Η υποχρέωση της αισιοδοξίας

Αφού λοιπόν προσφάτως μας έσωσε ξανά η ανεκδιήγητη κυβέρνηση (κάθε εξάμηνο μας τραβάει και ένα….. σώσιμο) μας εξήγησε ξανά ο Πρωθυπουργός ότι πρόκειται πλέον για νέο ξεκίνημα, για απομάκρυνση από τις παθογένειες του παρελθόντος και για επαναστατικές αλλαγές.
Εν τω μεταξύ η Δημόσια Διοίκηση χειροτερεύει, οι δομές υγείας διαλύονται, ΟΣΕ – λιμάνια – αεροδρόμια εγκαταλείπονται, η διαφθορά γιγαντώνεται, οι αρχαιολογικοί τόποι ρημάζουν, η αυθαίρετη δόμηση νομιμοποιείται θεσμικά και η Τοπική Αυτοδιοίκηση απαξιώνεται πλήρως. Πρόκειται δηλαδή για μια εμπεδωμένη πλέον αντίληψη ρημαδιού των κοινωνικών δομών, για μια συγκεκριμένη μόνιμη πολιτική πρακτική απόλυτης αδράνειας για κάθε τι που αφορά την κοινωνία, τους πολίτες και τις ανθρώπινες ανάγκες.
Θα αλλάξει τίποτα σ’ αυτό; Μάλλον όχι. Οι εκλογές όποτε και να γίνουν δεν θα φέρουν τίποτα νέο, αφού ΝΔ – ΠΑΣΟΚ θα θριαμβεύσουν και πάλι. Δεν προτείνω βέβαια αδράνεια. Το αντίθετο λέω. Να παλέψουμε με την Αριστερά για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, αλλά η πρόβλεψή μου είναι δυσοίωνη.
Τι μας μένει λοιπόν εκτός από τον πολιτικό αγώνα οργανωμένο ή ανοργάνωτο; Η προσωπική – συλλογική στάση στην δουλειά, στον ελεύθερο χρόνο, στη ζωή. Η αντίσταση στον γενικευμένο φόβο, στην πλήρη απογοήτευση που παραλύει την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Δεν είναι εύκολο αλλά εδώ υπάρχει ακτίνα φωτός, υπάρχει πεδίο.
Ο καθένας μπορεί στη δουλειά του να είναι δημιουργικότερος και συνεπέστερος, να επιμορφώνεται, να βελτιώνεται, να σέβεται τις λειτουργίες των συλλογικών φορέων που ανήκει επαγγελματικά. Να μην νεκρώσουν οι πεζόδρομοι. Να μην αδειάσουν τα καφέ και οι ταβέρνες.
Ο καθένας μπορεί να μειώσει 2-3 ώρες την τηλεθέαση σκουπιδιών, τον καναπέ και την βαριεστιμάρα. Μπορεί να αθληθεί, να βρει τους φίλους του, να διαβάζει, να ακούει ή να παίζει μουσική, να βολτάρει στην φύση ή στον δρόμο, να συζητά με τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τους γονείς του. Μπορεί να είναι αισιόδοξος.
Έχει ηθική υποχρέωση γι’ αυτό απέναντι στον εαυτό του και στις επόμενες γενιές.
Δεν μιλάω για χαζοχαρούμενη ζωή. Πρώτα απ’ όλα προτείνω πολιτικά οργανωμένο αγώνα στην αριστερά, σε όποια εκδοχή επιλέξει ο καθένας. Όμως κάπου εκεί υπάρχει και ο καθημερινός άνθρωπος. Και αυτός είναι απαραίτητο παρά το γκρίζο περιβάλλον να παραμείνω χαμογελαστός και ζωντανός.