Οι υπηρεσίες που φεύγουν και ο παραλογισμός που μένει

Ασφαλώς δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε πριν λίγα χρόνια. Ούτε καν στο 2010 ή στο 2009 περνούσε απ’ το μυαλό μας. Ο λόγος για την αποχώρηση του ΙΚΑ, της ΔΟΥ και της Εθνικής Τράπεζας από το Αιγίνιο. Τρεις βασικοί Δημόσιοι φορείς παροχής υπηρεσιών έστρεψαν τα νώτα τους ξεδιάντροπα προς τις ανάγκες της Β. Πιερίας και των 17.000 πολιτών της και έφυγαν.
Δεν ήρθε κανείς για να μας εξηγήσει έστω τους λόγους. Δεν έγινε καμία δημόσια διαβούλευση ή συζήτηση. Τι είδους λογική παράγει τέτοιες πολιτικές; Ποιό είναι το οικονομικό κέρδος της κατάργησης των υπηρεσιών αυτών; Πόσο κοστίζει επιτέλους η λειτουργία τους για την εξυπηρέτηση των (αγρίως) φορολογούμενων του Δήμου Πύδνας – Κολινδρού;
Η ΔΟΥ που είναι η υπηρεσία καθημερινής οικονομικής δοσοληψίας πολίτη – κράτους απασχολούσε μικρό αριθμό υπαλλήλων. Ασφαλώς όμως εξασφάλιζε και έσοδα με τους φορολογικούς ελέγχους, τις πληρωμές μεταβιβάσεων και ποικίλους άλλους τρόπους. Τα περισσότερα από αυτά βέβαια συνεχίζουν να εισπράττονται. Όμως αλήθεια ο φορολογικός έλεγχος 10.000 πολιτών δεν είναι πιο εύκολος στην οργάνωσή τους από τον όγκο 150.000; Και επί πλέον το κόστος των μετακινήσεων των δημοτών μας προς Κατερίνη; Δεν είναι υπολογίσιμο από μια διοίκηση που εξετάζει όλες τις κοινωνικές παραμέτρους;
Το ίδιο ισχύει για το ΙΚΑ βέβαια. Ο κύριος ασφαλιστικός φορές μας έχει προβλήματα, το ξέρουμε. Όμως οι 2-3 υπάλληλοι (που συνεχίζουν να εργάζονται) και το ενοίκιο του κτιρίου έφταιγαν; Όσο αφορά δε την Εθνική Τράπεζα παίχτηκε το απόλυτο παιχνίδι του παραλογισμού. Σε συνθήκες καθημερινής λειτουργίας το κατάστημα Αιγινίου είχε πάντα κόσμο. Συναλλαγές, καταθέσεις, αναλήψεις, δάνεια και όλες οι τραπεζικές υπηρεσίες γίνονταν προς όφελος της τράπεζας πρωτίστως και των συναλλασσομένων δευτερευόντως. Όμως αποφάσισαν την κατάργηση για λόγους «μικρών αποδόσεων» που ποτέ δεν μας τους παρουσίασαν.
Όμως συνολικά κανείς δεν θα εξηγήσει ποτέ. Γιατί απλούστατα κανείς απ’ αυτούς δεν έχει σκεφτεί σοβαρά ούτε τους λόγους ούτε τις συνέπειες των καταργήσεων αυτών. Και εδώ ίσως παρουσιάζεται το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της κρίσης που βιώνουμε: Η άρνηση των αρμόδιων φορέων να σκεφτούν και να πράξουν στοιχειωδώς για το κοινωνικό συμφέρον, δηλαδή να ανταποκριθούν στον ουσιαστικό τους ρόλο. Η αδυναμία εν τέλει για έστω και απλά λογικά συμπεράσματα, για αυτονόητες καθημερινές λειτουργικές αποφάσεις.
Απ’ ότι φαίνεται λοιπόν γενικά αυτό που λείπει από τους Ελληνικούς και Ευρωπαϊκούς φορείς εξουσίας είναι η αντίληψη ότι το δημόσιο συμφέρον δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με τον κοινωνικό και με τις ανάγκες των ανθρώπων. Και ίσως αυτή να είναι η κύρια αντίθεση επί της οποίας έχουμε όλοι την υποχρέωση κατ’ αρχήν να τοποθετηθούμε και μετά να αποφασίσουμε αν και με ποιο τρόπο θα δράσουμε.