Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Περιμένετε κύριοι….

Στους προθαλάμους της Διεύθυνσης Υγείας του Νομάρχη, των Αντινομαρχών, της Πολεοδομίας, του ΤΕΒΕ, των Νοσοκομείων κ.λ.π. το φαινόμενο είναι συχνό και επαναλαμβάνεται. Πολίτες κατά δεκάδες περιμένουν. Θέλουν να εξυπηρετηθούν, θέλουν να ζητήσουν ρουσφέτι, θέλουν να εξεταστούν, θέλουν να πουν τον πόνο τους, κάτι θέλουν τέλος πάντων όλοι. Εκείνο που κανένας τους πάντως δεν θέλει είναι η ανείπωτη ταλαιπωρία τους, η υποτίμησή τους, ο υποβιβασμός τους σε πολίτες β’ κατηγορίας.
Όλοι ξέρουν ότι κάποιοι άλλοι δεν περιμένουν ποτέ. Παίρνουν ένα τηλέφωνο, ή πηγαίνουν ώρες «που η υπηρεσία δεν δέχεται κοινό» και η δουλειά τους γίνεται άμεσα και χωρίς κόπο. Κι όσο περισσότερους ψήφους διαθέτουν τόσο πιο άνετα εξυπηρετούνται.
Είναι ένα κομμάτι λοιπόν της λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης στην Ελλάδα του 2009. Είναι μια εικόνα της απαξίωσης των κοινωνικών Δομών που δείχνει ξεκάθαρα την απαρχαιωμένη λογική των διοικούντων, είναι η έκφραση της αντίληψης ότι οι πολίτες είναι υποτελείς και υποχρεωμένοι πάντα σε κάποιους που «εξυπηρετούν». Είναι ο αυταρχισμός, η ανεπάρκεια, η ανικανότητα εν τέλει που χαρακτηρίζει τους φορείς διαχείρισης και διοίκησης της κοινωνίας στις μέρες μας.
Γιατί από την άλλη υπάρχει μια άλλη άποψη για την αναμονή των πολιτών στους προθαλάμους. Ότι κατ’ αρχήν γίνεται προσπάθεια τα εύκολα ζητήματα να λύνονται τηλεφωνικά ή ηλεκτρονικά (internet). Ότι όσοι είναι ανάγκη να παρουσιαστούν κάπου πρέπει να τους δίνεται μέρα και ώρα προσέλευσης που να τηρείται. Ότι για κάθε καθυστέρηση (που ανθρωπίνως μπορεί να υπάρξει) κάποιος τους ζητάει συγνώμη. Ότι οι «ώρες κοινού» είναι τόσες όσες χρειάζεται το κοινό, όχι όσες επιθυμούν κάποιοι υπάλληλοι. Ότι όλοι αντιμετωπίζονται ισότιμα και όχι κάποιοι να ευνοούνται τακτοποιούμενοι από ημετέρους.
Αυτή η άποψη φαίνεται λίγο «περίεργη» στους σημερινούς κρατούντες. Μιλάει για απλούς πολίτες στους οποίους ανήκουν οι κοινωνικές Δομές και Υπηρεσίες. Μιλάει για αιρετούς που δεν κάνουν ρουσφέτι, μιλάει για υπαλλήλους ευγενικούς, χαρούμενους που συνεργάζονται με τους συνανθρώπους τους διευκολύνοντάς τους όσο μπορούν περισσότερο.
Η άποψη αυτή τέλος μιλάει για αξιολόγηση της όποιας διοίκησης. Και αν κάποιοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να οργανώσουν, να προβλέψουν, να προγραμματίσουν, να διοικήσουν εν τέλει προς όφελος των απλών ανθρώπων, να πηγαίνουν στα σπίτια τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου