Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Το αλάθητο των αρχηγών

Έχει πολύ πλάκα το πώς φροντίζουν τα «στελέχη» του Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ να αναφέρονται στον εκάστοτε πρόεδρο του κόμματος: « Ο πρόεδρός μας εγγυάται….», «Ο ηγέτης μας Κώστας Καραμανλής….», «Ο αρχηγός μας Γιώργος Παπανδρέου» κ.λ.π., κ.λ.π. Σε κάθε ομιλία ή παρέμβασή τους πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρουν την ευλογία, την πίστη τους και την μεγάλη αξία του… Θεού τους.
Ο καημένος ο Τατούλης έκανε σκληρή κριτική για την κυβέρνηση αλλά όταν άγγιξε το ιερό θέμα, όταν υπονόησε κάτι για τον Καραμανλή …. μαύρο φίδι που τον έφαγε. Στο ΠΑΣΟΚ μπορεί στις προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές να έλεγαν τα χίλια μύρια για τον «Γιωργάκη» αλλά μήπως είδατε κανέναν να αγγίζει το ζήτημα από τότε; Όχι βέβαια γιατί…… πατάτες. Θα τους φάει η μαρμάγκα.
Είναι λοιπόν κι αυτό ένα χαρακτηριστικό του Πολιτικού Μεσαίωνα που ζει το κόμμα του Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Ενώ τα σύγχρονα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα είναι σύνθετα, απαιτούν συνεχή μελέτη και εξειδίκευση και άρα αντιμετωπίζονται μόνο με συλλογικότητα, αυτοί ακόμα μιλάνε για τον «Έναν και Μοναδικό».
Επί του θέματος ισχύει η γνωστή θρησκευτική τους λογική. «Αν γίνει κριτική στον αρχηγό τότε στο σύστημα θα τρίξει, η ενότητα κινδυνεύει». Αυτή η πασίγνωστη θεωρία του υπεράνω όλων, του αλάνθαστου, του ηγεμόνα που «χρειάζεται να υπάρχει για να έχουμε ισορροπία, ηρεμία και ενότητα». Και λέω πασίγνωστη γιατί ως γνωστών παραπέμπει ευθέως στον απολυταρχισμό, στον αυταρχισμό και στην έλλειψη δημοκρατίας.
Επίσης πασίγνωστο είναι το ότι δημοκρατία πάνω απ’ όλα σημαίνει ελευθερία λόγου, έκφρασης, κριτικής. Όταν εκλείπουν αυτά έχουμε σκοταδισμό, καθυστέρηση, υπανάπτυξη. Τα κόμματα που δεν κατοχυρώνουν και δεν λειτουργούν με αυτούς τους όρους μένουν πίσω. Μπορεί να πλειοψηφούν ίσως αλλά οδηγούν σε καθυστερημένες λογικές και λειτουργίες την κοινωνία.
Τυχαίνει να είμαι μέλος του Συνασπισμού. Έχουμε κατοχυρώσει τις τάσεις, εκφράζουμε ελεύθερα τις απόψεις μας, την κριτική μας στην ηγεσία, και καμιά ενότητα δεν κινδυνεύει. Το μόνιασμά μας δεν οφείλεται σε κανέναν αρχηγό αλλά προέρχεται από το κοινό μας όραμα, από τις αγωνίες μας, από όλα αυτά που μας τσαντίζουν.
Τα κόμματα που δεν είναι δημοκρατικά όταν πλειοψηφούν δεν μπορεί παρά να τον εαυτό τους να αναπαράγουν, άρα και το έλλειμμα δημοκρατίας. Το αλάθητο του κάθε Πάπα τους είναι απλά άλλη μια απόδειξη της ανεπάρκειάς τους. Αν θέλουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών δεν μένει παρά να ξεφύγουν από την αρχηγολατρία τους. Οι πρόεδροι σήμερα συντονίζουν, δεν διαφεντεύουν. Η μελέτη, η εργατικότητα, ο ζωντανός παραγωγικός διάλογος και η ελεύθερη κριτική παράγει έργο και βελτιώνει τη ζωή μας.
Μήπως όμως αν το αλάθητο των αρχηγών τους καταρρεύσει, μήπως τότε καταρρέει και το Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ; Μήπως τα βάθρα του, η βάση του, οι αρχές που ιδρύθηκε, στηρίζεται και λειτουργεί είναι σάπια, είναι λίγα; Μήπως δεν έχει οικοδομήσει ικανό πλαίσιο αρχών και ιδεών για τη λειτουργία του, που θα το καταστήσει ικανό να σταθεί όρθιο όταν και αν καταρρεύσει ο μύθος των αλάθητων αρχηγών τους;

20 – 11 – 2008

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου