Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Η εξαθλίωση ξανάρχεται

Έστω ότι ο καθένας από εμάς εργάζεται και παίρνει 700 € μισθό. Ας δούμε τι μπορείς να κάνεις μ’ αυτά. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ντύσιμο 30 €, κινητό 20€, ΟΤΕ 30€, ΔΕΗ 30€, ΔΕΥΑ 20€, βιβλία – περιοδικά – μουσική 30€, στοιχειώδης διατροφή 450€, υποχρεωτικές αστικές μεταφορές 30€, στοιχειώδης οικιακός εξοπλισμός 30€, υποχρεωτικές επισκευές εξοπλισμού και κατοικίας 30€. Τα προσθέτουμε και μας κάνουν το μαγικό αριθμό 700!!! Αυτά λοιπόν μπορώ να κάνω με βάση το μισθό μου.
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι τι δεν μπορώ να κάνω: Απαγορεύεται κατ’ αρχήν οτιδήποτε έκτακτο: Αγορά ψυγείου, TV, υδραυλική – ηλεκτρολογική βλάβη, κ.λ.π. Δεν πάω ποτέ σινεμά. Δεν παίρνω εφημερίδες. Στην δουλειά δεν πίνω καφέ. Δεν πάω ποτέ διακοπές, ούτε ταξίδια. Δεν έχων internet. Ποτέ δεν βγαίνω για ψυχαγωγία (καφές, ποτό, ταβέρνα, συναυλίες κ.λ.π.) με παρέες. Στο σπίτι δεν έχω ποτά – ξηρούς καρπούς κ.λ.π. άρα δεν καλώ ανθρώπους γιατί το μόνο κέρασμα που διατίθεται είναι το νεράκι. Δώρα δεν κάνω ποτέ πουθενά. Ούτε λόγος για μπάνια το καλοκαίρι στη θάλασσα.
Όπως βλέπετε οι υπολογισμοί μου δείχνουν ότι έχω δικό μου σπίτι. Αν δεν έχω αναγκαστικά φιλοξενούμε στη μαμά μου ή σε παρκάκι. Δεν έχω αυτοκίνητο, ούτε μηχανάκι, ούτε ποδήλατο. Δεν καπνίζω παρά την σφοδρή μου επιθυμία τις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς. Από παρέα μένουν μόνο κάτι παιδικοί φίλοι που τυχαία συναντιόμαστε στο δρόμο μόνο. Από ερωτική σχέση φάτε μάτια ψάρια. Για να κάνω δική μου οικογένεια; Όποιος μου βρει το πώς του δίνω το….. μισό μου βασίλειο.
Αυτή λοιπόν είναι η κατάσταση των μισθωτών και συνταξιούχων των 700 € και κάτω. Αυτό το ποσόν συμφώνησαν για τα επόμενα δύο χρόνια ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και εργοδότες. Πανηγύρισαν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ για τις μεγάλες αυξήσεις, έβγαλε στεναγμούς ανακούφισης η εργοδοσία και ο Γκαργκάνας μουρμούρισε για… υπέρογκες αυξήσεις που τροφοδοτούν τον πληθωρισμό.
Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι δεν βλέπουν την εξαθλίωση οι κύριοι που αποφασίζουν στην πολιτική ζωή μας. Φυσικά και την ξέρουν. Είναι όμως ζήτημα πολιτικής αντίληψης. Θέτουν πάνω απ’ όλα την άποψη για την ανάπτυξη όπως την εκφράζει η εργοδοσία: Μεγιστοποίηση κερδών που «φέρνει επενδύσεις, υποδομές, απασχόληση κ.λ.π.» Αυτή η απλοϊκή σκέψη, αυτή η βλακώδης λογική μας κάνει κουμάντο δυστυχώς.
Είναι η άποψη των αρχών του 19ου αιώνα. Προς το τέλος της χιλιετηρίδας άρχισαν να βλέπουν και τα οφέλη από την αύξηση της λαϊκής κατανάλωσης, αλλά απ’ ότι φαίνεται και αυτό το θέτουν πια σε δεύτερη μοίρα. Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στην εποχή της εξαθλίωσης των μαζών.
Και βέβαια αυτό δεν πάει μόνο του, είναι μαζί με την διάλυση ή ξεπούλημα των κοινωνικών δομών (υγεία, μεταφορές, δημόσιες υπηρεσίες κ.λ.π.). Είναι μαζί με την φαυλότητα και την διαφθορά (Ζαχόπουλος, Siemens, Κουκοδήμος, αυθαίρετη βίλα Σουφλιά κ.λ.π.). Είναι μαζί με την οικολογική καταστροφή του περιβάλλοντος και του πλανήτη (αποβολή από την συνθήκη Κιότο, κανένα σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων – λυμάτων, διάλυση ελεγκτικών μηχανισμών κ.λ.π.).
Οι κύριοι του δικομματισμού μας χάνουν λοιπόν απ’ ότι φαίνεται και την δυνατότητα της στοιχειώδους ορθολογικής σκέψης. Αδιαφορούν για την εξαθλίωση των πολιτών, όπως ακριβώς αδιαφορούν για την εντεινόμενη καταστροφή του πλανήτη. Στο όνομα της πρόσκαιρης ανάπτυξης και κερδοφορίας των ολίγων χάνουν την δυνατότητα για μακροπρόθεσμο βιώσιμο σχεδιασμό και υπογράφουν την αυτοκαταστροφική προοπτική της κοινωνίας αλλά και του εαυτού τους. Δέσμιοι των παρωχημένων πολιτικών δηλώνουν παγερά αδιάφοροι για την φτώχεια και την υποβάθμιση της ζωής των απλών ανθρώπων.
Απέναντί τους είναι η υπαρκτή πλέον και συγκροτημένη οικολογική σύγχρονη αριστερά. Θέτει πρώτο ζήτημα τις ανάγκες των πολιτών στη διατροφή, στον πολιτισμό, στην κοινωνικότητα, στην μόρφωση, στην ψυχαγωγία. Απαιτεί την αύξηση των αμοιβών στο επίπεδο της δυνατότητας διαβίωσης του σύγχρονου ενημερωμένου, κοινωνικοποιημένου ανθρώπου που είναι τα 1.250 – 1.300 € κατ’ ελάχιστον και απαντά στους κινδυνολόγους Γκαργκάνες: Μ’ αυτές τις αμοιβές καμία επιχείρηση δεν θα κλείσει. Κανένας προϋπολογισμός δεν θα ανατιναχθεί. Όλα θα ισορροπήσουν ξανά μόνο που θα είναι στέρεα. Γιατί μια πολιτική ικανοποίησης των αναγκών του πολίτη θα πάει μαζί με τον κοινωνικό έλεγχο και με ριζοσπαστικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.
Λέτε όμως αυτό να φοβούνται και να ψηφίζουν φανατικά εξαθλίωση;

07 – 05 – 2008

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου