Ο θυμός της νεολαίας και ο καθρέπτης

Και ενώ λοιπόν περιμέναμε όλοι ότι οι εκδηλώσεις αντίδρασης της νεολαίας θα σταματήσουν σε μια – δυο μέρες, αυτές όχι μόνο συνεχίστηκαν αλλά και διευρύνθηκαν στην Ελλάδα. Απ’ ότι φαίνεται μάλιστα με διάφορες μορφές θα κρατήσουν πολύ ακόμη.
Η – όπως αποδεικνύεται – εν ψυχρώ δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη δεν μπορεί να είναι βέβαια η μοναδική αιτία. Είναι φυσικά ένα γεγονός με πολλαπλή σημασία. Ένα παιδί χάνει τη ζωή του από έναν αμετανόητο αστυνομικό – εκπρόσωπο ενός επίσης αμετανόητου συστήματος δήθεν παροχής ασφαλείας, δήθεν προστασίας των πολιτών. Μιας αστυνομίας απολύτως απαξιωμένης τις τελευταίες δεκαετίες στη στελέχωση, στην οργάνωση, στην επιμόρφωση, που δυστυχώς δεν μπορεί παρά να παράγει τέτοια φαινόμενα.
Όμως δεν είναι ούτε θα μπορούσε να είναι το μοναδικό σημείο αποδιοργάνωσης κοινωνικής δομής. Η δημόσια παιδεία καταρακώνεται με την απόπειρα θεσμοθέτησης ιδιωτικών πανεπιστημίων, την έλλειψη υποδομών και με μονίμως μειωμένη χρηματοδότηση. Η δημόσια υγεία παραπαίει και συνθλίβεται περιφρονημένη από τις κυβερνήσεις που δεν μπορούν επί δεκαετίες να κάνουν τις προσλήψεις που χρειάζεται (φταίει το…. ΑΣΕΠ), δεν ολοκληρώνουν τα νέα Νοσοκομεία, δεν μπορούν να οργανώσουν τις προμήθειες, δεν θέλουν δηλαδή να ασχοληθούν, αφού εν τέλει οι ακριβές μεγάλες κλινικές λύνουν τα προσωπικά προβλήματα των αρμοδίων.
Η Ολυμπιακή μας πωλείται, τα λιμάνια μας γίνονται κινέζικα, το ασφαλιστικό σύστημα προσπαθεί να επιβιώσει με επιθέσεις ενάντια σ’ αυτούς για τους οποίους υπάρχει. Το σύστημα προσλήψεων δημοσίου επανέρχεται προοδευτικά στο «βόλεψέ με μπάρμπα» γιατί το ΑΣΕΠ είναι δήθεν γραφειοκρατικό. Η ανεργία μεγαλώνει, οι αξίες της διαφάνειας, της εντιμότητας, της ανιδιοτέλειας καθημερινά καταρρακώνονται από τα σκάνδαλα και τις συμπεριφορές των κυβερνώντων.
Σε όλα αυτά προστίθεται η παγκόσμια οικονομική κρίση. Το δήθεν παντοδύναμο οικονομικό σύστημα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» αφού αποσαφήνισε τα προηγούμενα χρόνια το ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει την προκοπή των απλών πολιτών, αφού οδήγησε τον πλανήτη σε περιβαλλοντική καταστροφή, τώρα αποκαλύπτει ότι δεν μπορεί να προστατεύσει ούτε τον εαυτό του.
Και η νεολαία προσπαθεί να βηματίσει προς το μέλλον, να μετουσιώσει σε πράξη την εκ φύσεως αισιοδοξία της. Βλέπει γύρω της, ακούει, μαθαίνει. Σπουδάζει, διευρύνει τις γνώσεις της και προσπαθεί να δει την προοπτική, το νόημα για όλα αυτά. Δεν είναι αναμενόμενο άραγε ο θυμός της; Το ορθό λογικά και πολιτικά είναι να εκδηλώσει δημιουργικά, ειρηνικά και εν τέλει πειστικά τις αντιρρήσεις της. Όμως τους το μάθαμε αυτό; Δεν βλέπουν καθημερινά τους πολιτικούς δασκάλους τους να αλληλοϋβρίζονται, να αλληλοεξοντώνονται, να αλληλοσπαράσσονται;
Αυτό είναι λοιπόν περίπου το πολιτικό πλαίσιο που πρέπει να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε, να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο. Με τέτοιου τύπου προσεγγίσεις θα αναζητήσουμε προτάσεις για το αύριο, διεξόδους από την κρίση.
Όμως οι κύριες και πλειοψηφούσες πολιτικές δυνάμεις δεν γουστάρουν πολύ – πολύ τις πολιτικές αναλύσεις. Για το ΛΑΟΣ και τη Ν.Δ. φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας ξεκαθαρίζει σ’ όλους τους τόνους ότι είναι υπέρ των ειρηνικών – δημιουργικών κινητοποιήσεων, αλλά πρέπει να ερμηνευτούν τα φαινόμενα. Ακολουθεί κατά πόδας η ηγεσία του ΚΚΕ αφού “βλέπει” τις δημοσκοπήσεις και τις λείπουν και τα εργαλεία πολιτικής προσέγγισης. Και έρχεται το ΠΑΣΟΚ για να εξηγήσει τα πάντα: «Αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξει ο Μανωλιός… συγνώμη, η κυβέρνηση.»
Αυτές όμως οι πολιτικές δυνάμεις δεν θα αναζητήσουν ερμηνείες και πολιτικές αναλύσεις. Γιατί η αναζήτηση εξήγησης θα τους οδηγήσει σ’ έναν καθρέπτη. Κι απέναντί τους θα αντικρύσουν την αιτία για όλα αυτά.

16 – 01 – 2009