Τα λάβαρα της αποτυχίας

Δεν ξέρω αν έχει προηγούμενο αυτό το φαινόμενο. Από τη μια μας αρέσει πολύ αυτή η χώρα ως προς το επενδυτικό περιβάλλον και στήνουμε του κόσμου τις επιχειρήσεις για να κονομήσουμε και καλά κάνουμε. Από την άλλη δεν μας αρέσει καθόλου η άποψη των πολιτών της για την ονομασία τους. Οικονομικά φίλοι αλλά πολιτικά εχθροί. Γείτονες αλλά και ξένοι. Αδύναμοι αλλά εν δυνάμει κατακτητές και στρατηλάτες.
Πριν μερικά χρόνια οι σοφοί πολιτικοί μας του δικομματισμού παρέα με τον Χριστόδουλο βάλθηκαν να πείσουν τους πάντες για το ότι κανείς εκτός ημών δεν δικαιούται να προφέρει την ιερή λέξη «Μακεδονία» αν δεν πλύνει καλά το στόμα του και βέβαια ούτε λόγος για ονομασία. Αφού λοιπόν κούνησαν τα λάβαρα και ένιωσαν εθνικά υπερήφανοι το φχαριστήθηκαν πολύ που νίκησαν. Όταν λέμε νίκησαν δεν τους λέει η Ελλάδα «Μακεδονία» αλλά μόνον ο υπόλοιπος πλανήτης. Πάντως ενώ τότε και αυτούς η σύνθετη ονομασία δεν τους κακοφαινόταν τώρα πια δεν την δέχονται. Ακούνε τους δικούς τους «σοφούς» που για να κρύψουν την οικονομική και πολιτική τους αποτυχία κουνάνε κι αυτοί λάβαρα και φωνάζουν για την «ιερή» τους ονομασία. Κι εμείς πια τώρα απειλούμε ότι δεν θα τους αφήσουμε να μπουν στο ΝΑΤΟ. Τόσο κακό θα τους κάνουμε δηλαδή. Δεν θα έχουν ευκαιρία να συμμετάσχουν σ’ ένα στρατιωτικό οργανισμό που βλάπτει σοβαρά την υγεία των κρατών, αφού το μόνο έργο που παρουσιάζει είναι επιθέσεις, δολοφονίες λαών και περιφρόνηση του ΟΗΕ.
Καλό είναι να σοβαρευτούμε πάντως. Το αν υπάρχει αλυτρωτική διάθεση από κάποια παιδιά στα Σκόπια για επέκταση της χώρας τους προς τα εδώ είναι θέμα ψυχιάτρων. Το ίδιο φαινόμενο υπάρχει σ’ όλες τις χώρες ευτυχώς σε ελάχιστο ποσοστό. Επίσημα η χώρα αυτή δεν εμφανίζει κάτι τέτοιο. Θα ήταν αστεία βέβαια μια τέτοια εκδοχή. Αλήθεια με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να επεκταθούν; Με στρατιωτική επίθεση; Με ΝΑΤΟΙΚΗ επέμβαση; Με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ; Μπορεί κάποιος να σκεφτεί σοβαρά κάτι τέτοιο; (Εκτός βέβαια αν είχαν διαλυθεί τα πάντα στις κοινωνίες σαν τις ταινίες παγκόσμιας καταστροφής, οπότε δεν θα είχε νόημα καμιά ονομασία).
Ας δουλέψουμε λοιπόν με ειλικρίνεια και νηφαλιότητα στην κατεύθυνση του τελειώματος του θέματος. Ας τους πείσουμε για την ιστορική και πολιτικά ορθότητα της σύνθετης με γεωγραφικό προσδιορισμό ονομασίας κι ας εργαστούμε για την προκοπή των λαών μας. Δεν είναι δύσκολο αρκεί να ηρεμήσουμε και να ξεπεράσουμε τις όποιες μας ανασφάλειες.
Όσο για αυτούς που θέλουν οπωσδήποτε να κάνουν κάποιο εθνικό αγώνα τους προτείνω κάτι απλό: Ένα μέρος του Παρθενώνα μας είναι κλεμμένο και βρίσκεται στο Λονδίνο. Να οργανώσουμε κάτι βαρβάτο που να βασίζεται σε αυθεντικό ιερό εθνικό σκοπό. Στην επιστροφή των Ελγινείων. Να κάνουμε συλλαλητήρια εδώ, στο Λονδίνο, στον ΟΗΕ και επιτροπές στήριξης παντού. Μέχρι και με νταλίκες να πάμε να τα πάρουμε. Τι λέτε; Δεν θα είναι πραγματικά πανεθνικό θέμα και δίκαια απαίτηση; Η μήπως φοβόμαστε μη στενοχωρηθούν οι ΝΑΤΟ – Αγγλο – Αμερικάνοι φίλοι;

06 – 03 – 2007