Η αυταρχικότητα, η καρέκλες και η σιωπή

Η ανάγκη για επαναχωροθέτηση των σχολικών μονάδων είναι αναμφισβήτητη. Νέες συνθήκες, νέα δεδομένα, νέες παιδαγωγικές αντιλήψεις οδηγούν προς συγχωνεύσεις, ιδρύσεις και καταργήσεις σχολείων. Η κοινωνία δεν μπορεί παρά να παρακολουθεί και να εναρμονίζεται σ’ αυτές τις εξελίξεις.
Η κυβέρνηση λοιπόν σ’ αυτό το ζήτημα έκανε αυτό που κάνει πάντα: Ανακοινώνει και αποφασίζει. Γι’ αυτό το τεράστιο ζήτημα με τις προφανείς κοινωνικές συνέπειες στη ζωή των οικισμών, της γειτονιάς και των παιδιών αποφάσισε αυταρχικά χωρίς συζήτηση. Καμία διαβούλευση, καμία καταγραφή άποψης. Ούτε μαθητές, ούτε γονείς,ούτε δάσκαλοι. Και προπάντων ούτε οι καθ’ ύλην αρμόδιοι Δήμοι προβλέφθηκε να ερωτηθούν και έστω να γνωμοδοτήσουν.
Αναμενόμενη βέβαια η ποιότητα της διαδικασίας για μια κυβέρνηση που αποδεικνύει ότι γράφει στα παλιά της τα παπούτσια την δημοκρατία, τον διάλογο, την διαβούλευση.Εξ’ άλλου παρά τις δηλώσεις περί «παιδαγωγικών κριτηρίων» της κ. Διαμαντοπούλου ξέρουμε όλοι ότι ήταν απλά μια απαίτηση της Τρόικας που μας κυβερνά και τίποτε άλλο. Τα κριτήρια ήταν μόνο εξοικονόμηση πόρων και ο περιορισμός θέσεων εργασίας.
Όμως απέναντι σ’ αυτήν την πρακτική χάθηκε μια ευκαιρία. Η κοινωνία μπορούσε με δική της απόφαση να συζητήσει και να εκφράσει άποψη. Η ανάγκη για κατάργηση των ολιγοθέσεων Δημοτικών που παράγουν ελλειπή μόρφωση β’ ή γ’ κατηγορίας είναι εμφανέστατη. Κανείς ενημερωμένος γονέας δεν θα επιλέξει την αμορφωσιά του παιδιού του για να γίνεται η παρέλαση 5-15 παιδιών στις εθνικές εορτές. Οι Δήμοι λοιπόν ως γνήσιοι κοινωνικοί φορείς έπρεπε να έχουν συζητήσει και να έχουν εκφραστεί καθορίζοντας το μόνο κριτήριο που μπορεί να υπάρξει: Το συμφέρον των παιδιών. Θα έπρεπε να προτείνουν σχέδιο συγχωνεύσεων, καταργήσεων ή ιδρύσεων σχολικών μονάδων με τεκμηριωμένα σοβαρά παιδαγωγικά επιχειρήματα.
Αντ’ αυτού στην Πιερία και οι τρεις Δήμαρχοι συγχρονίστηκαν εντυπωσιακά: «Δεν θέλουμε συγχωνεύσεις ή καταργήσεις». Να συνεχίσουν λοιπόν τα μονοθέσια και τα ολιγοθέσια της ντροπής και της αμορφωσιάς γιατί έτσι θέλουν οι τοπικοί παραγοντίσκοι. Οι δήμαρχοί μας (Πολύζος, Χιονίδης, Παπαθανασίου) επέλεξαν μικροπολιτικά την διασφάλιση ψήφων και καρέκλας από το συμφέρον των παιδιών. Είναι φοβερή η ρήση Χιονίδη: «Επίπλαστο το επιχείρημα περί αντιπαιδαγωγικότητας των ολιγοθέσεων»!!!!
Συντονισμός βέβαια υπήρξε και στα περισσότερα κόμματα: «Καμία συγχώνευση, καμία κατάργηση γιατί είναι απαίτηση της Τρόικας» ανακοινώνουν το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί φορείς! Περί σοβαρής παιδαγωγικής πρότασης καμία νύξη. Λες και η οποιαδήποτε Τρόικα ή αυταρχική κυβέρνηση μας απαγορεύει να σκεπτόμαστε και να προτείνουμε εναλλακτικά.
Υπάρχει όμως τώρα χρόνος; Βεβαίως υπάρχει! Πάντα υπάρχει χρόνος, ασχέτως αν ΝΔ – ΠΑΣΟΚ αποφασίζουν ερήμην της κοινωνίας και των αναγκών της. Οι Δήμοι πρωτίστως με το κίνημα ενεργών πολιτών μπορούν να δώσουν έστω και τώρα φως: Πως θα πρέπει να διαμορφωθεί το νέο τοπίο της λειτουργίας Σχολείων ακριβώς και γιατί. Και το κριτήριο όπως είπαμε, μόνο ένα: Το συμφέρον των παιδιών και τίποτε άλλο.