Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Ο ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ ΤΟΥ EURO 2008, ΤΟ ΝΤΟΠΙΓΚ

Μιας και έχουμε Ολυμπιακό καλοκαίρι και κάνει και ζέστη, λέω να πω τη γνώμη μου για κάτι «ελαφρύ». Για Ρεχάγκελ κ.λ.π.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. EURO 2008 στα γήπεδά της Αυστρίας και Ελβετίας. Συνέβη κάτι που πρώτη φορά ίσως καταγράφεται στην ιστορία της διοργάνωσης. Τα ¾ ενός γεμάτου γηπέδου γιουχάιζε ασύστολα μια ομάδα. Δυστυχώς αυτή λοιπόν η ομάδα ήταν η Ελληνική. Παίζοντας ένα απίθανο είδος παλιομοδίτικου, φοβισμένου, καθαρά αμυντικού και εν τέλει φρικτού ποδοσφαίρου με την Σουηδία, προκάλεσε το θυμό των θεατών σε βαθμό νευρικού κλονισμού. Ήταν η λογική Ρεχάγκελ: «Είμαστε χειρότεροι, βαστάτε άμυνα μήπως και λαθέψουν». Ήταν η λογική ενός προπονητή που έχει χάσει κάθε επαφή με το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Βάζει δεξιοπόδαρους για αριστερούς μπακ, επιμένει σε παίκτες που δεν παίζουν σχεδόν καθόλου στις ομάδες τους (επιταγή των μάνατζερ;), αρνείται να φρεσκάρει την ομάδα με νέους ταλαντούχους (Νίνης, Παπαχατζόπουλος, Μήτρογλου κ.λ.π.), αρνείται γενικά οτιδήποτε νέο, σύγχρονο και εν τέλει αισιόδοξο. Άραγε ξέρει πόσες και ποιες είναι οι ομάδες της Α’ και Β’ Εθνικής με τις ιδιαιτερότητές τους και το δυναμικό τους; Αποκλείεται.
Είναι η ίδια πολιτική που επιμένει στο ντόπινγκ: «Είμαστε χειρότεροι, ντοπαριστείτε μήπως και λαθέψουν, μήπως και τους ξεγελάσουμε». Απολύτως καμία ενέργεια ή δράση για σωστή, επιστημονική, οργανωμένη αθλητική πολιτική. Το περιφερειακό και ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, ο στίβος, τα άλλα αθλήματα, είναι στην πλήρη αφάνεια. Δεν εμφανίζεται καμία κρατική υποστήριξη ή συντονισμός. Ο Γκαγκάτσης επιλέγει Ρεχάγκελ γιατί «πήρε το EURO» ενώ δια γυμνού οφθαλμού βλέπει ο καθένας την ανεπάρκειά του. Όμως επιμένει το δήθεν «σίγουρο» και «πετυχημένο» χωρίς καμιά στοιχειωδώς τεχνική ή αθλητικώς σοβαρή σκέψη. Το ντόπινγκ δίνει και παίρνει και κανείς δεν ευθύνεται, καμία αθλητική ηγεσία δεν παραιτείται παρά τον – μόνιμο τελικά – διεθνή διασυρμό.
Δεν είναι τυχαίο τίποτα βέβαια. Η λογική στα αθλητικά μας πράγματα είναι απλή απεικόνιση της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Μας κυνηγάει το σύνδρομο του «χειρότερου», η απαισιοδοξία της τελικής έκβασης, ο φόβος για το νέο, για λίγο ρίσκο, το έλλειμμα φαντασίας και αισιοδοξίας. Ψάχνει η κάθε κυβέρνηση το ευκαιριακό, το προσωρινό, αρνείται να μελετήσει, να σχεδιάσει. Ξέρει για το ντόπινγκ, για τις μίζες για την διαφθορά αλλά ελπίζει. Ελπίζει μήπως και δεν το καταλάβουν οι άλλοι, μήπως ξεγελαστούν οι πολίτες.
Η μιζέρια αυτή είναι κομμάτι του δικομματισμού, είναι στοιχείο του DNI του. Οι απλοί πολίτες όμως και κυρίως η νέα γενιά δεν γουστάρει την γκρίζα πολιτική. Κι απ’ ότι φαίνεται θα διεκδικήσει με σοβαρές πιθανότητες την ανατροπή της.

30 – 07 – 2008

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου