Ερωτήματα και επιλογές ζωής

Γιατί αλήθεια να ασχολούμαστε μ’ αυτό που λέμε «κοινά»; Πόσο πιθανό είναι να επηρεάσουμε τις εξελίξεις; Αξίζει τον κόπο; Υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα; Μήπως κι εμείς είμαστε απαραίτητο κομμάτι ενός συστήματος που τραβάει την πορεία του έτσι κι αλλιώς, μόνο που χρειάζεται και την διαφωνούσα μειοψηφία για να νομιμοποιηθεί; Τόσα χρόνια τι κερδίσαμε και τι άλλαξε; Μήπως βρε αδερφέ αρκετά κάναμε, να ασχοληθεί τώρα και κανένας άλλος;
Είναι ερωτήματα που τά ’χουμε σκεφτεί όλοι οι στηρίζοντες την αριστερά και οι ασχολούμενοι με την λεγόμενη μη ιδιοτελή πολιτική. Βλέπουμε τον βουλευτή μας κ. Κωνσταντόπουλο να δηλώνει ότι δεν ευθύνεται για τα διόδια Αιγινίου γιατί τα ψήφισε με την «αρχή της δεδηλωμένης» (άρα δεν ήξερε!) και δεν ξεσηκώνονται και οι πέτρες. Ακούμε με κάθε επισημότητα να προτείνεται ο κ. Σημίτης ως επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ ενώ είναι απολύτως καθαρό το ότι ήταν αποκλειστικά προσωπική του επιλογή ο κ. Τσουκάτος (που παραδέχτηκε ότι «τσίμπησε» 1 εκατομμύριο από την Siemens για το κόμα). Αποδέχονται την διαφθορά λοιπόν επισήμως χωρίς καν προσχήματα και δεν τους κράζουν οι πάντες. Τον περασμένο Δεκέμβριο τα παιδιά θυμωμένα μας έδειχναν το φεγγάρι τους κι εμείς κοιτούσαμε το δάχτυλό τους. Κι από την εξέγερσή τους κινδυνεύει να μείνει στην κοινωνία η ανάμνηση σπασμένων βιτρινών.
Από την άλλη βλέπουμε κάποιους ανθρώπους της αξιοπρέπειας να μεταλλάσσονται και να παίρνουν μερτικό σε προσωπικό βόλεμα με «γλείψιμο» και ένταξη στον δικομματισμό. Κάποιοι άλλοι (πολλοί) δηλώνουν κουρασμένοι και «γυρνάνε» σπίτι, στην τηλεθέαση, δηλώνοντας απογοήτευση και τελικώς βαριεστιμάρα.
«Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι» τραγουδάει ο Σαββόπουλος, «το ξημέρωμα αργεί» συνεχίζει «και δεν βρίσκεται παρέα για ξενύχτι» συμπληρώνει. Κι αυτό το «άραγμα» βολεύει πάρα πολύ και χαροποιεί ιδιαιτέρως το Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ μας, θάλεγα επίσης. Για κάθε ξεπέταγμα νέων στελεχών με φρέσκιες ιδέες, με όρεξη και αισιοδοξία μουτρώνουν. Για κάθε αποχώρηση προς τον καναπέ στήνουν γλέντι.
Τι να πούμε όμως; Ας είναι. Αν οι απογοητευμένοι και κουρασμένοι βρήκαν τρόπο να ζουν καλύτερα, να περνάνε καλύτερα, να χαίρονται έτσι τη ζωή τους, καλά κάνουν. Οι υπόλοιποι που τους αρέσει να ζουν αλλιώς που δεν μπορούν να κάτσουν, που δεν τους χωράει το σπίτι ας συνεχίζουν. Γιατί στο τέλος – τέλος όλα είναι θέμα γούστου. Έτσι γουστάρουμε την κοινωνία, έτσι γουστάρουμε να ζούμε.