεκριμένο από Συνέδριο πρόγραμμά μας ξεχάστηκε στο όνομα της «πλήρους ρήξης με όλους και όλα», όπου το σύστημα «δεν βελτιώνεται αλλά μόνο ανατρέπεται». Και ως κατάληξη όλων αυτών αποφασίστηκε (από ποιο όργανο άραγε;) η αντιμνημονιακή πάλη χωρίς αυτοδιοικητικά κριτήρια στις πρόσφατες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, όπου έπρεπε οπωσδήποτε να κατεβάσουμε «δικά μας» σχήματα, αλλιώς «όλοι είναι ίδιοι».
Αυτό όμως δεν είναι το κόμμα στο οποίο εντάχθηκα με όνειρα και αγωνιστική διάθεση. Είναι ένας άλλο πολιτικός φορέας, που τον σέβομαι, αλλά διαφωνώ και δεν μπορώ να συμμετέχω. Με πόνο ψυχής κάνω αυτή τη διαπίστωση και αποχωρώ χωρίς ούτε στιγμή να μετανιώνω για τα είκοσι περίπου όμορφα, παραγωγικά και αξέχαστα χρόνια της ένταξής μου και χωρίς να υποτιμώ την καλή και ευγενική διάθεση των συντρόφων.
Συνεχίζω να ελπίζω ότι ο ΣΥΝ μπορεί να επανακτήσει την φυσιογνωμία του γιατί το χρειάζεται ο τόπος. Σε κάθε περίπτωση οι κοινωνικές εξελίξεις όπου θα συμμετάσχουμε θέλουμε δεν θέλουμε όλοι, θα επαληθέψουν ή όχι και θα επιβραβεύσουν ή όχι, τις προβλέψεις, τις απόψεις και τις συμπεριφορές μας.

06 – 12 – 2010