ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ (επιτέλους) ΤΩΡΑ

Η ιστορία είναι πολύ παλιά όμως άρχισε να αποκτά σάρκα και οστά το καλοκαίρι του 2007 τότε που έχασαν τον μπούσουλα με τις φωτιές στα δάση. Τότε που φάνηκε το μεγάλο έλλειμμα σε οργάνωση, σε πρόβλεψη, σε διοίκηση, σε αρχές, σε καθορισμό προτεραιοτήτων. Μέσα στον πανικό αντί να σοβαρευτούν αποφάσισαν εκλογές. Με αστείες δικαιολογίες, ενώ μέχρι την προηγούμενη μέρα μιλούσαν για εξάντληση της τετραετίας. Ο κόσμος τους παρακολουθούσε καθώς γελιοποιούνταν προσπαθώντας να περισώσουν ότι μπορούσαν, όσο προλάβαιναν.
Μετά ήρθαν οι εκλογές για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Κάθε έννοια συντροφικότητας, ηθικών και πολιτικών αρχών καταλύθηκε και η γύμνια του «Σοσιαλιστικού» κόμματος φάνηκε και στους πιο δύσπιστους. Θα ήταν παράξενο τον να μην ακολουθούσαν και άλλα αποκαλυπτήρια με μορφή χιονοστιβάδας.
Και ήρθε η «ληστεία» του bonus των πενήντα εδρών στον νέο εκλογικό νόμο και ήρθε ο Ζαχόπουλος και ήρθε ο Μάκης, ο Θέμος, ο Κουκοδήμος, η Siemens... Και έρχονται κι άλλα…
Οι πολίτες παρακολουθούν, απορούν και γελούν. Μερικοί κλαίνε αλλά όλοι βγάζουν συμπεράσματα. Πολλοί γυρνούν πλάτες, κλείνουν πόρτες και ανασαίνουν καθαρό αέρα. Άλλοι το σκέφτονται φωναχτά, κι άλλοι από μέσα τους. Κι αυτοί ακόμα που είναι γαντζωμένοι στις εξαρτήσεις και στην ιδιοτέλειά τους ανησυχούν. Όμως το πράγμα διογκώνεται, γίνεται κύμα. Και το ερώτημα είναι αν και πότε θα γίνει ποτάμι. Γιατί όπως ξέρουμε το νερό του δεν γυρίζει πίσω.
Ο Δικομματισμός λοιπόν «κονταίνει». Η αποκάλυψη της θλιβερής του ανεπάρκειας γίνεται όλο και καθαρότερη. Η εναλλακτική λύση της προγραμματικής αριστεράς μοιάζει μονόδρομος. Η επιλογή της παλινωδίας με «συνεργασίες», συμψηφισμούς και «ολίγο προοδευτισμό» φαίνεται να απομακρύνεται από τις σκέψεις μας. Οι πολίτες δεν θέλουν πια λίγα, απαιτούν πολλά, ζητούν ριζικές αλλαγές, ονειρεύονται το μετα-δικομματικό μέλλον που ίσως να είναι κοντινότερο απ’ ότι φαντάζονταν.
Και οι ιστορικοί μη βλέποντας κάτι ανάλογο σε άλλες όμοιων χαρακτηριστικών χώρες αναρωτιούνται: Γιατί όχι η Ελλάδα για ξεκίνημα;

04 – 02 – 2008