Το έλλειμμα Δημοκρατίας στην Ε.Ε. ως συστατικό στοιχείο της κρίσης

Το σκηνικό πλέον είναι γνωστό και το εμπεδώσαμε. Οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής ένωσης ανακοινώνονται από τους Μέρκελ – Σαρκοζί και αυτό πριν συνεδριάσουν θεσμοθετημένα όργανα και επιτροπές και μάλιστα ερήμην των αρμοδίων. Ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης θεωρεί λοιπόν ότι αυτοί είναι η «αρχηγοί της Ευρώπης» και παραμυθιάζεται ότι αυτοί οι «ηγέτες» θα δώσουν λύσεις.
Κι όμως αυτοί οι κύριοι φέρονται απολύτως αντιευρωπαϊκά και καταστρατηγούν καθημερινά τις λειτουργίες της Ένωσης. Και για να θυμηθούμε λίγο ας αναφερθούμε επιγραμματικά ότι:
 Όργανο καθημερινής Διοίκησης της Ε.Ε. είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (με επιτρόπους από όλα τα κράτη) και ο Πρόεδρός της κ. Μπαρόζο.
 Ανώτατο όργανο αποφάσεων είναι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (Ε.Σ.) με όλους τους αρχηγούς των κρατών και με τον πρόεδρό του κ. Ρομπερ.
 Αρμόδιο όργανο κατά θέμα για εξειδίκευση και εισήγηση στο Ε.Σ. είναι το Συμβούλιο της Ε.Ε. με εκ περιτροπής προεδρία (αυτό το εξάμηνο είναι η Πολωνία).
 Για το ευρώ πολιτική αποφασίζει και εκτελεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πάντα βέβαια στα νόμιμα πλαίσια της Ε.Ε..
Πουθενά δεν αναφέρεται ότι αν ένας (ή μια) πρωθυπουργός θεωρεί τον εαυτό του μάγκα και την χώρα του ισχυρή, βγαίνει και αποφασίζει μόνος του (ή με έναν συνέταιρο). Αν θέλει κάποιος να επηρεάσει ή εισηγείται στον κ. Μπαρόζο ή ζητάει έκτακτη σύνοδο κάποιου οργάνου.
Αυτό το φαινόμενο βεβαίως δεν είναι ανεξήγητο. Όταν ιστορικά παρουσιάζεται έντονη κοινωνική και οικονομική κρίση τότε δυστυχώς γίνεται το μέγιστο και τραγικό λάθος: Την πληρώνει πρώτη η Δημοκρατία. Και αυτή είναι η αρχή του τέλους. Αν στην Ε.Ε. έγινε κάτι θετικό αυτό οφείλεται στην συλλογική λειτουργία, στην ηρεμία, στον σεβασμό της διαφορετικότητας και στην εύρυθμη λειτουργία των θεσμικών οργάνων. Μόνο στα πλαίσια αυτά θα λυθεί η οποιαδήποτε κρίση. Η εμφάνιση δήθεν ισχυρών ηγετών που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια θεσμούς, όργανα και Δημοκρατία οδηγεί μαθηματικά στη διάλυση.
Η εποχή των μεγάλων ηγετών που έσωζαν χώρες και Ηπείρους, πέρασε πριν 2-3 αιώνες. Τώρα πια τα πράγματα είναι σύνθετα, απαιτούν συλλογικότητα μαζί με εξειδίκευση. Οι κατευθύνσεις πρέπει να αποφασίζονται συλλογικά και η εφαρμογή κατά τομέα θα πρέπει να γίνεται με προσοχή, ηρεμία, μεθοδικότητα και επιστημονική σκέψη. Είναι αδιανόητη η αντιμετώπιση του στυλ: «Δεν θα πληρώσουν οι Γερμανοί τα χρέη των Ελλήνων», που μπορεί να ανεβάζει κομματικά ποσοστά στη Γερμανία, καταστρέφει όμως την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και προοπτική.
Αν σήμερα λοιπόν πρέπει πρωτίστως να ενεργήσουν οι λαοί και οι χώρες της Ευρώπης είναι στο να προασπίσουν και να διευρύνουν την συλλογικότητα και την λειτουργία των θεσμών. Μέσα από αυτό θα προκύψουν παραγωγικές ιδέες, προτάσεις και λύσεις για τα προβλήματα. Η Ελλάδα παρά την δυσάρεστη θέση ως «κακό παιδί» πρέπει να βρει το κουράγιο να αντεπιτεθεί ως προς αυτό.
Όμως αλήθεια ποια Ελληνική κυβέρνηση; Η τωρινή που δηλώνει «Ευρωπαϊκή υποταγή» με ενοχές και τύψεις, αποδεχόμενη χωρίς συζήτηση τις Γερμανο-Γαλλικές επινοήσεις; Το ΠΑΣΟΚ που ακόμα και για το απλό θέμα επιλογής νέου Προέδρου δηλώνουν όλοι ότι «πρέπει ο Γιώργος να κάνει κίνηση» αγνοώντας πλήρως τα δικά τους θεσμικά συλλογικά όργανα; Η Ν.Δ. που διαγράφει όποιον εκφράζεται με διαφορετικές λέξεις από αυτές του Σαμαρά;
Έχουμε λοιπόν δύο μεγάλα καθυστερημένα κόμματα στην Ελλάδα με αυτοκρατορική λειτουργία, που φυσικά δεν κατανοούν από τη φύση τους το πρόβλημα του Ευρωπαϊκού Δημοκρατικού Ελλείμματος. Άρα αν γίνουν πάλι κυβέρνηση, πως θα υπάρχει σχετική παρέμβαση στην Ε.Ε.;
Οι άλλες χώρες τώρα: Η Γαλλία ίσως στο μέλλον, η Ιταλία ίσως αργότερα, οι Σκανδιναβικές είναι εκτός ευρώ, η Βρετανία ζει στο δημοκρατικό μεσαίωνα με την βασίλισσα της που καμαρώνει. Μένει η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Ελπίζουμε λοιπόν σ’ αυτήν, αφού κάπου πρέπει να ελπίζει γενικώς ο κάθε άνθρωπος….