Αυθαίρετοι καλλιεργητές και Δήμοι παρατηρητές

Οι Δημοτικές εκτάσεις (αγροτικές, λιβάδια, δάση κ.λπ.) ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες στρέμματα σε κάθε ΟΤΑ. Μόνο στον ΔΕ Αιγινίου είναι περίπου 15.000 στρέμματα και άρα για τον Δήμο Πύδνας – Κολινδρού υπολογίζεται συνολική έκταση της τάξης των 100.000 στρεμμάτων. Από αυτά υπάρχει ένα ποσοστό που «ξεχάστηκε» να μεταγραφεί στις Δημοτικές μερίδες την δεκαετία του’80, όταν και διαμορφώθηκε το σχετικό νομικό πλαίσιο. Μπορούν να μεταγραφούν τώρα αλλά ουδείς ασχολείται. Ένα άλλο ποσοστό νοικιάζεται για καλλιέργειες (και από τα ενοίκια ένα επίσης σημαντικό ποσοστό δεν πληρώνεται) και τα υπόλοιπα μένουν – εκτός ολίγων βοσκοτόπων – απολύτως αναξιοποίητα.
Αναξιοποίητα είπαμε; Όχι ακριβώς! Υπάρχουν παρά πολλοί επιτήδειοι που είτε επεκτείνουν τις όμορες καλλιέργειες, είτε κάνουν εξαρχής κατάληψη. Είναι οι λεγόμενοι «αυθαίρετοι» που καταπατούν την δημοτική γη και καρπώνονται τα καλλιεργητικά οφέλη. Χωρίς να ρωτήσουν ή να ντραπούν. Σκέφτονται ότι στη ζωή πρέπει να αρπάζει κάποιος τις ευκαιρίες. Και τα αφύλακτα, χωρίς οριοθέτηση κοινόχρηστα κτήματα «φωνάζουν»: «Έλα πάρε με».
Δεν θυμάμαι πάντως ποτέ να πληρώθηκε κάποιο πρόστιμο από αυτούς. Δυο – τρεις φορές αναφέρθηκαν καταπατήσεις, αλλά μέχρι εκεί. Ακολούθησε η λήθη του χρόνου. Οι «αυθαίρετοι» καλλιεργούν χιλιάδες στρέμματα χωρίς να τους ενοχλεί κανείς, χωρίς τίμημα, χωρίς κυρώσεις.
Το ζήτημα θα μπορούσε να λυθεί εύκολα: Αν γινόταν οριοθέτηση της Δημοτικής γης με όρια σταθερά, σαφή και ευκρινή, ο εντοπισμός των καταπατήσεων θα ήταν πανεύκολος και οι επιτήδειοι θα το σκέφτονταν διπλά. Όμως όσα χρόνια και να φωνάζουμε, οριοθέτηση δεν γίνεται. Ούτε βέβαια σχετικός εντοπισμός ή κυρώσεις.
Είναι δυστυχώς και εδώ η μεγάλη πληγή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι κύριοι αυτοί που καταπατούν τη γη μας, είναι συνήθως παραγοντίσκοι της τοπικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, είναι ψηφοφόροι με επιρροές και οι Δημοτικές αρχές δεν διανοούνται καν τις κυρώσεις. Είναι και η συνήθης αργοπορία στους Δήμους ή αναβλητικότητα και η αποφυγή για κάθε εργασία και κυρίως για κάθε «δύσκολο» θέμα και το αποτέλεσμα είναι ολοφάνερο και διαρκές: Επιτήδειοι, «κολητοί», καθημερινοί άνθρωποι, γείτονες μας, «αρπάζουν» τις ευκαιρίες μετατρέποντας το κοινόχρηστο, το δημόσιο σε ιδιωτικό.
Αυτοί είναι οι Δήμοι μας, αυτός και ο κόσμος μας, αυτές είναι οι διοικήσεις μας, τις οποίες επί τέσσερα χρόνια μουντζώνουμε και μετά τις ψηφίζουμε.