Η οικονομική κρίση και η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας

Το πολιτικό σύστημα που ζει ο σύγχρονος κόσμος μας είναι ο καπιταλισμός (στην Κούβα και στη Β. Κορέα είναι κρατικός και στις «μη ανεπτυγμένες» ατελής). Θεμελιώδης αρχή, πάνω στην οποία πατά η κυρίαρχη αυτή πολιτική είναι η μεγιστοποίηση κέρδους. Οι θαυμαστές του καπιταλισμού λένε ότι αυτό γίνεται για να υπάρχουν επενδύσεις και άρα ανάπτυξη που ωφελεί του πολλούς (θέσεις εργασίας, υποδομές κ.λπ.). Σε κάθε περίπτωση όμως συμφωνούν όλοι: Σκοπός η συσσώρευση. Συσσώρευση πλούτου για τους ιδιοκτήτες μέσω παραγωγής, συσσώρευση εσαεί, συσσώρευση με κάθε μέσον.
Όμως ότι και να μαζεύει κανείς έχει όρια. Καμιά πηγή δεν έχει άπειρο προϊόν. Και η πηγή του Καπιταλισμού, η κατανάλωση, έχει κι αυτή τα όριά της. Όρια που παγκόσμιοι «σοφοί» (καλοπληρωμένοι μάνατζερ, τράπεζες κ.λπ.) ξέχασαν να ψάξουν. Όταν λοιπόν δεν μπορεί να αυξηθεί η κατανάλωση με την ταχύτητα που σχεδιάστηκε να μεγαλώνει η παραγωγή (βιομηχανία, τράπεζες κ.λπ.) τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Κλείνουν τράπεζες, πτωχεύουν βιομηχανίες και αρχίζει ο «κύκλος». Η ύφεση φέρνει αμηχανία, πανικό και αύξηση ανεργίας και έτσι εμφανίζεται ανάγκη λήψης κρατικών μέτρων.
Κάποια κράτη λοιπόν όπως η Γερμανία, η Αγγλία, οι ΗΠΑ κ.λπ. αντιμετωπίζουν τα λιγότερα έσοδα της ύφεσης με άμεσες κοινωνικές περικοπές και επανέρχεται η ισορροπία. Αυτό βέβαια γίνεται σχετικά έγκαιρα αφού υπάρχουν σοβαρές προβλέψεις και υφίσταται ένας κρατικός μηχανισμός που λειτουργεί με ρυθμίσεις και κανόνες. Οι όποιες αποφάσεις λοιπόν λαμβάνονται έγκαιρα και υλοποιούνται αυτομάτως.
Στην Ελλάδα όμως η κατάσταση είναι άλλη. Η πολιτική διεύθυνση (Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ.) δεν ασχολείται με …ψιλά γράμματα. Ούτε μελετά, ούτε προβλέπει, ούτε μετρά. Ενδιαφέρεται μόνο για την αυτοσυντήρησή της, με εγκαίνια, με δημόσιες σχέσεις και με ότι αφορά την επανεκλογή της. Την οικονομική κρίση την πήρε χαμπάρι όταν… τελείωσαν τα λεφτά. Σκέφτηκε αμέσως τον νέο δανεισμό αλλά τίποτε. Δανειστές πουθενά.
Τότε λοιπόν πήρε τις μεγάλες αποφάσεις: Κατ’ αρχήν οι ευθύνες αποδόθηκαν αμέσως. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ στη Ν.Δ. και αντιστρόφως. Κατά δεύτερον πήγαν στους «μπαμπάδες» ΔΝΤ και μηχανισμός στήριξης της Ε.Ε. έκαναν τότε το αυτονόητο: Δάνεισαν (όχι επιχορήγησαν) αλλά με τον όρο να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας.
Αυτό έγινε λοιπόν και εξέδωσαν αποφάσεις για περικοπές και μέτρα. Οι κοινωνικές περικοπές υλοποιούνται εύκολα αλλά τα μέτρα μεταρρυθμίσεων (καταργήσεις – συνενώσεις φορέων, αξιοποίηση περιουσίας κ.λπ.) είναι αγκάθι. Ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε η Δημόσια Διοίκηση έμαθαν ποτέ να παράγουν στοιχειωδώς έργο. Αποφασίζουν, εκδίδουν διατάγματα και μετά ….κοιτούν αμέριμνοι. Για άλλη δουλειά πήγαν εκεί και όχι για εργασία.
Η παραπάνω προσέγγιση της παγκόσμιας κρίσης και της Ελληνικής ιδιαιτερότητας είναι σίγουρα απλοποιητική και σχεδόν χονδροειδής. Όμως νομίζω ότι σε επίπεδο αρχών κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Αν λοιπόν συμφωνούμε, τότε συμπεραίνουμε ότι χρειάζεται αναίρεση των λόγων που προκάλεσαν το πρόβλημα: Αντικατάσταση της αρχή μεγιστοποίησης κέρδους με την αρχή της ικανοποίησης των ανθρώπινων αναγκών (άρα κοινωνικών μετασχηματισμός) και για την Ελλάδα το αυτονόητο: Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο περιθώριο και κυβερνήσεις συνεργασίας με έντονο άρωμα αριστεράς.
Όσο καθυστερούμε τα νέα μέτρα θα έρχονται βροχή. Και θα συνεχίσουν να είναι μέτρα μιζέριας, μέτρα που δεν φέρνουν καμία ελπίδα, κανένα φως.