«Τα ίδια θα κάνετε….»

Η δημόσια συζήτηση για την διάλυση των κοινωνικών δομών, για την απαξίωση της Δημόσιας Διοίκησης, για την περιφρόνηση του δήθεν δωρεάν συστήματος υγείας, για την διαφθορά που διαπερνά οριζόντια και κάθετα ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και για τόσα άλλα όμορφα, φτάνει καμιά φορά (σπανίως βέβαια) στα άκρα. Όταν λοιπόν ξεφύγει από τους φοβερούς φίρμες – δημοσιογράφους μας ο έλεγχος, φτάνουν οι «ατσαλάκωτοι» παράγοντες του δικομματισμού στο έσχατο επιχείρημα. «Και εσείς τα ίδια θα κάνετε!!!». Που πάει να πει ότι «ναι μεν τα θαλασσώνουμε αλλά μην νομίζετε ότι κι εσείς δεν θα τα σκατώνατε!!!».
Αυτό το επιχείρημα έχει δύο αφετηρίες. Η μία είναι η αστεία: Αποδέχομαι τα χάλια μου, δεν έχω πλέον επιχειρήματα. Η άλλη είναι η σοβαρή: Είναι άραγε η αριστερά (γιατί αυτή μόνο ασκεί ουσιαστικά κριτική) ικανή να δώσει άλλον αέρα στον κόσμο μας; Να υλοποιήσει ζητήματα διαφάνειας, δημοκρατίας, ποιότητας ζωής, ανθρωπιστικής ηθικής, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης;
Ας μη γελιόμαστε βέβαια. Δεν είναι αγγελικά πλασμένη καμιά κατηγορία πολιτών. Και εντός αριστεράς υπάρχουν πολιτικάντηδες της συμφοράς, μωροφιλόδοξοι και ιδιοτελείς. Θα ήταν αδιανόητο να μην υπήρχαν. Στην ίδια κοινωνία μεγαλώνουμε, την ίδια TV βλέπουμε, οι ίδιοι πειρασμοί και πρότυπα καθημερινά είναι στα μάτια όλων.
Όμως ρε παιδιά υπάρχουν δύο πολύ – πολύ μεγάλες διαφοροποιήσεις. Η μία είναι ο τρόπος λειτουργίας των κομμάτων στην αριστερά. Συνεδριάζουν όργανα, συζητούν, ψηφίζουν, υπάρχει συλλογικότητα και ισοτιμία των μελών. Απ’ την άλλη το ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έχει τα γνωστά: Αυτοκράτορες, αυλές και «υποτελείς». Είναι ομοίωμα δηλαδή της κοινωνίας που θέλουν.
Η δεύτερη όμως διαφοροποίηση είναι και η σημαντικότερη: Στη ζωή σ’ όλους φτάνει κάποια στιγμή η ώρα μιας επιλογής: Θα ακολουθήσεις το μικροσυμφέρον της προσωπικής ιδιοτέλειας για να κάνεις τις «δουλειές» σου, θα ενταχθείς σε αυλή, για να έχεις τα ρουσφέτια και τα βολέματα σου ή θα σταθείς όρθιος απέναντι σ’ όλα αυτά με διάθεση και κέφι για αγώνα, ώστε να ζήσεις καλά, αλλά και να συμβάλεις στο να αλλάξουν τα πράγματα;
Η αριστεροί έχουν άλλοι λίγο, άλλοι πολύ νιώσει την αδικία και τους ήρθε σ’ άλλον λίγες, σ’ άλλον πολλές φορές ένας κόμπος στο λαιμό. Θα μπορούσαν να επιλέξουν (και καμιά φορά το κάνουν) την πρώτη «εύκολη» εκδοχή. Όμως η πλειοψηφία μένει γιατί έτσι αποφάσισε να ζήσει.
Άρα λοιπόν φίλοι μας του δικομματισμού, δεν θα κάνουμε τα ίδια και εμείς, αν τύχει και αναλάβουμε ευθύνες διοίκησης. Γιατί απλά είμαστε διαφορετικοί και έχουμε κάνει άλλες επιλογές ζωής. Γιατί η αριστερά ιστορικά αλλά και σήμερα βιώνει κάθε μέρα ένα κομμάτι του ονείρου της που εσείς δεν το έχετε ποτέ δει.